Het water.qxd - Providence Mountain Ranch

of het dorsten naar gerechtigheid?”
Wel, in het kader van de ware ontdekkingsfase dorst een ziel
wel naar gerechtigheid doch buiten Christus. Zolang Christus
Zich niet aan de ziel openbaart, zoekt de ziel gerechtigheid -om
voor God te kunnen bestaan- niet in het Evangelie, maar in de
Wet. Hij tracht het voor God in orde te brengen met werken, met
bidden, met bijbellezen, met kerkgang, met dominees nalopen,
maar niets en niemand kan zijn dorst naar gerechtigheid lessen.
God is Zijn Rechter en de dagvaarding om voor de Rechter te verschijnen
brandt reeds in zijn geweten. De dorst naar gerechtigheid
wordt niet minder maar meer, maar hij moet eronder sterven,
opdat hij stervende zou erven.
De Wet eist dus volmaaktheid, maar een stervende ziel heeft
geen penning om de gemaakte schuld te betalen. Zijn grote zielevraag
is: “Wie zal die prijs der ziele dat rantsoen, voor mij aan God
in tijd en eeuwigheid voldoen?”
Hieraan zien we dat de Wet aan het Evangelie voorafgaat, in
de ontdekking van zonde, gerechtigheid en oordeel. De Wet
droogt onze levenssappen -die wij menen te bezitten- uit, zodat
wij van dorst moeten sterven. De Wet bepaalt ons bij onze diepe
val in Adam en stelt ons des doods schuldig. Dan komen we midden
in ons oordeel te staan, met maar één recht: de welverdiende
straf. Dan sterft al onze verwachting op leven, al onze hoop vergaat
en God is een God die de zonde geenszins door de vingers
ziet. In dat oordeel gaat zo’n ziel -die naar gerechtigheid dorstdorsten
naar een rechtvaardig(!) God, maar het oordeel is onafwendbaar.
De dorst naar God is een vrucht van het dorsten van
Christus aan het kruis, maar dat is voor de ziel in kwestie verborgen.
Voor een geestelijk dorstig mens is Christus de grote Af -
wezige. God is rechtvaardig in Zijn oordelen, dus dat wordt sterven
en dat voor eeuwig. Rechtvaardig verloren, rechtvaardig
verdoemd! PUNT!
Als dit punt niet is geleerd, is Christus niet begeerd. Door de
verborgen trekkende liefde des Vaders dorst de ontdekte ziel wel
naar God en hijgt ernaar om met God verzoend te worden, maar
hij vindt geen water des Levens, want God kan van Zijn recht
geen afstand doen.
Ik spreek hier van een vreemde dorst die de (godsdienstige)
mens zal verafschuwen. God werkt echter op Zichzelf aan en de
ziel die Hij in het gericht betrekt, krijgt dorst naar een rechtvaardig
God. De ziel weet: Buíten God is het zeker verloren en als God
hem verdoemt doet Hij geen onrecht. De HEER’ is recht in al Zijn
weg en werk...
De Wet zet hier een punt. Ten dage als gij daarvan eet, zult gij
1 9