Prof. dr inż. Jan PajÄ k Istnienie i działanie przeciw-świata ... - Menu 1

HB-128
stan wzajemnego przyciągania się obserwowany pomiędzy wszystkimi cząsteczkami tych
obiektów, zastąpiony zostałby przez wzajemne odpychanie się tych cząsteczek. Efektem
końcowym byłoby, że wszystkie obiekty zaczęłyby wybuchowo pękać i rozpadać się na
proszek którego cząsteczki z kolei zaczęłyby rozprężać się od siebie. W rezultacie wszystko
dookoła statku antygrawitacyjnego zaczęłoby eksplodować, rozpadać się i znikać. Jego
zbliżenie się w skutkach byłoby więc jeszcze gorsze od eksplozji niszczycielskiej bomby.
HB11. Siły odpychania od przypadkowych obiektów rzucałyby statkiem
antygrawitacyjnym na wskroś przestrzeni
Znane jest zjawisko grawitacyjnych anomalii formowane przez duże masy górskie. Dla
przykładu, jednym z wyników działania masywu Himalajów jest istnienie miejsc gdzie
samochód sam wtacza się pod górę. Zmiany pola grawitacyjnego powodowane przez
elementy topograficzne po angielsku są nazywane "Bouguer correction". Podobny efekt, tyle
tylko, że znacznie potężniejszy oraz działający odpychająco zamiast przyciągająco
wytwarzałby spekulacyjny statek antygrawitacyjny. Każdy obiekt wchodzący w zasięg pola
tego statku byłby od niego odpychany z siłą jaka wykładniczo rosłaby ze spadkiem ich
wzajemnej odległości.
Z kolei Zasada Akcji i Reakcji (patrz Newtonowskie Trzecie Prawo Ruchu) stwierdza, że
każdy przypadek odepchnięcia od statku antygrawitacyjnego zbliżającego się do niego obiektu
powodowałby uformowanie równej co do wartości siły reakcyjnej jaka działaby na ten statek. Z
kolei owa siła reakcji powodowałaby:
(a) Zmienienie kierunku lotu statku antygrawitacyjnego. Ponieważ każdy z obiektów
pojawiających się w pobliżu jego trajektorii powodowałby taką zmianę kierunku lotu, a także
zważywszy na ogromne odległości lotów kosmicznych oraz na opisane w podrozdziale HB1
trudności z manewrowaniem tym statkiem, nawet najmniejszy meteoryt spowodowałby
znaczące zboczenie tego statku z zadanego mu kursu. W rezultacie statek ten nigdy nie byłby
w stanie dotrzeć do zamierzonego punktu docelowego.
(b) Nagłe zmiany trajektorii statku antygrawitacyjnego przy każdym przelocie w pobliżu
ciężkich obiektów poruszających się z dużymi prędkościami. Siły inercyjne D'Alembert'a
formowane w strukturze wehikułu podczas takich zmian trajektorii uśmiercałyby załogę oraz
niszczyły cały wehikuł antygrawitacyjny.
Jednym jednak z najbardziej poważnych problemów wynikających z odpychania się
statku antygrawitacyjnego od każdego napotkanego w przestrzeni obiektu byłaby
niemożliwość osiągnięcia przez niego powierzchni planet cięższych po odlocie z planet
lżejszych. Dla przykładu, po wystartowaniu z Ziemi statek antygrawitacyjny nie byłby w stanie
osiągnąć powierzchni Jupitera lub Saturna, podczas gdy po zastartowaniu z powierzchni
Księżyca nie byłby w stanie osiągnąć powierzchni Ziemi. Powodem dla tego stanu rzeczy jest,
że szybkość startowa uzyskana podczas oddziaływania wehikułu antygrawitacyjnego z polem
lżejszych planet nie byłaby wystarczająca aby przebić się poprzez strefę silniejszego
odpychania od docelowej planety o większej masie. Ponieważ w powrotnych podróżach
międzygwiezdnych zawsze w którąś ze stron statek musiałby przemieszczać się z planety
lżejszej na cięższą, praktycznie więc, kiedy raz by on wystartował w przestrzeń, w wielu
przypadkach nie byłby w stanie osiągnąć swojego przeznaczenia ani też powrócić z powrotem
na Ziemię.
Ostatnie dwa podrozdziały w sposób jednoznaczny wykazują, że antygrawitacja nie
byłaby, jak niektórzy tego się spodziewają, uległym sługą spełniającym nasze życzenia, a
raczej ślepym, nieokiełznanym żywiołem jaki byłby w stanie obrócić się przeciwko swoim
twórcom.
HB12. Antygrawitacja wprowadziłaby szereg poważnych niebezpieczeństw