Het water.qxd - Providence Mountain Ranch

Spoedig bleek het, dat zijn optreden niet zonder gevolgen zou blijven,
vooral daar de predikanten van genoemde gemeente niet de zuivere leer
van Wet en Evangelie brachten. De oudste predikant ging zelfs zóver in
een preek over Joh. 16:5-15 de Godheid van Christus te loochenen. Mede
op aandringen van verschillende gemeenteleden diende Kohlbrugge
daarover een aanklacht in bij de kerkenraad. Waar hij wat de waarheid
betrof geen haarbreed wijken kon, leidde dit feit tot zijn afzetting (19 Juli
1827). Dit feit bewijst weer eens dat men van de waarheid is afgeweken.
Zelfs de meest rechtzinnige predikanten durven de dwaalleraars niet aan
te pakken, want anders zouden er allang meer afgezet zijn.
Om nu de belofte te vervullen, welke zijn vader op het sterfbed van
hem verlangd had, om de graad van doctor in de theologie te behalen,
zette Kohlbrugge de studie voort. Middelen daartoe bezat hij niet, doch
vertrouwende op Gods hulp kwam hij niet beschaamd uit en verwierf in
1829 de doctorstitel na een dissertatie over Psalm 45. (Velen studeren
tegenwoordig af op een oudvader, maar dat kon Kohlbrugge blijkbaar
niet!).
Het onderzoek van de reformatorische geschriften, vooral van Calvijn
en Olevianus bracht hem meer en meer tot de gereformeerde belijdenis.
Het gevolg hiervan was, dat hij verzocht als lidmaat der Ned. Herv. Kerk
toegelaten te worden. Dat verzoek is hem zeer willekeurig geweigerd.
Men vreesde namelijk dat Kohlbrugge de “rust” in de kerk zou verstoren.
Nu brak voor Kohlbrugge een tijd van zware beproeving aan. Hoewel
krachtdadig van God tot het predikambt geroepen, scheen de mogelijkheid
om hiertoe te geraken steeds kleiner te worden. De vrienden van het
Reveil verwijderden zich ook steeds meer van hem, zodat hij bijna alleen
te Utrecht overbleef. In deze tijd ontviel hem ook zijn echtgenote door de
dood (12 Febr. 1833).
Kohlbrugge’s gezondheid werd door al deze wederwaardigheden
zeer geschokt, zodat hij op advies van de geneesheer een reis langs de
Rijn in Duitsland ondernam. Zo kwam hij dan ook in Elberfeld, waar hij
met verschillende predikanten reeds in briefwisseling had gestaan. Er
ontstonden spoedig vriendschapsbanden met G.D. en F.W. Krummacher
(oom en neef) en andere predikanten, welke hem meermalen voor zich
lieten optreden. In het bijzonder de preek over Romeinen 7:14 was een
machtig getuigenis der waarheid, dat de mens (ook de wedergeborene) in
zichzelf niets is, God alles.
Voor velen waren deze preken troostrijk, doch voor anderen een steen
des aanstoots. Genoemde preek, die al spoedig in het Hollands vertaald
was, werd heftig bestreden. Kohlbrugge werd een antinomiaan genoemd.
Belangrijk is de briefwisseling hierover tussen Mr. Da Costa en Dr.
Kohlbrugge.
Opmerkelijk is, dat de Afscheiding NOOIT verwijst naar deze uiterst
belangrijke briefwisseling, omdat zij stilzwijgend aan de theologische
kant van Da Costa staan! Da Costa loochende namelijk de borgheiligheid
van Christus ten aanzien van de heiligmaking.
Doordat Kohlbrugge zich heftig verklaarde tegen de Agenda, een
1 5 2