SPIS RZECZY

nie trzyma z innymi, zostaje odizolowany,dlatego nawet zacni ludzie nie śmią jużsię przyznać do takich nonkonformistów.Ewentualna dyktatura antychrześcijańskabyłaby prawdopodobnie znacznie subtelniejszaniż wszystko, co dotychczas znaliśmy. Byłaby na pozórprzyjazna religii, pod warunkiem jednak, że religia nie tykałaby jejwzorców zachowania i myślenia”. I to już dzieje się na naszych oczach.TO SĄ WOJNY RELIGIJNEWszystkie opisane powyżej przykłady prześladowania chrześcijan – choćtak różnorodne i odmienne, jeśli chodzi o kontekst kulturowy – są zasadniczozbieżne. Każdy z nich jest inną odsłoną wielkiej wojny religijno-kulturowejtoczonej z chrześcijaństwem przez nieprzyjazne mu państwa, religiei cywilizacje. Być może najlepiej widać to w przypadku konfliktu z islamem.Wojna, jaką wypowiedzieli islamiści Zachodowi, jest wojną religijną. Im niechodzi tylko o to, by zemścić się za doświadczenia kolonializmu, ale by całyświat stał się „domem islamu”. Najlepszym dowodem na religijny charaktertego starcia jest fakt atakowania i mordowania chrześcijan arabskich.Po 10 września 2001 roku amerykańscy neokonserwatyści chętnie mówilio początku IV wojny światowej. Głównego rywala w tej konfrontacji,czyli polityczny islamizm, porównywano z faszyzmem czy komunizmem.Ruszono też do walki z nim – jednak nie w imię religii czy cywilizacjijudeochrześcijańskiej, lecz w imię praw człowieka i demokracji liberalnej (atakże – o czym mówiło się znacznie mniej – w imię korzyści materialnych).Takie postawienie sprawy prowadzi jednak do przegranej Zachodu w tejwielkiej wojnie z islamem. Ani w Iraku, ani w Afganistanie nie udało sięzbudować trwałego pokoju, a bezpieczeństwo krajów zachodnich sięnie zwiększyło. Być może dzieje się tak dlatego, że nie rozpoznaliśmyprawdziwej natury tego konfliktu, nie potrafiliśmy dostrzec w nim nie tylestarcia cywilizacji, ile dalszego ciągu starego konfliktu między islamema chrześcijaństwem. Konfliktu, który dla muzułmanów jest nadal żywy, i którynadaje sens wielu ich działaniom.Muzułmanom – i to nie tylko tym radykalnym, ale również bardziejumiarkowanym – nie chodzi bowiem o żadne równouprawnienie czyzadośćuczynienie za krzywdy doznane od Zachodu, ale o stopnioweopanowanie Europy (poprzedzone wcześniejszą likwidacją Izraela). Nadeuropejskimi stolicami powinien załopotać zielony sztandar proroka.