SPIS RZECZY

Był rok dwa tysiące dziesiąty.W rodzinnym domu przyjaciela M.trzeszczał tłum kurzu zmrożony jak kosmosi mieszał się w płucach jak wiara z trucizną.Na ścianach mieszkania wisiały szare portrety z lat czterdziestychrysowane ostrożną kreską węglagłowy matki i ojca.Ich czarna aureola świeciła zza pyłu słówktóre po latach brzmiały donośniejniż wypalone do fundamentów domyodbudowane bo naród tak chciał.To wtedy zgiełk pysznej planetymniejszej od stopy czasu idącej w odwrotną stronęniż pragną drzewa i wiatrwybrał nieodwołalnie historyka, mężczyznę i czas.Jak wybiera się słowa by w nich zasnąć na zawszetak on został wybrany by iść przez lawinę ludzkiej lawy.Był rok tysiąc dziewięćset czterdziesty siódmynieuchwytną chwilę po którejś z wojen.Wił się wieczny wiek spłodzony po toby wraz z nim mogło się skończyć wszystkoco kiedykolwiek było.Rzym ze szramą Uralu na płaskiej twarzyukładał dywany na polach cmentarnychgolił głowy bezdomnym aniołom.W pustych korytarzach głuchł pogłospodkutych butów i bosych słówotyłych segregatorów i głodnych sentencjii błądziła niewierna nadzieja, błaganiedochodzące zza zduszonych płacht gazetzza podnoszącej się z gruzów ściany łez: