WOORDENBOEKJE - De Taal van Overijssel

XXVI
en ’t léleke endekükentjen krég zon wonder gevol. ’t Dreiden in ’t water as ’n
tolleken rond, stak den ^als hoog in de lücht nao d^ee mooie vogels en gaf zon
^arde en vremde schreeuw, dat ’t bange wier vor zich zelf. O, 't kon d^e mooie,
gelükkige vogels maor nieet vergèten; tu 't ze n^et meer zxeen kon, daok ’t tüt
op de grond; en tu ’t weer baoven kwam, was ’t hél aoverstür.
't Wos n^eet hu de vogels h'eetten; ook nieet waor ze hen vlaogen; en toch
völden 't zich meer as gelükkig. Het was volstrek n*et sjelurs. Hu zol ’t ook in
’t hofd krigen, zoo mooi te willen worden, ’t Zol al blï wèzen, as de pilenden ’t
maor konnen ütstaon — 't arme léleke b^est!
En ’t wier zoo kóld, o, zoo köld! ’t Endekükentjen mos al maor dör zwemmen
üm ’t water los te holden; maor elke nach wier ’t gat, daor ’t in zwom, al kleinder;
’t zwom al tégen de schüllekes an en ’t mos zich weeren met de potjes, wat ’t kon,
üm nóg 'n klein gaatjen in ’t is te hólden. Eindelek wier ’t zoo mö, dat ’t stille
gonk liggen en in ’t ïs vaste vroor.
’s Margens vrog kwam ’n bur, d^e ’t zag liggen; met zin klomp traptene ’t is
kapot en nam ’t pileken mé nao móder de vrouwe. Daor kwam ’t weer bi.
De kinder wollen d’r mé spollen; maor ons dierken dach, dat z’m kwaod wollen
dón en vlaog van benauwdheid in de melkkomme, dat de melk dör de kamer
spuitten. De vrouwe slug de handen in mekare van schrik en tu vlaog ’t in de
karntonne, tu in ’n vlöte met mèl. Wat zagget ’r üt! De vrouwe begon te schreeuwen
en slug met de tange; de kinder lipen mekare ’t onderste baoven üm ’t ende-
küken te vangen; z1ee lachten en grénen tegelike.
’t Was maor gud, dat de dore los ston en dat ’t in de sné tüssen de rize kon
krupen — daor lag ’t endelek, bek óf.
Ak u alle narigheid en ellende van ’t arme dierken in dat strenge winter wöl
vertellen, dan zoj de traonen in de oogen k rig en .-------’t Lag in de modder tüssen
’t r^et, tu de zünne weer lekker begon te schinen. De leeuwriken zongen; ’t was
lente.
Tu kon in ens ons pileken de vlögels ütslaon; z^e waren starker as vrogger,
stark genocht üm ’t te dragen; en nóg eer ’t zelf wist, wat ’t dé, was ’t in ’n
grooten hof, daor appelboomen in blöj stonnen, daor 't lekker nao de vlier raok,
d^e zin lange gröne takken baoven de slooten neerbaog. Hier was ’t eers1 mooi!
Alles fris, as in ’t vorjaor.
En ut de dichte strüken kwammen d^ee prachtige, witte zwanen. Z 1ee slugen
met de vlögels en zwommen, zoo licht as ’n v*eere, aover ’t water.
’t Endekükentjen kenden d*ee mooie beesten en ston bedrófd te kiken.
„ I k wil d’r nao tó v lie g e n , nao dlze. prachtige vogels! En zlee zölt min dood-
slaon, ümdat ik, d%e zoo lélek bin, bi haar dorve te kommen. Maor dat kan min
nJeet schèlen; béter dat z1eelü min dood maakt, as dat de pilenden min plaogt,
de kippen min slaot en de d1eerne van den hónderhóf min schüpt en dak ’s winters
honger en gebrek lije.” En ’t vlaog in ’t water nao de mooie zwanen tö, d1ee ’t
zaggen en met gonzende vlögels d'r op an vlaogen. „Slaot min maor dood!” zei
’t arme dier, baog de kop op ’t water en wachtten de genaodeslag óf. Maor wat
zag ’t daor in ’t heldere water? Zin eigens — gin plompe, grize vogel meer, akelig
lélek — ’t zag, dat ’t zelfs ’n zwane was.
’t Kan gin kwaod daj in ’n endennost geboren bint, aj maor in 'n zwanenei
elègen het>.
’t Had niks gin berouw, dat ’t zoo volle had motten lijen. Nu völdene d'r zich
te gelükkiger ümme. En de groote zwanen zwommen d'r ümme ^en en aaiden
’m met de snavel.