Prof. dr inż. Jan PajÄ k Istnienie i działanie przeciw-świata ... - Menu 1

H-100
wtedy wcale nie uzewnętrznią się one w naszym świecie. Natomiast w przypadku
natelekinetyzowania, w telekinetyczny ruch oscylacyjny wpada zarówno przeciw-materia jak i
materia. Stąd natelekinetyzowanie zawsze uzewnętrznia się też i w naszym świecie. Inną
różnicą jest sam charakter tych wibracji oraz zasada ich rozprzestrzeniania się. Fale
telepatyczne są rodzajem zaburzeń lub impulsów ciśnienia przeciw-materii, które beztarciowo i
bezinercyjnie rozprzestrzeniają się po przeciw-świecie z nieskończoną szybkością, aczkolwiek
charakteryzując się tą samą częstością co częstość wibrowania ich źródła. W przypadku więc
gdy źródło tych zaburzeń zaniknie, zanikną również wytwarzane przez nie fale telepatyczne.
Natomiast stan natelekinetyzowania jest oscylacjami typu inercyjnego (czyli takimi jak np.
drgania sprężyny czy wahania się huśtawki w naszym świecie). Stąd kontynuować one będą
swoje istnienie nawet jeśli przyczyna jaka je wywołała już dawno zaniknęła.
Oba powyższe typy wibracji przeciw-materii (tj. zarówno natelekinetyzowanie, jak i fale
telepatyczne) wyraźnie odróżniać też należy od wibracji materii, tyle że zachodzących w
mikroskali, np. od fizycznych wibracji atomów i cząsteczek. Owe fizyczne wibracje materii
inicjowane są bowiem najpierw przez ważką materię, stąd nie są w stanie wprawić bezważkiej
przeciw-materii w fazowo przesunięty ruch. Jako takie, pozbawione są więc one wszelkich
atrybutów ruchu telekinetycznego (np. nie będą wcale źródłem wspomnianej poprzednio
aktywności biologicznej, chemicznej, czy strukturalnej).
Teoretycznie rzecz biorąc, niektóre kompleksowe molekuły lub stopy złożone z wielu
ciężkich atomów, wykazywać powinny tendencję do samoczynnego wpadania w wibracje
telekinetyczne. Z uwagi na tą ich naturalną zdolność, ja nazywam je "oscylantami" - patrz ich
bardziej wyczerpujące omówienie w podrozdziale G2.2.2 i NB1 tej monografii. Substancje te
same więc by się telekinetyzowały, a stąd w naturze zawsze występowałyby w stanie
natelekinetyzowanym. Jako takie, wykazywałyby się wieloma niezwykłymi atrybutami,
opisanymi tutaj jako charakterystyczne dla działania pól telekinetycznych, których jednak
dotychczasowa nauka nie była w stanie wyjaśnić i uzasadnić. Aby podać tutaj kilka przykładów
ich niezwykłych atrybutów, to: (1) ułatwiałyby one przebieg reakcji chemicznych czyli działały
jako tzw. katalizatory, (2) ich wypadkowa waga byłaby mniejsza od sumy wagi ich składników
wyjściowych (procent zmniejszenia ich wagi zależałby przy tym od stosunku składowej ruchu
telekinetycznego do składowej ruchu fizycznego podczas przebiegu ich oscylowania), (3) w
przypadku substancji nietrujących, po ich spożyciu wywoływałyby one wszystkie efekty jakie
są charakterystyczne dla natelekinetyzowanych substancji (np. uzdrawiałyby, eliminowałyby
wady genetyczne, wzmacniałyby energetycznie, intensyfikowałyby wzrost, itp.), (4) podczas
badań zgłębiających ich strukturę atomową, ujawniałyby one cechy odbiegające od
spodziewanych dla substancji o danej kompozycji pierwiastkowej, (5) w stosunku do
oddziaływującego na nie zewnętrznego pola magnetycznego zachowywałyby się jak
nadprzewodniki, aczkolwiek w sensie elektrycznym nie byłyby one nadprzewodnikami (tj.
uniemożliwiałyby one przenikanie swej objętości przez zewnętrzne pole magnetyczne, stąd
nadawałyby się do formowania z nich materiałów magnetorefleksyjnych na powłoki
magnokraftu – po szczegóły patrz podrozdział G2.2.2 tej monografii). Jako przykład substancji
należącej do takiej klasy samo-telekinetyzujących się stopów, wskazać tutaj można niezwykły
"biały proszek" w stanie naturalnym występujący w glebie koło Phoenix w Arizonie i badany
przez David'a Hudson (P.O. Box 25709, Tempe, Arizona 85285, USA). Opis tego niezwykłego
proszku zawarty jest w artykule [1H8.1] "White Powder Gold: a miracle of modern alchemy"
opublikowanym w dwóch kolejnych wydaniach australijskiego dwumiesięcznika o nazwie
"Nexus" (PO Box 30, Mapleton, Qld 4560, Australia; publikowanego też w Nowej Zelandii pod
adresem: P.O. 226, Russell, B.O.I., New Zealand, Email: nexusnz@xtra.co.nz), tj. we wydaniu
z August-September 1996, Vol.3 #5, strony 29 do 33 i 72 do 73, oraz z October-November
1996, Vol. 3 #6, strony 37 do 41 i 72. (Artykuł ten został również przetłumaczony na język
polski i pod tytułem [2H8.1] "Tajemniczy biały proszek" opublikowany był w polskojęzycznym
kwartalniku UFO, numer 33 (1/1998) strony 54 do 65.) Dla proszku tego stwierdzono 44%
zmniejszenie wagi w stosunku do wagi jego składników wyjściowych. Innym przykładem
naturalnych oscylantów jest zwykła mika.