Prof. dr inż. Jan PajÄ k Istnienie i działanie przeciw-świata ... - Menu 1

HB-136
Rys. H5. Schemat ukazujący kierunek działania wyporu telekinetycznego (P) dla przypadków przyspieszeń
dośrodkowych. W zilustrowanym przykładzie wypór ten wytwarzany jest poprzez wirowanie z prędkością
obrotową "n" magnesu oznaczonego "m" wokół osi obrotu "x-x". Dla sytuacji z tego rysunku, wypór telekinetyczny
(P) zdaje się być sumą wektorową przyspieszenia dośrodkowego (a), prędkości obwodowej (V) oraz wektora
lokalnego kierunku linii sił (L) pola magnetycznego. Jednakże po włączeniu odwrotnej prędkości obrotowej "-n",
kierunek wyporu (P) również ulega odwróceniu na zupełnie przeciwstawny do pokazanego powyżej. Kierunek (P)
zostaje także odwrócony po zamianie biegunowości magnesu "m" (t.j. skierowaniu jego bieguna "N" tam gdzie
obecnie skierowany jest jego biegun "S"). Powyższe dokumentuje że kierunek działania wyporu (P) jest
kompleksowo zależny od wektorów (V), (a) i (L), jednakże nie stanowi ich sumy wektorowej.
Uwaga na nazewnictwo biegunowości magnesów! We współczesnej fizyce przyjęto następującą zasadę
nazywania biegunów magnetycznych: "Północny (N) biegun magnetyczny jest to biegun panujący na tym czubku
igły kompasu magnetycznego który skierowany jest ku północy." W efekcie tej notacji fizycznej, północny biegun
magnetyczny ziemi jest biegunem panującym w pobliżu południowego bieguna geograficznego naszej planety i
wice wersa. Być może że powyższa komplikacja nie posiada poważniejszego znaczenia podczas fizycznej
interpretacji elektryczności i magnetyzmu. Jednakże gdyby użyć ją dla oznaczania biegunowości magnokraftu w
odniesieniu do położenia geograficznego tego statku, wprowadziłaby ona ogromną liczbę nieporozumień i konfuzji.
Dlatego też aby ustandaryzować nasze zrozumienie dla geograficznych i magnetycznych biegunów ziemi, a także
aby wprowadzić racjonalność do opisów polaryzacji magnokraftu w odniesieniu do geograficznego położenia tego
statku, ja zdecydowałem się zreformować definicję biegunowości magnetycznej. Stąd w niniejszej monografii, a
także we wszystkich innych moich publikacjach, nazwy biegunów magnetycznych zostały zdefiniowane jak
następuje: "Północny (N) biegun magnetyczny jest to biegun ziemskiego pola magnetycznego jaki panuje w
pobliżu północnego bieguna geograficznego ziemi, podczas gdy południowy (S) biegun magnetyczny jest to
biegun ziemskiego pola magnetycznego jaki panuje w pobliżu południowego bieguna geograficznego ziemi."
Warto tu odnotować, że taka właśnie definicja biegunowości już od dawna używana jest w kartografii i oznaczana
na mapach. Jednocześnie kod kolorów jaki proponuję do przyjęcia w przyszłości dla oznaczania biegunowości
magnesów, moim zdaniem powinien odpowiadać kolorowi świecenia zjonizowanego powietrza przy wylotach
pędników magnokraftu (i UFO) o danej biegunowości, t.j. kolor pomarańczowy dla oznaczenia bieguna wlotowego
pola "N" lub "I", oraz kolor zielony dla oznaczenia bieguna wylotowego pola "S" lub "O" (patrz też rys. P15). W tym
miejscu powinno zostać też podkreślone, że powyższa moja definicja odwraca nazwy biegunów magnetycznych w
stosunku do nazw obecnie używanych w podręcznikach fizyki. Niniejszym apeluję więc do naukowców, autorow
podręczników, wykładowców, nauczycieli, inżynierów i studentów, aby poszli za moim przykładem i wprowadzili do
użytkowania powyższą zreformowaną i bardziej racjonalną totaliztyczną definicję biegunowości magnetycznej. Po
więcej danych patrz też podrozdziały G5.2 i H5.2 tej monografii.