SPIS RZECZY

już wynegocjowany, ale premier Dzurinda nie chciał go podpisać, choćwcześniej to obiecywał, gdyż bał się stracić przed wyborami głosy liberalnychwyborców. Wtedy uświadomiliśmy sobie w KDH, że jeśli się nie zbuntujemy,wówczas stracimy szacunek do samych siebie. Powiedzieliśmy premierowi, żejeśli nie zgodzi się to porozumienie, jak obiecywał wcześniej, to odchodzimyz rządu. On nie podpisał dokumentu, więc odeszliśmy z gabinetu. Byłemwtedy ministrem spraw wewnętrznych i podałem się do dymisji razemz ministrami sprawiedliwości i oświaty, a KDH przeszło do opozycji. Muszęwyznać, że tamto wydarzenie traktuję jako szczyt swojej politycznej kariery.Byłem dumny z faktu, że jestem członkiem partii, która potrafiła się zachowaćinaczej niż wszystkie inne formacje chadeckie na zachodzie Europy.Napotkaliście jednak na opór we własnych szeregach...– Niestety, wkrótce okazało się, że myślimy zupełnie inaczej niżprzedstawiciele struktur partyjnych. Wielu członków partii wyrażało żal, żezrezygnowaliśmy z władzy. Uruchomiony został proces, który doprowadziłw końcu do naszego odejścia z KDH. W ramach buntu przeciw temudominującemu europejskiemu trendowi założyliśmy Partię KonserwatywnychDemokratów Słowacji (SKDS), a w 2009 roku wystawiliśmy naszego kandydata– byłego wicemarszałka parlamentu Františka Mikloško – w wyborachprezydenckich. Dla nas było jasne, że możemy poprzeć tylko takiegokandydata, który opowiada się za ochroną życia i tradycyjnej rodziny. KDHpoparła natomiast Ivetę Radičovą, która dąży do zarejestrowania związkówjednopłciowych, a w kwestii aborcji jest zwolenniczką pro choice. Myśmysię przeciwko temu megatrendowi zbuntowali. Nasz kandydat Mikloškodostał ponad 5 proc. Zaczynamy więc od małej rebelii, ale liczymy, że nastąpiwiększa.Ale dlaczego struktury partyjne zbuntowały się przeciwkowam? Byliście przecież liderami ugrupowania i to wynadawaliście mu ton...– To jest walka, która się toczy we wnętrzu każdego człowieka. Raz jejwynik jest taki, drugim razem inny. Jeśli chodzi o KDH, to ten proces zaczął sięjuż kilkanaście lat temu, a ujawnił się po raz pierwszy w 1996 roku. Prezesempartii był wówczas Ján Čarnogurský. Uważałem go za wierzącego politykachrześcijańskiego, który nigdy nie postąpiłby tak, jak zachodnioeuropejscy