Prof. dr inż. Jan PajÄ k Istnienie i działanie przeciw-świata ... - Menu 1

HB-120
możliwy do zbudowania). Z kolei to założenie pozwala mi na: (1) zdefiniowanie spodziewanych
własności pola antygrawitacyjnego, (2) opisanie najistotniejszych niebezpieczeństw jakie
wprowadziłoby sobą uformowanie pola antygrawitacyjnego, oraz (3) wyjaśnienie powodów, dla
których użycie owego spekulatywnego pola antygrawitacyjnego dla celów napędowych byłoby
całkowicie niemożliwe nawet gdyby jego wytworzenie stało się kiedyś realistyczne.
HB1. Statek antygrawitacyjny byłby niemożliwy do manewrowania i trudny do
stabilizowania
W każdym rodzaju pola wytworzenie sił napędowych może zostać osiągnięte albo
poprzez oddziaływanie z liniami sił tego pola albo poprzez wykorzystanie zjawiska wyporności
wynikającego z gradientu tego pola. W przypadku pól magnetycznych, ich linie sił oraz kierunki
spadku gradientów tworzą rodzaj wzajemnie się przecinających, wielowymiarowych sieci,
pozwalających na łatwe manewrowanie wykorzystującym je statkom. Stąd magnokraft
wykorzystujący to pole może być porównany do sytuacji małpki jaka przemieszcza się w
tropikalnej dżungli. Zależnie od tego, w którym kierunku małpka ta zechce się przemieścić,
wybierze odpowiednią gałąź jaka biegnie w owym kierunku. Tymczasem w przypadku pola
grawitacyjnego (a więc także antygrawitacyjnego), jego linie sił oraz kierunek spadku gradientu
rozprzestrzeniają się dokładnie w taki sam sposób. Czyni to niemożliwym manewrowanie
jakimkolwiek wehikułem jaki by je użył do celów napędowych. Statek kosmiczny
wykorzystujący te pola byłby więc porównywalny do pajączka, który może poruszać się tylko
wzdłuż pojedynczej nici na jakiej został zawieszony. Nie jest on w stanie poruszyć się w
żadnym kierunku innym niż w górę lub w dół.
Zastosowanie pola antygrawitacyjnego dla celów napędowych stwarzałoby także
problemy ze stabilizacją używającego go wehikułu. Ilustracji dla tego dostarcza poprzedni
przykład pajączka zwisającego na pojedynczej nici. Jeśli bowiem zacznie on wirować lub
kołysać się, nie będzie istniał sposób aby zatrzymać ten jego ruch. Ponadto zadaniem bardzo
trudnym zdaje się też powstrzymanie takiego statku przed wywróceniem się. Przypominałoby
to bowiem wysiłek podnoszenia się samemu za swoje własne włosy. Żaden z wyznawców
antygrawitacji jak dotychczas nie był w stanie zaproponować jakiegokolwiek zadowalającego
konceptu technicznego, który w sposób choćby częściowo tak dopracowany, jak uczynione to
zostało w stosunku do magnokraftu (patrz rozdział F niniejszej monografii i monografii [1/3]),
wyjaśniałby zasady lotu i manewrowania statkiem antygrawitacyjnym. Zapewne jednym z
powodów tego stanu rzeczy jest że, jak to zostało przedstawione w niniejszym podrozdziale,
rozwiązanie problemu manewru i stabilizacji dla statku antygrawitacyjnego jest po prostu
fizycznie niemożliwe.
Do powyższego jako ciekawostkę warto tutaj też dodać, że zasada działania danego
napędu decyduje o kształcie używającego go wehikułu (patrz podrozdział F4 niniejszej
monografii i monografii [1/3]). W przypadku antygrawitacji, jej użycie do napędzania
sugerowałoby statek w kształcie przypominający gruszkę lub balon. Tymczasem najróżniejsi
domorośli konstruktorzy wmawiają swoim słuchaczom, że statek antygrawitacyjny
przyjmowałby kształt talerza identyczny do kształtów UFO. To zaś może oznaczać, że zgodnie
z wywodami z podrozdziału A3 niniejszej monografii, poglądy tych konstruktorów zostały
zainspirowane i wmanipulowane im celowo, dla odwrócenia naszej uwagi od prawdziwej
zasady działania napędu UFO.
Ci nieliczni z wyznawców antygrawitacji, którzy zdają sobie sprawę z niemożności
manewrowania takim statkiem, zwykle postulują konieczność złożenia razem napędu
antygrawitacyjnego z jakimś innym rodzajem napędu. Antygrawitacja ciągnęłaby statek wzdłuż
linii sił pola grawitacyjnego, podczas gdy ów inny napęd działałby w pozostałych kierunkach.
W owych spekulacjach istotny punkt jest ponownie przeoczony. Punktem tym jest, że
manewrowanie statkiem kosmicznym i zmiana kierunku jego lotu zwykle wymaga tak samo
wielkich sił napędowych jak jego wyniesienie w górę. Praktycznie bowiem w przestrzeni