Prof. dr inż. Jan PajÄ k Istnienie i działanie przeciw-świata ... - Menu 1

H-28
dotychczas w stanie nic konkretnego zarzucić tym dwom nowym dyscyplinom ludzkiej wiedzy.
Stąd praktycznie to zupełnie nie potrafię zrozumieć, jak owa nauka i naukowcy mogą
dopuszczać do swojego upadku w aż tak zaawansowane stadium filozofii pasożytnictwa, że
pozwalają sobie na taką stronniczość i że nie potrafią się już zdobyć na własną dozę zdrowego
rozsądku i trafności osądów.
Stary koncept monopolarnej grawitacji był rodzajem intelektualnego więzienia, jakie
zamykało wolność i dostęp ludzkości do całkowicie nowego świata. Ukrywało ono także przed
nami prawdę na temat wszechświata. Ten stary koncept powoduje, że wszystko co nasza
nauka wypracowała dotychczas, jest jedynie ważne dla pola grawitacyjnego Ziemi. Z jego
powodu nasi naukowcy nie będą w stanie precyzyjnie i poprawnie opisać zjawisk, które mają
miejsce na innych planetach i innych systemach gwiezdnych. Więzi on też ducha ludzkości
oraz zadreptuje jej moralność. Nowy Koncept Dipolarnej Grawitacji naprawia wszystkie te
naukowe wypaczenia. Dostarcza on klucza jaki otwiera to nasze więzienie, wpuszcza świeże
prądy do zatęchłej nauki i umożliwia wolny wstęp do całkowicie nowego świata. Jeśli ów nowy
koncept zostanie odpowiednio użyty, pozwala on nam na wzniesienie naszej wiedzy i
świadomości na zupełnie nowy poziom cywilizacyjny, o jakim nigdy nawet nie marzyliśmy.
Obecnie staje się więc odpowiedzialnością każdego z nas, czy i w jaki sposób, koncept ten
zostanie użyty.
H2. Przeciw-świat i zapełniająca go myśląca substancja zwana "przeciw-materią"
Głównym atrybutem wszelkich dynamicznych dipoli jest to, że łączą one razem, a
jednocześnie separują od siebie, dwie oddzielne przestrzenie. Są to "przestrzeń wlotowa" (I) i
"przestrzeń wylotowa" (O). W obu tych przestrzeniach panują odwrotne warunki polowe. Z
tego więc wynika, że także i w przypadku dipola grawitacyjnego, istnieć muszą takie dwie
odrębne przestrzenie fizykalne. W przestrzeniach tych panować też muszą odwrotne warunki
grawitacyjne. Przestrzenie te to "nasz świat", oraz "przeciw-świat". Z uwagi na koncentryczny
charakter grawitacji, punkt przejścia pomiędzy tymi dwoma przestrzeniami i światami będzie
ukryty. Przyjmie on formę niewidzialnej bariery. Owa niewykrywalna dla nas bariera, formuje
więc granice pomiędzy obu światami fizykalnymi składającymi się na nasz wszechświat.
Wiadomo, że siły grawitacyjne posiadają wpływ na wszystko we wszechświecie. Stąd owa
bariera pomiędzy naszym światem oraz przeciw-światem, nie może być przeniknięta przez
jakiekolwiek fizyczne urządzenie ani przez jakikolwiek obiekt materialny.
We wszystkich polach dipolarnych, warunki środowiskowe jakie są formowane przez
dany dipol i stąd jakie panują przy obu jego biegunach, są zawsze dokładnie przeciwstawne
do siebie. Powyższe jest wyrażone przez "zasadę przeciwstawności cech polowych na obu
końcach dipola" (po angielsku the "rule of opposite field properties at both ends of a dipole").
Zasada ta rządzi zachowaniem się wszystkich pól dipolarnych. Jeśli zastosować ją do pól
grawitacyjnych, owa zasada ukształtować musi budowę i działanie wszechświata w unikalny,
symetryczny sposób. Dwie jej najważniejsze konsekwencje są jak następuje:
#1. Odwrotność warunków grawitacyjnych w obu światach. Istnienie dipola
grawitacyjnego musi powodować zapanowanie dokładnie odwrotnych WARUNKÓW
grawitacyjnych w obu światach wszechświata. Z kolei owe odwrotne warunki grawitacyjne
oznaczają, że również wszystkie zależne od grawitacji prawa i własności jakie panują w
naszym świecie, muszą być odwrotnie zduplikowane w przeciw-świecie. Dla przykładu, w
naszym świecie inercja jest jednym z głównych cech materii. Dlatego w przeciw-świecie
odwrotność inercji zwana "samo-mobilnością" musi stanowić odpowiednik inercji. Owa samomobiloność
oddziaływuje na substancję jaka tam panuje.
#2. Równoczesne współistnienie wszystkiego w obu światach. Istnienie dipola
grawitacyjnego musi także oznaczać, że każda FORMA fizyczna podatna na grawitację jest w
sposób odwrócony duplikowana w obu światach. (Tj. każda substancja i obiekt jest
duplikowana w nich, tak jak duplikują się obiekt i jego odbicie lustrzane.) To z kolei oznacza,