Prof. dr inż. Jan PajÄ k Istnienie i działanie przeciw-świata ... - Menu 1

H-8
grawitacyjne reprezentuje jedno ze zjawisk pierwotnych naszego wszechświata, zasada ta
doskonale się nadaje do użycia w omawianym tutaj dowodzie.
Zgodnie z zasadą "wszystko potwierdza, nic nie zaprzecza", kiedykolwiek pojawi się
poprawny opis jakiegokolwiek zjawiska pierwotnego, wówczas wszystko co wykazuje
pokrewieństwo wynikowe z owym poprawnym opisem, będzie potwierdzało, że ów opis jest
poprawny. Jednocześnie nie istnieje możliwość znalezienia czegokolwiek, co byłoby wynikowo
pokrewne do tego opisu, jednak zaprzeczałoby jego poprawności. W odniesieniu do
przeprowadzanego tutaj dowodu na dipolarność pola grawitacyjnego, powyższe oznacza, że
cokolwiek zdołamy kiedykolwiek ustalić, iż ma to jakiś związek z polarnością tego pola,
wszystko to zawsze będzie jednoznacznie potwierdzało, że pole grawitacyjne jest polem
dipolarnym. Jednocześnie, nigdy nie uda się nikomu znaleźć czegokolwiek, co posiadałoby
związek z polarnością tego pola, jednak zaprzeczało by jego dipolarnemu charakterowi.
W tym miejscu powinno zostać wyjaśnione, że przez pojęcie "zjawisko pierwotne"
należy rozumieć "każde zjawisko jakie jest postawione na czele naturalnej hierarchii
przyczynowo-skutkowej, a stąd jakiego przebieg i działanie nie jest modyfikowane przez żadne
inne zjawiska niższego rzędu, które z niego wynikają". Dlatego, działanie każdego zjawiska
pierwotnego jest zawsze niezależne od punktu widzenia z jakiego działanie to zostaje
zaobserwowane. Ponadto działanie to jest również niezależne od zjawisk wtórnych i
trzeciorzędnych, jakie mogą następować równocześnie z danym zjawiskiem i jakie mogłyby na
nie wpływać. Przykłady zjawisk pierwotnych naszego wszechświata obejmują: pole
grawitacyjne, pole moralne, istnienie wszechświatowego intelektu, istnienie przeciw-świata,
istnienie świata fizycznego, energia moralna, energia fizyczna, przeciw-materia, materia, oraz
kilka innych.
Warto tutaj także zwrócić uwagę, że zasada "wszystko potwierdza, nic nie zaprzecza"
nie rozciąga swojej ważności na zjawiska wtórne, trzeciego rzędu i dalszych rzędów. Dzieje
się tak z prostego powodu, że przebieg i wyniki owych zjawisk dalszego rzędu zależą od
punktu widzenia z jakiego się je obserwuje. Ponadto zależą one od zjawisk pierwotnych jakie
mogą wywierać na nie swój wpływ. Dla przykładu, gdyby ktoś zechciał zaobserwować takie
zjawisko trzeciego rzędu, jak przepływ prądu który generuje ciepło, wówczas w jednym
układzie okoliczności, przepływ prądu może faktycznie wytwarzać ciepło. Jednak w innym
układzie okoliczności definiowaych odmiennymi wpływami zjawisk wyższego rzędu, wcale nie
generowałby on ciepła (np. rozważ nadprzewodniki). W szczególnych zaś przypadkach
mógłby nawet powodować pochłanianie ciepła (np. rozważ zjawisko tzw. "magnetycznego
chłodzenia").
Przejdźmy teraz do opisania metody za pomocą jakiej zasada "wszystko potwierdza,
nic nie zaprzecza" pozwoli nam formalnie udowodnić, że "pole grawitacyjne posiada dipolarny
charakter". Metoda ta jest elementarnie prosta i bezpośrednio wynikająca z tej zasady.
Sprowadzi się ona do przeprowadzenia następujących zabiegów logicznych:
(1) Wskazanie i nazwanie kategorii dowodowej do jakiej przynależy materiał
ewidencyjny poddany rozważaniom w poszczególnych fazach kompletowania tego dowodu.
Materiał ewidencyjny jaki użyty będzie do omawianego tutaj formalnego dowodu, obejmuje
cztery kategorie dowodowe. Pokrywają one cały zakres możliwy do rozpatrywania w
jakimkolwiek dowodzie. Mianowicie obejmuje on:
(1A) Przesłanki teoretyczne i analogie jakie odnoszą się do polarności
grawitacji. Te zawsze zdecydowanie potwierdzają, że grawitacja jest polem dipolarnym.
Jednocześnie zaś zaprzeczają one monopolarnemu charakterowi tego pola.
(1B) Naturalne zjawiska jakich przebieg bezpośrednio wynika z polarności pola
grawitacyjnego. Te także zawsze są zbieżne z dipolarną grawitacją. Jednocześnie zaś są
przeciwstawne do monopolarnej grawitacji.
(1C) Eksperymenty, jakich wynik zależy od polarności pola grawitacyjnego. Te
również zawsze potwierdzają dipolarność grawitacji. Jednocześnie zaprzeczają one
monopolarnemu charakterowi tego pola.