Prof. dr inż. Jan PajÄ k Istnienie i działanie przeciw-świata ... - Menu 1

HB-131
Niefortunne pomysły są trudne do wyplenienia. Można się więc spodziewać, że pomimo
opublikowania niniejszego rozdziału wielu zwolenników antygrawitacji ciągle będzie rozsiewało
konfuzję i kontynuowało swoją zwodniczą propagandę. Jeśli ktoś taki pojawi się w pobliżu
osoby właśnie czytającej niniejszy rozdział, proponowałbym zadać takiemu propagatorowi
antygrawitacji rzeczowe pytanie: w jaki sposób zamierza on rozwiązać konkretne problemy z
tym statkiem, opisane treścią niniejszego rozdziału. Ponieważ problemy te są konkretne i
jednoznacznie zdefiniowane prawami wszechświata, należy się spodziewać, że ich
rozwiązanie również powinno być konkretne i jednoznaczne, nie zaś generalne i pozbawione
szczegółów - jak to jest z całym pomysłem antygrawitacji.
Na szczęście jednym z praw wszechświata jest, że "nie ma takiego złego co by na
dobre nie wyszło". Fakt, że pod przykrywką statku antygrawitacyjnego, idea magnokraftu była i
jest, tak zaciekle atakowana, posiada też i pozytywne następstwa. Jednym z nich jest
rozpracowanie Konceptu Dipolarnej Grawitacji opisanego w rozdziałach H i I. Koncept
Dipolarnej Grawitacji został uformowany właśnie ponieważ ataki zwolenników antygrawitacji na
ideę magnokraftu zmusiły mnie do dokonania analiz zaprezentowanych w niniejszym rozdziale.
Analizy te z kolei ujawniły w sposób jednoznaczny, że antygrawitacja - gdyby istniała, byłaby
sprzeczna z prawami wszechświata. Starając się więc dociec jaki błąd w myśleniu
dotychczasowych naukowców spowodował, że zjawisko tak jawnie sprzeczne z prawami
wszechświata jak antygrawitacja wogóle mogło zostać postulowane, odkryłem podstawowy
błąd kryjący się w obecnym zrozumieniu zjawiska grawitacji. (Jak to wyjaśniłem i udowodniłem
w podrozdziale H1.1, błąd ten polega na dotychczasowym traktowaniu pola grawitacyjnego
jako pola monopolarnego, podczas gdy w rzeczywistości jest ono polem dipolarnym.)
Obecnie ludzkość żyje w przeładowanej prochowni, w której kilku szaleńców bawi się
zapałkami. W każdej chwili może nastąpić eksplozja jaka zmiecie ludzkość z powierzchni
naszej planety. Wszyscy spalibyśmy bardziej spokojnie gdybyśmy w garażu posiadali
magnokraft gotowy do międzygwiezdnej podróży, zaś w zasięgu jego lotu istniała jakaś
przytulna planeta dinozaurów czekająca na zasiedlenie. Zamiast jednak budować magnokraft,
my błądzimy, sprzeczamy się, dzielimy na grupy i rozpraszamy nasze skąpe zasoby
intelektualne. Część winy za ten stan rzeczy może zostać przyporządkowana
nierealistycznemu fantazjowaniu na temat antygrawitacji. Jak to tutaj wykazano, antygrawitacja
jest czysto spekulacyjnym zjawiskiem, które nie byłoby w stanie wypełnić pokładanych w nim
nadziei, które byłoby niebezpieczne dla życia i środowiska, a także które w naszym układzie
wymiarów w ogóle nie istnieje.
Jednym z celów tego rozdziału było zastąpienie owych błędnych spekulacji przez
obiektywne spojrzenie na problem. Obecnie nie jest najwłaściwszy czas aby sprzeczać się czy
napęd antygrawitacyjny mimo wszystko może zostać zrealizowany, rozpraszając nasze skąpe
zasoby intelektualne na czysto akademickie rozważania. Antygrawitacja możliwa do użycia w
naszym świecie okazuje się iluzją, zaś jedynym międzygwiezdnym napędem ciągle
pozostającym do naszej dyspozycji jest napęd magnetyczny (reprezentowany przez
magnokraft opisany w podrozdziale C1 i rozdziale G). Obecna sytuacja przynagla aby zakasać
rękawy i zabrać się za jego budowę tak szybko jak to tylko możliwe - dla naszego własnego
dobra a także dla dobra całej ludzkości. Na akademickie dysputy będzie czas dopiero gdy
zakończymy owe zadanie samoobronne i poprzez oddanie magnokraftu w służbę ludzkości
zabezpieczymy naszą cywilizację przed samo-zniszczeniem ku któremu szybko zmierzamy.