Prof. dr inż. Jan PajÄ k Istnienie i działanie przeciw-świata ... - Menu 1

H-25
dla prądów o innych częstościach, np. takich jakie używane są w USA czy Kanadzie, ich wzory
całkowicie tracą swoją ważność. Dokładnie tak samo jest z fizykami, których wzory ważne są
jedynie dla grawitacji Ziemi i do podejścia "a posteriori" do badań. Natomiast na planetach o
innej grawitacji, wzory dzisiejszych fizyków ziemskich stają się kompletnie bezużyteczne.
Istnieje prosta przyczyna dla omawianych tutaj ograniczeń ważności dotychczasowych
stwierdzeń fizyki i dyscyplin naukowych pokrewnych fizyce. Jest nią, że poprzez
sformułowanie większości tych stwierdzeń jako niezależnych od cech dipolarnej grawitacji,
nasza dotychczasowa nauka ortodoksyjna w sposób nieuświadamiany ograniczyła ich
ważność jedynie do pola grawitacyjnego planety Ziemia. Dlatego też wszystko co nasza nauka
wypracowała dotychczas, przestaje być ważne dla warunków planet o innych niż ziemska
wartościach grawitacji. Dla przykładu, obecna nauka ziemska nie byłaby w stanie precyzyjnie
przewidzieć dokładnych wyników długotrwałych zjawisk lub procesów fizycznych
zachodzących w odmiennym niż ziemskie polu grawitacyjnym. I tak wiedza nauki ziemskiej
traci już ważność dla pola Księżyca, Marsa, a także dla pola hipotetycznej planety Terra, dla
jakiej (zgodnie z wywodami z podrozdziałów JG9 i P6) ludzkość jest "symulowana" jakby
stamtąd się wywodziła. (Owa planeta Terra posiada grawitację 4.47 razy większą od ziemskiej.)
Oczywiście, znając filozofię (pasożytnictwo) jaka z powodu "monopolu na wiedzę" i
braku konkurencji opanowała dotychczasową "ateistyczną naukę ortodoksyjną", łatwym jest
przewidzenie, że takie przedefiniowanie wszystkich stwierdzeń naszej nauki nie nastąpi
szybko. Wszakże nigdy nie będzie ono dokonane przez nią samą, a dopiero przez instytucję
"totaliztycznej nauki", jaka kiedyś zacznie "konkurować" z niezdolną już do samonaprawy
obecną nauką ateistyczną. Zanim więc to nastąpi, na Ziemi musi mieć miejsce "reformacja
naukowa", w wyniku której obecna agonalna już stara nauka zastąpiona zostanie przez jakąś
młodą totaliztyczną instytucję. Niestety, zajmnie to raczej spory przedział czasu. Dla starej
nauki, owe dawne wzory i definicje są wystarczająco dobre. Wszakże w polu ziemskim zdają
się one działać. Jednocześnie zaś filozofia tej starej nauki ortodoksyjnej powoduje, że nauka ta
wprowadza zmiany tylko wówczas, jeśli zostanie do nich zmuszona przez kogoś z zewnątrz.
Na obecnym poziomie rozwoju nowego Konceptu Dipolarnej Grawitacji jest już
wiadomym, że niemal wszystkie prawa i równania fizyki są błędne. To obejmuje fizykę
Newtonowską, fizykę kwantową, oraz teorię względności. Także prawa mechaniki, inżynierii,
oraz astronomii, są jedynie ważne dla ziemskiego pola grawitacyjnego. Aby dać tutaj jakiś
przykład owych błędów w zakresie fizyki Newtonowskiej, rozważmy Drugie Prawo Newtona.
Bazuje ono na starym koncepcie monopolarnej grawitacji. Stwierdza ono, że siła "G"
oddziaływania grawitacyjnego może być opisana wzorem "G = mg". Jednak nowy Koncept
Dipolarnej Grawitacji stwierdza, że kiedykolwiek mamy do czynienia z grawitacyjnym
oddziaływaniem na jakieś obiekty, wówczas obie części tych obiektów, tj. zarówno ich część
fizyczna jak i część przeciw-materialna, jednocześne poddane są działaniu pola
grawitacyjnego. Dlatego, zgodnie z Konceptem Dipolarnej Grawitacji, całkowite oddziaływanie
grawitacyjne "g" nie jest wcale pojedynczym zjawiskiem, a combinacją lub wektorową
wypadkową (różnicą) dwóch oddziaływań grawitacyjnych mających miejsce w tym samym
czasie. Jedno z tych oddziaływań jest przyciąganiem grawitacyjnym "gm" następującym w
naszym świecie. Drugie jest odpychaniem grawitacyjnym "gp" przeciw-materialnego duplikatu
tego obiektu. Odpychanie to następuje w przeciw-świecie. Oba te działania są nieliniowe. Dla
przykładu, owo odpychanie grawitacyjne "gp" nosi charakter rozprężania objętościowego
idealnie sprężystej przeciw-materii. Stąd musi ono nieliniowo zmieniać się z odległością. Z
kolei przyciąganie grawitacyjne "gm" nosi charakter ciśnienia dynamicznego opisanego
równaniami Bernoulli'ego - patrz podrozdział H1.1. Stąd również i ono jest wielkością
nieliniową i zmienia się z szybkością. W rezultacie więc tych dwóch działań, w najprostszym
możliwie przypadku, siła przyciągania grawitacyjnego opisana powinna być równaniem "G =
m(gm - gp)". W równaniu tym każda ze składowych "gm" i "gp" jest wielkością nieliniową i
zmienia się niezależnie od drugiej.
Na tej samej zasadzie także pierwsza część prawej strony wzoru Newtona "F=ma" jest
niepoprawna. Wszakże w nowym Koncepcie Dipolarnej Grawitacji masa "m" (rozumiana jako