Het water.qxd - Providence Mountain Ranch

geloof. Het geloof waar Zondag 7 over spreekt, is het ware zaligmakende
geloof, een levend geloof, dat daadwerkelijk gelóóft in
de vergeving der zonden, enz. Zodra een ziel wedergeboren is
ondervindt hij daadwerkelijk de troost, zoals die beschreven staat
in Zondag 1, vraag en antwoord 1, naar de mate des geloofs. De
volkomenheid van de toegerekende gerechtigheid is echter niet
afhankelijk van de mate des geloofs, want die is voor elk kind van
God volkomen. Wel ervaren we de troost van de volkomenheid
van de vergeving der zonden naar de mate des geloofs, maar als
God helemaal niet (vrij)spreekt in de belofte, met enige kracht in
onze ziel, is er ook geen sprake van waar geloof, ook niet het minste.
In dat geval is de ziel, hoe diep ontdekt hij ook is aan zijn
ellendestaat, nog onverzoend, nog onder de toorn van God en met
de ganse wereld voor God verdoemelijk.
Vraag: Gaat er dan niets aan de wedergeboorte, de rechtvaardigmaking
en het geloof vooraf?
Antw. Zeer zeker! Daarvan getuigt de Schrift en ook de
Catechismus op ondubbelzinnige wijze, namelijk de kennis der
ellende. Hoe staat het er ook al weer? “Waaruit kent gij uw ellende?
Antw. Uit de Wet Gods!” Het geloof in de Wet, omtrent het
vonnis over de gevallen zondaar, gaat aan het waarzaligmakende
geloof vooraf en begint niet eerst met de wedergeboorte. Als we
God niet geloven in Zijn oordelen, zullen we NOOIT en te nimmer
in het Evangelie geloven. Dat is geen voorwaarde, maar het
eigenlijke werk van de Heilige Geest in de harten der uitverkorenen
(Joh. 16:8).
Sommige oudvaders noemen de ware ellendekennis de zaligmakende
overtuiging, maar dat is gevaarlijk uitgedrukt, want
Johannes 16:8 geldt voor degenen die (nog) in hun onverzoende
staat van ongeloof zijn. Bij de uitverkorenen leidt de overtuiging
van zonden wel tót de zaligheid, omdat de uitverkorenen niet
alleen overtuigd worden van hun verloren staat, maar ook getrokken
en gevoerd worden met smeking en geween, vanwege de
trekkende liefde des Vaders. Dat laatste missen de hypocrieten en
ook Kaïn en Judas misten deze trekking, hoewel zij diep overtuigd
waren van hun zonden. Kaïn en Judas zijn daarom nooit aan de
Wet gestorven tót rechtvaardiging, want de Wet doet wel sterven,
maar niet erven. Het Einde der Wet is Christus en Die openbaart
Zich alleen aan ter dood veroordeelden waarvoor Hij reeds te
Zijner tijd gestorven IS! Dat betreft dus alleen de uitverkorenen en
die alleen kunnen met de liefde des Vaders getrokken worden,
omdat zij al verzegeld liggen in het Vaderhart, want Hij heeft Zijn
volk liefgehad met een eeuwige liefde. Het feit dat God Zijn volk
9 8