SPIS RZECZY

perwersyjnych może okazać się rodzajem uzależnienia. Stąd jedynie krok donowej postaci rozrywki: podglądactwa realistycznych scen przemocy. Karieraamatorskich filmików umieszczanych w Internecie idzie w parze z ich ogólnądostępnością. Zjawisko, zwane cyberbullizmem lub happy slapping, polegana tym, że zarejestrowana scena skopania bezbronnego kolegi z klasy czyteż nagabywania i zgwałcenia dziewczyny w toalecie staje się filmikiemrzuconym „w sieć” na pastwę wygłodniałej widowni na pięciu kontynentach.Do bezpłatnego odtwarzania. Bez ponoszenia żadnych kosztów: finansowychczy emocjonalnych. Bliźni wywiera coraz mniejsze wrażenie.Tak pada kolejna bariera tego, co dopuszczalne, choć zawsze wydaje się,że ta jest już ostatnia. Oto realna osoba, realnie poniżona lub zabita, choćbez żadnych realnie istniejących powodów. Współczesne filmiki utrwalająw zapisie cyfrowym odpowiednik pogańskich rytuałów składania ofiarz ludzi. Można by się zastanawiać, czy chodzi o rzeczywiste wydarzenie,czy zgrabny trick. Nie wiadomo. Nieważne. Chodzi o podniecający pomysł.Wideookrucieństwo szerzy się w cyberprzestrzeni, bo ofiara przestaje byćprawdziwym, bliskim człowiekiem. Bita i filmowana wydaje się mało realna;przestaje być postrzegana jako żyjąca i odczuwająca istota. To tylko określonadawka pikseli. Druzgocące zwycięstwo pozoru nad życiem. Nieważne,że ofiara nie żyje; ważne, że jej strach przed umieraniem został dobrzeuchwycony i zaprezentowany. Już nie uwidocznione genitalia podniecają, alezamarła twarz przerażonej ofiary.Powtórzę: współczesne internetowe oglądactwo wykopało z grobui przebrało w spektakl starożytną praktykę mrocznych ofiar z ludzi. Bo czymżeinnym jest utrwalanie na taśmie momentu dokonywania eutanazji, bądźteż towarzyszenie kamerą w popełnianiu samobójstwa? Przykładem był