Prof. dr inż. Jan PajÄ k Istnienie i działanie przeciw-świata ... - Menu 1

HB-126
negatywów - które zresztą byłyby równie niszczące bowiem z kolei spowodowałyby one
rozerwanie statku antygrawitacyjnego na strzępy). Wypromieniowanie tej całej ogromnej
energii w przestrzeń zajęłoby zbyt wiele czasu z uwagi na niską efektywność promieniowania.
Natomiast jej przechowanie wymagałoby ogromnie pojemnych akumulatorów jakich
dotychczas nie potrafimy budować (komora oscylacyjna opisana w rozdziale C niniejszej
monografii i monografii [1/3] z łatwością byłaby w stanie pochłonąć i przechować całą tą
energię, jednak w momencie zbudowania tej komory napęd magnetyczny stanie się
rzeczywistością i nikt więcej nie będzie już potrzebował antygrawitacji).
Załóżmy przez chwilę, że w jakiś sposób załoga statku antygrawitacyjnego zdołała
pozbyć się owej energii i była w stanie wylądować. Wtedy w momencie ponownego startu
powstałby kolejny problem jej odtworzenia. Na Ziemi energię tą są w stanie dostarczyć nasze
elektrownie. Jak jednak ją zdobyć na jakiejś dzikiej i przez nikogo nie zamieszkałej planecie?
HB7. Start statku antygrawitacyjnego byłby niemożliwy bez akumulatora jego energii
W poprzednim podrozdziale HB6 wyjaśniono, że wylądowanie statku
antygrawitacyjnego praktycznie nie byłoby możliwe bez uprzedniego zbudowania ogromnie
pojemnego akumulatora energii, który byłby w stanie pomieścić w sobie całą tą ogromną
energię uwięzioną w polu antygrawitacyjnym tego statku. Okazuje się jednak, że również
wystartowanie takiego statku także byłoby niemożliwe bez owego akumulatora. Powodem jest,
że gdyby na wyrzutni startowej zaczęło się wpompowywanie energii do antygrawitacyjnego
pola statku, wtedy w miarę jak wartość tego pola by rosła, siła odpychania się statku od Ziemi
zaczęłaby również rosnąć. Z kolei wzrost tej siły powodowałby, że statek taki musiałby
pozostawać zakotwiczony do Ziemi do czasu aż jego pole antygrawitacyjne osiągnie
wymaganą wartość. Wobec ogromnych sił jakie działałyby przy tym na owe urządzenia
kotwiczące, praktycznie ich zbudowanie byłby ogromnie trudne jeśli nie zupełnie niemożliwe.
Wszakże musiałyby one utrzymywać przy Ziemi wielotonowy statek wyrywający się w
przestrzeń ze siłą wielokrotnie przekraczającą jego wagę. Cokolwiek więc próbowałoby go
zatrzymać przy Ziemi, po prostu zostałoby to wyrwane z korzeniami.
Nawet jeśli udałoby się technicznie rozwiązać problem struktury kotwiczącej, ciągle
pozostawałby nierozwiązalny problem przyspieszenia w momencie startu. Aby bowiem w
słabnącym polu grawitacyjnym Ziemi utrzymać w miarę równomierne przyspieszenie
ulatującego w górę wehikułu, ilość energii zawarta w jego polu antygrawitacyjnym musiałaby
się zwiększać w miarę jak statek ten będzie się wznosił. Jednak po oderwaniu się od Ziemi,
jego połączenie z ziemskimi źródłami energii również uległoby przerwaniu. Nie mógłby więc on
potem już zwiększać ilości energii swego pola. Stąd w miarę wznoszenia, jego przyspieszenie
gwałtownie by spadało.
Opisywane tutaj problemy, w połączeniu z problemem pozbycia się energii podczas
lądowania opisanym w poprzednim podrozdziale, wymagają aby statek antygrawitacyjny
posiadał na swym pokładzie ogromnie pojemny akumulator energii, który zdolny byłby do
pomieszczenia w sobie całej energii zawartej w polu tego wehikułu. Jedynie w przypadku gdy
posiadałby on taki akumulator: (a) jego wznoszenie się i rozpędzanie mogłoby następować ze
stałym przyspieszeniem, (b) przed startem nie byłaby konieczna żadna struktura kotwicząca, a
ponadto (c) w przypadku lądowania statek ten nie musiałby rozpraszać swojej energii. Niestety
wykonanie akumulatora o tak ogromnej pojemności byłoby niemal równie trudne jak
wykonanie pędnika antygrawitacyjnego. Stąd budowa statku antygrawitacyjnego w sensie
technicznym sprowadzałaby się do rozwiązania co najmniej dwóch ogromnie trudnych
problemów technicznych, tj. (1) problemu wytwarzania pola antygrawitacyjnego (czyli pędnika
antygrawitacyjnego), oraz (2) problemu akumulatora dla przechowywania całej energii
zawartej w polu antygrawitacyjnym tego statku. Dla porównania zbudowanie magnokraftu
wymaga rozwiązania tylko jednego problemu technicznego i to o znacznie mniejszej skali
trudności, tj. zbudowanie pędnika magnetycznego (którego zasada działania, w