SPIS RZECZY

które wykonuje Żanna Biczewska, a niekiedy i on sam, choć z długimiprzerwami, bo mnich grający na gitarze i śpiewający ballady nie jest czymśłatwo akceptowalnym dla prawosławnej hierarchii.Trudno oprzeć się urokowi pieśniarki śpiewającej o tym, jak utulić żal,smutek, nieszczęście. „Jeśli spotkało cię nieszczęście / Jeśli nie jesteś w stanierozwiać smutku / Jesienią łagodną i cichą / Idź szybko do mojego źródła / Zaźródłem jest biała świątynia, stary cmentarz / Taki zapomniany kraj / Pozostawiłanam Ruś / Jeśli twoje oczy są załzawione / Weź wodę ze źródła i ochlap nią oczy/ Możesz płakać, spokojnie płakać / Nikt nie rozpozna, gdzie jest woda, a gdziełza” – śpiewa Biczewska w urokliwej balladzie Źródło. W innym zaś songu,będącym swoistym apelem zatytułowanym zobowiązująco Święta Ruś wzywa,artystka za ojcem Romanem zapewnia, iż „Święta Ruś żyje, dopóki dzwonidzwon”.W pieśniach wykonywanych przez Biczewską nie brak również wątkówteologicznych czy ascetycznych. „Bojaźń Boża rodzi wstrzemięźliwość /Wstrzemięźliwość obdarowuje wybawieniem / Najlepszą poezją jest milczenie /Najlepszym milczeniem – modlitwa / Najlepszą modlitwą jest pokuta / Pokuta jestpróżna bez przebaczenia / Lepsze jest stanie przed Bogiem / W głębi najwyższejpokory// Ja zapomnę się w tajemnicy milczenia / Przed ikoną doświadczęPOCIESZENIA / Niech oczyszczą łzy pokuty / Największą poezję – modlitwę” –śpiewa Biczewska w swoistym katechizmie modlitewnym w pieśni.Najpiękniejszą i chyba najbardziej typową ruską, prawosławną pieśniąjest niesamowity song Gospodi pomiłuj: „Bicie dzwonów / płynie nad ziemią /A w monastyrze / Braterski śpiewa chór / Gospodi pomiłuj // Mnich-kanonarcha/ Pokłonił się / I wówczas ucichł dźwięk dzwonu / Gospodi pomiłuj // (...) Świece,obrazy / Mantije i krzyże. / Bracia śpiewają / Smutny jest szósty głos // Wędrowcystoją / Modli się lud / Ruś jest jeszcze żywa / Ruś jeszcze śpiewa / Gospodipomiłuj”. Zanurzenie w świecie tych pieśni pozwala zrozumieć, dlaczegotak wielu badaczy Rosji, znawców jej kultury, potrafi zakochać się w tymkraju, w jego prawosławnym nacjonalizmie. I to mimo iż nawet niezbytuważny obserwator dostrzega, że między światami hieromnicha Romanai Wadima Kuzniecowa (swego czasu komunisty) zieje przepaść. Przepaść,którą stale przekracza Żanna Biczewska. Przez to może być ona jednakfolkowo‐muzycznym obrazem rosyjskiej duszy. Duszy prawosławnej, alei imperialnej. Pięknej, ale i przerażającej. Tremendum i fascinosum! █