Prof. dr inż. Jan PajÄ k Istnienie i działanie przeciw-świata ... - Menu 1

H-21
istnienie przeciw-świata. Najbardziej proste, obiektywne i powtarzalne z tych eksperymentów
oparte mogą zostać na Postulacie Wymiany Ciepła z Otoczeniem, omawianym w podrozdziale
H6.1. Jak to wiadomo z fizyki, każda praca skompletowana w świecie fizycznym musi spełniać
Zasadę Zachowania Energii. Zasada ta stwierdza, że skompletowanie pracy fizycznej zawsze
musi być połączone z zużyciem odpowiedniej ilości energii. Jednak Koncept Dipolarnej
Grawitacji stwierdza, że oddziaływanie na materię poprzez wprowadzanie określonych zmian
konfiguracyjnych do przeciw-świata nie wymaga dostarczania energii – po szczegóły patrz
"ruch telekinetyczny" opisywany w podrozdziale H6.1. To zaś oznacza, że zasilanie w energię
dla takich prac telekinetycznych odbywa się poprzez pochłanianie energii cieplnej zawartej w
otoczeniu. Dlatego każda praca telekinetyczna musi być połączona z pochłanianiem energii
termicznej wzdłuż drogi telekinetycznie przemieszczanych obiektów. To zaś musi wynikać w
formowaniu dwóch efektów fizykalnych jakie są już wykrywalne dzisiejszymi instrumentami,
mianowicie do: (1) zmiany temperatury i (2) wytwarzania "jarzenia pochłaniania" lub
"jarzenia wydzielania". Niektóre eksperymenty ujawniające te dwa efekty omówione są w
podrozdziale H6.1. Poniżej dyskutowane są ich najbardziej proste i popularne wersje.
Eksperymenty potwierdzające wystąpienie jarzenia pochłaniania i zmian temperatury
otoczenia muszą być przeprowadzane w dwóch stadiach. Pierwsze stadium polega na
znalezieniu i sprawdzeniu źródła powtarzalnej pracy telekinetycznej. Źródło to może stanowić
np. osoba która na życzenie zdolna jest wykonać biologiczną pracę telekinetyczną. W drugim
stadium przystępuje się do rejestracji termicznych następstw uruchomienia tego źródła pracy
telekinetycznej, takich jak wydzielanie jarzenia pochłaniania, czy zmiana temperatury
otoczenia.
Wielu naukowców twierdzi, że laboratoryjne badania zjawiska telekinezy są niemożliwe
z powodu braku powtarzalnego dostępu do ruchu telekinetycznego. Jednakże badacze ci za
ruch telekinetyczny uważają jedynie wąską grupę spektakularnych zjawisk bezdotykowego
przemieszczania obiektów, których nazwa opisywana jest terminem "telekineza". Jak wiadomo,
zjawiska tej grupy następują niezmiernie rzadko, zaś ich odtworzenie we warunkach
laboratoryjnych jest ogromnie trudne. Dotychczasowa nieznajomość mechanizmu ruchu
telekinetycznego powodowała, że badacze ci ignorowali bogatą gamę innych zjawisk, jakie
także podlegają prawom ruchu telekinetycznego, będąc równocześnie nazywane z użyciem
innej terminologii. Te inne zjawiska również mogą zostać użyte z dużym powodzeniem do
skompletowania eksperymentów opisywanych tutaj. W celu uzmysłowienia powszechnej
dostępności takich zjawisk podlegających prawom ruchu telekinetycznego, poniżej zestawione
zostały główne źródła biologicznej wersji tego ruchu.
#1. V-kształtne różdżki radiestezyjne. Są one odchylane telekinetycznie w przypadku
natrafienia na żyłę wodną. W tym miejscu należy podkreślić, że w użyciu znajdują się dwa
rodzaje różdżek radiestezyjnych, mianowicie odchylane fizycznie i odchylane telekinetycznie.
Z nich tylko ten drugi rodzaj działa na zasadzie ruchu telekinetycznego i stąd może zostać
użyty w opisywanych tutaj eksperymentach. Stąd istotnym dla badacza zjawiska telekinezy
jest zdolność ich odróżnienia. Różdżki wykonujące jedynie ruch fizyczny (a nie telekinetyczny)
sporządzane są jako sprężyste okrągłe pręty osadzane luźno w obrotowych rączkach i
utrzymywane podczas poszukiwań w stanie równowagi chwiejnej. Po znalezieniu wody
nieświadomy ruch rąk różdżkarza wytrąca te pręty z położenia równowagi. Natomiast różdżki
telekinetyczne wykonywane są jako płaskie widełki. Zwykle w tym celu używane są rozwidlone
gałęzie jakiegoś drzewa, odpowiednio wygięte stare sprężyny od zegara, lub płytki fiszbinowe.
Widełki te trzymane sa silnie w rękach różdżkarza. W przypadku znalezienia wody, różdżka
taka wyraźnie się wygina popychana efektem telekinetycznym – jak to pokazano na rysunku
H1. U mężczyzn wygięcie to zwykle następuje w dół. Natomiast kobiety różdżkarki zwykle
wyginają ją w górę.
#2. Wszelkie paranormalne zjawiska ruchowe, takie jak lewitacja, psychokineza i
telekineza, uginanie lub łamanie łyżek siłą woli, poltergizm, nadprzyrodzone zjawy, duchy, itp.
Ich przykłady pokazane są na rysunkach H2 i H3.