SPIS RZECZY

129W starotestamentowej Księdze Daniela król znieważy świątynne naczynialiturgiczne i tajemnicza ręka napisze na ścianie Mane, tekel, fares... Wkrótceobcy zniszczą króla i jego królestwo. Policzono, zważono, rozdzielono. Tak siękończy półwiekowa historia włoskiej chadecji.Wielu nie spodoba się to biblijne porównanie. Ale z ręką na sercu. Czy niepasuje? Policzono, zważono, rozdzielono. Koniec.Dziesięć lat po zniknięciu Democrazia Cristiana, 25 lat po podpisaniuustawy nr 194, w roku 2003 Giulio Andreotti powiedział: „Dziś bym raczejustąpił, niż miał ją podpisać”. Tyle że wówczas na podstawie owego prawapozbawiono życia pięć milionów nienarodzonych dzieci.W roku 2001 byłem wspólnie z Františkiem Šebejem i Peterem Weissemz wizytą we włoskim senacie. Do pokoju w pałacu Madama, gdzie toczyły sięrozmowy, w pewnej chwili wszedł osiemdziesięcioletni dożywotni senatorAndreotti, usiadł i cicho się nam przysłuchiwał. Po skończonych rokowaniachpodałem mu rękę i jednym zdaniem podziękowałem za wszystko, cozrobił dla chrześcijańskiej demokracji. Twarz jego była równie skromna conieprzenikniona. Po latach to jedno zdanie wydaje mi się coraz bardziejdwuznaczne.JACQUES, SARKO I RZECZ JASNA SIMONE. SIMONE!SIMONE!Padło już w tym tekście nazwisko Josepha Daula – przewodniczącegoklubu parlamentarnego EPP. Ten Francuz jest członkiem partii NicolasaSarkozy’ego UMP (Unia na rzecz Ruchu). Częściej nazywamy ich jednakgaullistami. Sam generał de Gaulle pewnie by ich nie poznał – i to nie tylkodlatego, że od jego czasów, gdy partia nazywała się Zgromadzeniem NaroduFrancuskiego (RPF), kilkakrotnie zmieniała nazwę i skrót: najpierw na UDR,potem na RPR, a w końcu na UMP.Jest kwiecień 2007 roku. We Francji dobiega końca prezydencka kampaniawyborcza. Tysiące gaullistowskich wyborców Sarkozy’ego gromadzi się naostatnim wiecu w ogromnej hali sportowej Bercy w Paryżu. Do mikrofonupodchodzi starsza, lecz elegancka i majestatyczna dama. Wygłosi krótką,ale zdecydowaną mowę popierającą Sarkozy’ego. Zgromadzeni zacznąskandować: Simone! Simone! To Simone Weil. Pierwsza przewodniczącaParlamentu Europejskiego. Przeżyła nazistowski obóz w Oświęcimiu,a w latach 70. była ministrem zdrowia we Francji. Sprawując tę funkcję,Pod złą gwiazdą chrześcijańskiej demokracji