WOORDENBOEKJE - De Taal van Overijssel

XXIII
’n kokkert,” zei e, ,,'tlik t niks op de anderen; zol ’t ’n kalkuntjen w èzen?D atzal
zoo temé bliken; in ’t water zal 't, al zokket 'r ook instooten.”
’s Anderendages was 't mooi weer en ’t zünneken schén lekker. De möder gonk
met haar héle femill nao 't water. Plof! daor spronk ze d’r in. „R ap ! rap!” zei Ze,
en 't ^ene pileken nao 't andere dé ’t nao. 't Water spuitten ze aover de kop,
maor zxee kwammen dadelek weer baoven en zwommen, dat ’t 'n lüst was üm te
Z1een. De potjes gongen van eigens en allemaole waren ze in ’t water; ook dat
léleke, grize jonk zwom met.
„N é , ’n kalkuntjen is ’tW eet!” Zei Ze. „ K ik min diee potjes is gaon, en wat
Zwemt ’t mooi rechtop; ’t is min eigen kind. Aj 't goed bekikt is ’t toch eigelek
wel mooi.”
„R ap! rap! kom allemaole maor mé; ik zal u in de gróte wéreld brengen, en
u an de andere pilenden vorstellen; maor blif bi min, anders koj wel is ’n trap
krigen en pas op vor de katte!”
En zoo kwammen ze op de plaalse, waor de pilende lipen. Daor waZZen tw1ee
femilis, dJee mekare béten üm ’n aolköp; en in ’t laaste lipter de katte nög mé weg.
„ K i k , zoo g1eet ’t nu in de wéreld t ö !” zei de möder en slép de snavel, want
Z1ee wol de aolköp ook wel hebben.”
„L o o p an!” zei Ze, „en maak nu ’n büging vör d^e ölde pilende; das hier den
vernaamsten; zin grootvader kwam üt Spanjen; daorümme isse zoo dikke. En z1eej
wel, datte ’n rooie lappe üm de poot hef? Das its bütengewoon moois en de grooste
eere, dJee ze ’n pilende kont bewizen; dat betékent, dat z’ m n1eet kwit wilt wèzen
en dat Weesten en mensen tégen ’ m op zolt z^een. Kom , anloopen! Zet de peutjes
Weet nao binnen: ’n fesundeleke pilende zet de vöten wid üt mekare, net as vader
en möder: K ik, zoo! Bügt nu de helskes en zekt: Rap!”
En dat déjen ze; maor de andere pilenden stonnen te kiken en zeien hard op:
„ ’n Mooi dink, dat d1ee d’r nög bi komt; wi bint toch al stark genog! En foi!
wat züt dat ieene dink d’r üt; dat wiwe hier niet hebben.” En dadelek vlaogter
^ene nao tö en bét ’t in de nekke.
„ Z u i ’tlaoten !” zei de möder; „ ’t düt u ümmes niks!”
„N é , maor ’tis te groot en te bütenmodels,” zei de biter, „en daorümme mot
’t d'r op hebben.”
,,D 1ee möder hef wel Peeve kindekes,” zei de ölde pilende met de rooie lappe
üm de poot, ,,’t bint allemaole mooien, behalven den 1eenend, das ’n misbaksel;
’k wöl, dat ze ’t aoverbrojen kon.”
„D a t g^et Weet, meneer!” zei de möder; „ ’tis gin mooien, maar ’tis inwendig
gud en ’t zwemt zoo best as ieene, jao 'k zol haos zeggen nög its bèterder, ik
denke dat 't knap zal opgröjen en nao verloop van tid 'n betjen kleineder wödden;
't hef te lange in 't ei elègen en daorümme is 't Weet ewödden zoo as 't hort.
En tu plükten ze 't in ’t neksken en strék ’t de veerkes lik. „E n daorbi is ’t maor
'n wèk,” zei ze; „daorümme kümp ’t er ook Weet zoo net op an. Ik denke, dat
’t stark zal wödden; ’t zal zich wel redden.”
„ D e andere kükentjes bint Peef,” zei den ölden; „d ö t nu maor net öj in hüs
bint, en aj ’n aolköp vindt, dan moj ’m min brengen.”
En nu wazzen ze in hfis.
En ’t arme kükentjen, dat ’t laaste ütekaomen was en d’r zoo ützag, wier
ebéten, estooten en vör de gek ehölden, zoowel dör de pilenden as dor de kippen,
„ ’t Is te groot!" zeien ze; en de kalkunse hane, dxee met spórens an op de wéreld
was ekaomen, en daorümme döch, datte keisder was, blaosden zich op as ’n
schip met volle zeilen, ginkter régelrecht op öf, kolderde tu en krég ’n köp as vür.