SPIS RZECZY

natychmiast wydał mi się wytrawnym dyplomatą, w każdejsytuacji rozważającym uważnie wszystkie „za” i „przeciw”, abyzadowolić wszystkich i nikogo nie irytować. Nie jest to dokładnietyp pasterza Kościoła lub – prościej – osoby, do której miałbympredylekcję, chociaż czynię wysiłek, żeby wczuwać się w cudząsytuację. Chcę zrozumieć głębokie racje tych, którzy wcielająegzystencjalną ekwilibrystykę w codzienną praktykę, żeby określićwłasne wybory życiowe. Moja skłonność do rozumienia cudzychracji wszakże osłabła, kiedy arcybiskup Talucci, przemawiając pomojej prezentacji książki, nazwał Mahometa prorokiem i zasadniczolegitymizował islam jako religię, jako „wyraz ludzkiej aspiracjido wzniesienia się ku Bogu”. Absolutnie nie jest moim zamiaremrozważanie przypadku arcybiskupa. Bo nie jest to, niestety,przypadek odosobniony. Jest to postawa rozpowszechnionaw dzisiejszym Kościele katolickim.Drugie wydarzenie dotyczy kardynała Jean-LouisaTaurana, przewodniczącego Papieskiej Rady do spraw DialoguMiędzyreligijnego. Jako gość zjazdu Comunione e Liberazionew Rimini 25 sierpnia 2008 roku przemawiał on w czasie konferencjiprasowej, która poprzedziła publiczne spotkanie pod tytułemWarunki pokoju. Powtórzył tezę już w przeszłości słyszanąz jego ust, wedle której religie same z siebie są „czynnikamipokoju”, ale miałyby budzić lęk z powodu „niektórych wiernych”,którzy „zdradzili swoją wiarę”, podczas gdy w rzeczywistościwszystkie wyznania ponoć „niosą orędzie pokoju i braterstwa”.Teza kardynała Taurana brzmi, jakoby religie – a zatem takżeislam – były wewnętrznie dobre. Wynika z tego, że skoro dziśekstremizm i terroryzm islamski stały się głównym zagrożeniemdla międzynarodowego bezpieczeństwa i stabilności, należałoby toprzypisać „złej” mniejszości, która błędnie interpretuje „prawdziwyislam”. Podczas gdy większość muzułmanów jest „dobra”, toznaczy przestrzega podstawowych praw i wyznaje niepodlegające