Het water.qxd - Providence Mountain Ranch

weten wie de érfgenamen zijn van het verbond, behoren alle verbondsbaby’s
gedoopt te worden! God eist alle verbondskinderen
op om er soeverein mee te handelen.
Als je een erfgenaam van de belofte mag zijn, kun je de zaligheid
niet ontlopen, want voor dezulken en alléén voor dezulken is
Christus gestorven. Echter, niet alle verbondskinderen zijn erfgenamen
van de belofte. Dat bewijst de Schrift duidelijk. Om te
weten of je een erfgenaam van de belofte bent, moet je een erfwachter
van de hel inleven. Dat is Gods gewone weg in de toebrenging
van de Zijnen. Velen maken van het sacrament van de
Heilige Doop een veronderstelde wedergeboorte, maar dat is kuyperiaanse
vermetelheid. Niet alle verbondskinderen zullen wedergeboren
worden, dat bewijst de Schrift zelf. Ismaël was een
kind des verbonds, maar hij deelde niet in de geestelijke erfenis
krachtens de belofte van het Evangelie. “Werp de dienstmaagd
uit en haar zoon; want de zoon der dienstmaagd zal geenszins
erven met den zoon der vrije”, Gal. 4:30.
Dat geldt ook voor Ezau. Hij was wel een verbondskind, maar
hij deelde niet in de erfenis, hoewel hij het eerstgeboorterecht
door eigen schuld verwierp. De oorzaak dat Ezau zichzelf buitensloot,
ligt echter dieper, want dat lag al vast in Gods eeuwig
besluit. “Gelijk geschreven is: Jakob heb Ik liefgehad, en Ezau
heb Ik gehaat”, Rom. 9:13.
Ook ten tijde van de uittocht uit Egypte was het niet al Israël
wat Israël heette, hoewel ze allen onder de wolk waren, allen door
de zee zijn doorgegaan, allen dezelfde geestelijke spijs gegeten
hebben, allen dezelfde geestelijke drank gedronken hebben,
want zij dronken uit de geestelijke steenrots, die volgde; en de
Steenrots was Christus (1 Kor. 10:1-4). “Maar in het meerder deel
van hen heeft God geen welgevallen gehad; want zij zijn in de
woestijn ter nedergeslagen”, 1 Kor. 10:5. De oorzaak was ongeloof.
Dat geldt ook voor de oudste zoon in de gelijkenis van de verloren
zoon. ’t Was een verbondskind, maar hij wilde niet ingaan,
omdat God gedacht aan Zijn genade voor een hoerenloper.
In het kader van het verbond is ongeloof de grootste zonde.
Heidenen staan niet als zodanig bij God in de schuld, want de
zonde van ongeloof kan feitelijk alleen bewust en opzettelijk
bedreven worden door uitwendige verbondskinderen.
De Bijbel spreekt dus van enerlei roeping. “Want u komt de
belofte toe en uw kinderen...”, Hand. 2:39. Maar er zijn tweeërlei
verbondskinderen: “...zovelen als er de Heere, onze God, toe roepen
zal.”
Uit het aantal verbondskinderen roept de Heere de erfgena-
2 4