SPIS RZECZY

Powyższe wersy Dilonga z jego zbioru Gwiazdy i smutekprzypomniały mi drugi zjazd KDH (Ruchu Chrześcijańsko--Demokratycznego) w Koszycach jesienią 1990 roku. Ján Čarnogurskýzakończył wówczas swoje wystąpienie w sposób poetycki. Opowiadał, jakw wieczór poprzedzający zjazd chodził nocą po Koszycach, a na niebieświeciły gwiazdy. „Wierzę, że jedna z nich to jest ta nasza”, mówił.Od tamtego czasu podążamy za naszą jasną chrześcijańsko-demokratycznągwiazdą. Powstaje jednak pytanie, czy zgadzamy się, która z tych gwiazd jestnasza? Czy w ogóle istnieje taka, która byłaby wspólna dla nas?Przed dwudziestu laty naszą młodą słowacką chadecję wyprowadzałyna szerokie wody siostrzane partie chrześcijańsko-demokratycznei konserwatywne z Europy Zachodniej. Miały one za sobą niemalpięćdziesięcioletnie doświadczenie efektywnego budowania powojennejEuropy. Chrześcijańskimi demokratami byli premierzy Niemiec, Włoch, Austrii,Luksemburga, Belgii, Holandii... Podziwialiśmy ich sukcesy i sami chcieliśmysię do nich upodobnić. Zostaliśmy częścią ich wielkiej europejskiej rodziny,a na Słowacji okazywaliśmy dumę, że uznano nas za granicą.Ich historia była historią sukcesów. Gdzie jednak kończy się ta historia? Polatach stopniowo dochodziło do nas, jaką cenę zapłacili oni za swój sukces.I okazało się, że nie we wszystkim chcemy być do nich tak bardzo podobni.Co więcej, nie wszystkich ich uznajemy na Słowacji za chrześcijańskichdemokratów.Czy europejscy politycy chrześcijańscy i konserwatywni są dziś jeszczedla nas autorytetami? W tej sprawie nie ma na Słowacji zgody. Kiedykartkowałem niedawno książkę Jána Figeľa Powrót do domu, z pierwszychstron spoglądali na mnie z całostronicowych fotografii José Manuel Barroso,Wilfried Martens i Joseph Daul. Są to: przewodniczący Komisji Europejskiej,