Het water.qxd - Providence Mountain Ranch

en den gebondenen opening der gevangenis. Om uit te roepen het
jaar van het welbehagen des HEEREN, en den dag der wraak
onzes Gods; om alle treurigen te troosten. Om den treurigen Sions
te beschikken dat hun gegeven worde sieraad voor as, vreugdeolie
voor treurigheid, het gewaad des lofs voor een benauwden
geest; opdat zij genaamd worden eikebomen der gerechtigheid,
een planting des HEEREN, opdat Hij verheerlijkt worde”, Jes.
61:1-3.
Als dit geschiedt, kunt u zalig worden met uw armen over
elkaar, want het is God die het ganse werk der zaligheid alleen
doet. Het aanbod van vrije genade sluit de werkende mens uit en
de dorstige zondaar -die op sterven na dood is- in. Dezulken hebben
er nooit op gerekend dat God ooit nog in gunst op hen zou
nederzien. Dezulken hebben er alles aan gedaan om naar de hel
te gaan, zodat alle hoop op zalig worden was vergaan, en toen het
onmogelijke toch gebeurde, stond mijn verstand vol eerbied stil,
vanwege het wonder. Hier houdt bidden op, hier gaat de ziel over
in aanbidding, eer en dankbare lofgezangen. Dan komt hij op de
berg der verheerlijking. Daar wil hij tabernakelen bouwen en wel
altijd vertoeven. Daar ziet hij niet alleen Jezus, maar Jezus
a l l é é n !
Onlangs las ik in het bijbeldikke citatenboek(!) van dr. K. van
der Zwaag, ‘AFWACHTEN OF VERWACHTEN?’ een merkwaardige episode:
Een afgescheiden dominee vindt het ‘levensgevaarlijk’ als
mensen zeggen ‘Jezus alleen’ over te houden. “De mens is erbij”,
beweert de predikant. Hoewel de mens erbij is, is betreffende predikant
blijkbaar nooit op de berg der verheerlijking geweest, want
daar zien wij niemand anders dan Jezus alléén! De levende Kerk
getuigt: “Ik leef, doch niet meer ik, maar Christus leeft in mij.”
Christus gaat met Zijn volk wel de berg op, maar er ook weer
vanaf. En dan komt de ziel weer in de onmogelijkheid. ’t Was op
de berg één en al Geest en leven, maar als de ziel weer in het dal
van beproeving komt, is hij de radeloosheid nabij. Door de bergen
van ongeloof en twijfel is Jezus aan het oog der ziel onttrokken en
ziet er maar eens uit te komen.
Dat is je eigen schuld, man, zo werpt de duivel de (zwak)gelovige
in het gezicht en de ziel kan het niet anders dan toestemmen.
Ja, eigen schuld, eigen schuld. Opnieuw schreeuwt de ziel: “Geef
mij Jezus of ik sterf, want buiten Jezus is geen leven, maar een
eeuwig zielsverderf.”
Ja maar, ziel, je weet toch dat Christus uw Deel is?
Dat mag ik niet ontkennen -zegt de ziel- maar ik lijk meer op
een duivel dan op een kind van God, ja, de duivel is beter dan ik.
2 1