Het water.qxd - Providence Mountain Ranch

van Hem gekend te zijn is de grond. Dat het gros belijders van
deze leer niets moet hebben, omdat zij hierdoor alle houvast verliezen
die zij menen te bezitten, is ons door Christus reeds voorzegd.
U zegt: “Ja maar, als Ruth op de grens gestorven was, dan...”
Mens! Je bedriegt je arme ziel voor de eeuwigheid met die
zielsmisleidende inlegkunde die met de bekering van Ruth en de
orde des heils NIETS te maken heeft. Ik zeg niet dat er geen geestelijke
typen en lessen uit het boek Ruth te verklaren zijn, zeker,
maar de gang die Ruth maakt is niet haar bekeringsweg. Boaz is
Christus niet, maar slechts een type van Hem, waarin hij zeker
niet in alles met Christus vergeleken kan worden zonder de paulinische
heilsleer geweld aan te doen. Op de grens maakte Ruth
trouwens geen keuze, zoals er veel beweerd wordt, maar getuigde
zij vanuit de zekerheid van haar geloof. Dat zeggen ook de
Kanttekenaren.
Ach, de godsdienstige mens wil liever wat leven buiten
Christus creëren, zijn leven behouden en als een vroom mens
gerechtvaardigd worden, maar zó werkt God niet!
“Want zo wie zijn leven behouden wil, die zal het verliezen;
maar zo wie zijn leven verliezen zal, om Mijnentwil, die zal het
behouden”, Luk. 9:24.
We kunnen het duizend-maal-duizend keer beter aan deze
zijde van het graf van God verliezen, als dat de dood ons eeuwig
verlies thuisbezorgt. Ach, het is toch zo’n zalig verlies, mensen,
want in het verlies ligt de Winst! Wat hebt u nu tegen deze
Christus?
Te zeggen Christus lief te hebben, zonder de geloofswetenschap
door Hem geliefd te zijn, geeft geen grond voor de zaligheid
(1 Joh. 4:19). Het ware kennen ziet op het békennen en dat is
‘gemeenschap hebben met’. Dat kennen al Gods kinderen.
Christus zoekt gemeenschap te oefenen met Zijn Bruid. Zijn
liefde noopt tot wederliefde en nooit andersom.
“Zie, Ik sta aan de deur, en Ik klop; indien iemand Mijn stem zal
horen, en de deur opendoen, Ik zal tot hem inkomen, en Ik zal met
hem Avondmaal houden, en hij met Mij”, Openb. 3:20.
Christus is altijd de Eerste, ook in de gemeenschap. Hij staat
aan de deur, Hij klopt, Hij is de Deur, Hij laat Zijn stem horen, Hij
openbaart Zichzelf, Hij houdt Avondmaal met Zijn Kerk en dan
zal ook de Kerk bewogen worden tot wederliefde, in de gemeenschap
des Vaders, in de gemeenschap des Zoons en in de gemeenschap
des Heiligen Geestes.
Waar Hij Zijn voetstap zet, daar druipt het al van vet en doet
Hij ‘t al ten zegen dijen. Als Christus gemeenschap oefent met Zijn
1 1 2