Prof. dr inż. Jan PajÄ k Istnienie i działanie przeciw-świata ... - Menu 1

H-95
wyraża się ona poprzez zdolność przeciw-materii do wymuszania poruszeń materii za
pośrednictwem dipola grawitacyjnego wiążącego duplikaty przeciw-materialne z ich
materialnymi odpowiednikami. W omawianym tu modelu telekinetyzowania, jej substytutem
jest powiązanie przeciw-atomu i atomu w synchronicznie deformującą się parę. (Tj.
wymuszanie działanie ich obu jak wzajemne odbicia w "magicznym lusterku".)
W powyższym modelu dowolny ruch telekinetyczny wyobrazić sobie można jako
uchwycenie za bezważką piłkę (tj. za przeciw-atom) i jej przemieszczenie. W rezultacie tego
przemieszczenia, piłka posiadająca masę (tj. atom materii) również zostanie pociągnięta za
pośrednictwem "magicznego lusterka" (tj. dipola grawitacyjnego). Oczywiście pociągnięcie piłki
posiadającej masę spowoduje pojawienie się w jej obrębie sił inercyjnych. Siły te, w
powiązaniu z idealną sprężystością obu piłek, oraz działaniem "magicznego lusterka" (tj. dipola
grawitacyjnego), zdeformują je z początkowej formy kulistej do postaci dwóch silnie
wydłużonych elipsoid. Po chwili jednak zadziała wewnętrzna sprężystość tych elipsoid,
starająca się przywrócić im początkowy stan kulisty. Jednak z rozpędu przetransformuje ona je
w formę placków i dociśnie je ciasno ku sobie. Oczywiście, jako placki zaczną one teraz być
rozprężane siłami tej samej wewnętrznej sprężystości, przechodząc ponownie w formę
wydłużonych elipsoid a jednocześnie odskakując od siebie. Itd., itp. W rezultacie więc każdy
ruch telekinetyczny (tj. każdy ruch zainicjowany poprzez poruszenie najpierw bezważkiej piłki),
wynikał będzie we wpadnięciu obu piłek w nieustający cykl takich oscylacji sprężystych.
Oscylacje te będą typu skurczowo-rozprężnego, tj. obie piłki przechodzić będą na przemian z
formy wydłużonej elipsoidy w formę spłaszczonego placka i z powrotem. Składowej inercyjnej
podtrzymującej te oscylacje, w przypadku atomu dostarczy jego masa (tj. jego ważkość i
inercja). Natomiast w przypadku bezważkiego przeciw-atomu, składowej tej dostarczy
samomobilność przeciw-materii.
Oczywiście, opisany powyżej model telekinetyzowania przyjmuje wiele założeń
upraszczających. (Przykładowo, odwzorowywanie przeciw-atomu za pomocą idealnie okrągłej
bezważkiej piłki/baloniku jest dużym uproszczeniem.) Opiera się on też wyłącznie na
fizykalnych atrybutach przeciw-materii, całkowicie pomijając jej atrybuty intelektualne. Zupełnie
więc on nie uwzględnia, że przeciw-materia jest substancją myślącą w stanie naturalnym. (Po
szczegóły myślącej przeciw-materii patrz podrozdział I2 w niniejszej monografii.) Ponadto
niektóre użyte w tym modelu elementy, takie jak nieważki przeciw-atom, samomobilność,
idealna sprężystość, czy dipol grawitacyjny, są unikalne dla fizyki przeciw-świata i w fizyce
naszego świata nie posiadają one swoich dokładnych odpowiedników. Ich symbolizowanie za
pośrednictwem jakichś możliwych nam do wyobrażenia i zrozumienia materialnych
substytutów, takich jak nieważka piłka albo balonik, odwrotność inercji, czy "magiczne
lusterko", jest ogromnie zgrubne i nie oddaje wszystkich ich cech i możliwości. Stąd model ten
daje jedynie bardzo przybliżony obraz telekinetyzowania. W wielu aspektach obraz ten ulegnie
kiedyś zapewne różnym uściśleniom. (Podobnie jak pierwszy model atomu z czasów Ernest'a
Rutherford'a i Niels'a Bohr'a ulegał późniejszym uściśleniom prowadząc do dzisiejszej
kompleksowej struktury materii.) Niemniej, jako początkowe wyjaśnienie zjawiska
telekinetyzowania materii, model ten jest wystarczająco dokładny. Już bowiem w swej obecnej
postaci umożliwia on opis matematyczny tego zjawiska. Przykładowo, pozwala on na
wyznaczenie rezonansowych częstości telekinetyzowania, akumulowanej energii, itp. Ponadto
zezwala on na wyciąganie wielu użytecznych wniosków na temat mechanizmów
telekinetyzowania, warunków i wymagań wystąpienia tego zjawiska, technicznych sposobów
jego realizacji, istotnych parametrów, konsekwencji, atrybutów, obszarów zastosowań, itp.
Opisany poprzednio rodzaj oscylacji skurczowo-rozprężnych jest najprostszym
rodzajem natelekinetyzowania pojedynczych atomów. Wystąpi on w przypadku gdy dana para
atom i przeciw-atom dozna początkowo liniowego przemieszczenia telekinetycznego. W
przypadku jednak gdy przemieszczenie telekinetyczne nie zadziała na tą parę liniowo, jego
wynikiem mogą być całkiem inne oscylacje. Teoretycznie rzecz biorąc, para taka może
bowiem wpaść w dowolny ze znanych typów oscylacji, np. zgiętne, skrętne, czy okrężne.
Podczas oscylacji zgiętnych, para atom i przeciw-atom zachowywałaby się nieco podobnie