SPIS RZECZY

przez białoruskich techników. Odczyt i wszelkie analizy zapisów w czarnejskrzynce wykonują tylko i wyłącznie technicy białoruscy. Polscy specjaliścimają tylko dostęp do wyników pracy specjalistów białoruskich i nie mająabsolutnie żadnego wpływu na decyzje dotyczące śledztwa. Jest to oczywiste,gdyż polscy specjaliści zaraz po wypadku nie mogli się nawet zbliżyć dorozbitego samolotu. Wszystkie materiały natychmiast po katastrofie sąw wyłącznej dyspozycji strony białoruskiej. Raport komisji, w którymstwierdzono przyczynę wypadku, został utajniony przez stronę białoruską.Udział strony polskiej w pracach komisji śledczej powstałej po tymwypadku był udziałem wyłącznie formalnym. Przez cały czas decydującymdysponentem informacji była Białoruś”.Ten opis znalazł potwierdzenie w oficjalnych oświadczeniach władzpolskich: „według rzecznika resortu obrony narodowej Roberta Rochowicza– zgodnie z międzynarodową umową – wyniki raportu może przedstawićjedynie strona białoruska”.JAK SIĘ ,,ROBI WSZYSTKO” W IZRAELUW poniedziałek 26 lipca 2010 ok. godz. 14:00 izraelski helikopterwojskowy z sześcioma żołnierzami izraelskimi i rumuńskim oficeremłącznikowym rozbił się podczas ćwiczeń w trudno dostępnej części Karpatw Rumunii. Według dziennika „Jerusalem Post”: „Dowódca RumuńskichSił Powietrznych (...) natychmiast powiedział swojemu izraelskiemuodpowiednikowi, że dostanie wszystko, czego tylko sobie zażyczy”. Zarównoprzeszukiwanie terenu, jak i śledztwo prowadzono wspólnie.Już następnego dnia we wtorek wczesnym rankiem Izrael wysłał doRumunii dwa samoloty transportowe C-130 Herkules, a w nich ponadosiemdziesiąt osób – śledczych, patologów, lekarzy (z danymi niezbędnychdla identyfikacji zwłok), rabinów i przede wszystkim 60-osobowy elitarnyoddział poszukiwawczo-ratunkowy wyposażony w psy i najbardziejwyrafinowany sprzęt, jak bezzałogowy samolot Eitan.Trzy transportowe helikoptery armii izraelskiej (według dziennika„Haaretz” Izrael miał ich przysłać do Rumunii siedem) przetransportowałyjednostkę poszukiwawczo-ratunkową oraz pozostały personel naprowizoryczne górskie lądowisko odległe ok. 2,5 km od trudno dostępnegomiejsca katastrofy. Znajdowało się ono na stromym górskim stoku napoziomie ok. 2250 m. n.p.m. Można było się do niego dostać, albo spuszczającna linach z powietrza, albo wspinając po stromiźnie. Dlatego w sąsiedztwiezałożono dwie bazy, do których ekipa poszukiwawczo-ratunkowa znosiła