Erfgoededucatie - Vereniging van Nederlandse Gemeenten

lingen (veel vrijwilligers) een zelfstandige kwaliteitsslag bemoeilijken. De gemeente onderkent
de sterke belangstelling voor erfgoed in het onderwijs en streeft naar structurele inbedding van
erfgoededucatie in het lesprogramma. Het totale erfgoedplan krijgt een gefaseerde uitvoering;
voor sommige onderdelen moet gaandeweg financiële dekking worden gezocht.
Een aantal elementen uit het plan:
• Opname erfgoed in het curriculum van het primair onderwijs als onderdeel van het Kunstmenu.
• Erfgoed structureel tot onderdeel van de Cultuurdagen voor het voortgezet onderwijs maken.
• Monumentenschildjes en informatieborden bij monumenten, zoals de Hollandse Waterlinie.
• Bewegwijzering naar erfgoedinstellingen.
• Vaarroute rondvaartboten langs historische instellingen.
• Verbeteren van de informatievoorziening rond archeologie via de gemeentelijke website.
• Ontwikkeling van websites van de historische musea.
• Educatieve projecten in samenwerking met het onderwijs, bijvoorbeeld een gebruiksvriendelijke
website, tentoonstellingen, publicaties, en cursussen voor geïnteresseerde burgers in het
gemeentearchief ontwikkelen.
• Digitaliseren van de gemeentelijke beeldcollectie.
• Publieksgerichte projecten opstarten waarin historische instellingen samenwerken met andere
culturele disciplines.
Meer informatie: www.nieuwegein.nl
7.3 Formuleren van (output)doelstellingen
Op basis van een visie op erfgoededucatie en inventarisatie van de lokale situatie kan de gemeente
zich een aantal concrete doelen voor erfgoededucatie stellen. Welke resultaten willen we precies
bereiken? Daarbij zullen keuzes moeten worden gemaakt. Menskracht en middelen stellen nu
eenmaal grenzen aan mogelijkheden. Dat geldt zowel voor de gemeentelijke organisatie als voor
de erfgoedinstellingen die betrokken worden bij de beleidsuitvoering. Een te groot verschil in
het ambitieniveau van de gemeente en dat van de lokale erfgoedsector zal aan beide kanten tot
teleurstelling leiden. Daarbij is het goed te bedenken dat het meestal niet (alleen) gaat om méér
educatieactiviteiten, maar vooral om beter maatwerk in erfgoededucatie. Meestal krijgt een beleid
voor erfgoededucatie gestalte in een gefaseerde aanpak binnen een meerjarenprogramma.
Op steeds meer beleidsterreinen wordt gewerkt met toetsbare (output)doelstellingen. Deze doelstellingen
kunnen zowel in kwantitatieve termen (bezoekersaantallen/aantal bereikte leerlingen,
bezoekfrequentie e.d.) als in kwalitatieve termen beschreven worden. Voordeel van werken met
toetsbare outputdoelstellingen is dat beter te evalueren is of en welke resultaten zijn bereikt.
Consequentie is dat al bij de beleidsontwikkeling moet worden nagedacht hoe de gemeente
zal nagaan of een doelstelling is bereikt (outputindicator) en op welke manier dat gemeten zal
worden (meetinstrument).
Een gemeente die kiest voor erfgoededucatie in het onderwijs zou de volgende outputdoelstellingen
kunnen formuleren:
• Alle leerlingen van het primair onderwijs hebben tijdens hun schoolloopbaan minimaal twee
keer (onderbouw + bovenbouw) een erfgoedinstelling in de gemeente bezocht.
• In 200x is een lokaal netwerk voor erfgoededucatie tot stand gekomen waarin erfgoedinstellingen
en basisscholen structureel samenwerken.
• De gemeente ondersteunt het ontwikkelen van een doorgaande leerlijn voor erfgoededucatie,
die in 200x gerealiseerd moet zijn.
In het eerste voorbeeld is de outputindicator ‘het aantal malen dat basisschoolleerlingen in onderbouw
en bovenbouw een erfgoedinstelling hebben bezocht’. Het meetinstrument bijvoorbeeld:
een scholenenquête of het jaarverslag van erfgoedinstellingen.
Veel voorkomende outputdoelstellingen bij gemeenten die deelnemen aan het Actieplan Cultuurbereik
2005-2008 zijn ‘erfgoed inzetten voor cultuureducatie in het onderwijs’ en ’het vergroten
van de zichtbaarheid van het lokale erfgoed’. 53 [6.5]
53 Bureau Driessen (2006) Actieplan II,
Nulanalyse en nulmeting