WOORDENBOEKJE - De Taal van Overijssel

XXV
„W as dat?” zei de vrouwe en kék ümme; maor z'ee was n'eet scharp van
gezichte; z'ee ménden, dat ’t endeküken 'n verdwaalde, vette pilende was. „D as
guje jach,” zei ze, „n u kank ook endeneier krigen, as 't maor gin wèk is! Dat
mowe öfwachten.”
En zoo wier 't pileken vör dr'ee wéke op de proef enaomen; maor 't gonk n'eet
an 't leggen. En de kater was de baas van 't hus en de kippe van de vrouwe; en z'ee
zeien altit: „W i beiden en de wéreld!” Want z'ee ménden, dat z'eelü de helefte
waren — en dan nög wel verreweg de beste helefte. ^ et kükentjen ménden, da)
d’r ook anders aover konnen denken, maor dat wol de kippe n'eet hören.
„ K u i eier leggen?” vrig e.
„ N é .”
„ N u höld dan astubl'eef u m ond!"
En de kater vrig: „ K u i ’n kromme rügge maken, snorren en vonken géven?”
„ N é .”
„D an mögi d’r u buten holden, as verstandige mensen sprèkt.”
En ’t endekükentjen zat te stiperen in ’n hoksken; tu kwam d’r ’n zünnestraoltjen
en frisse lücht nao binnen; en ’t krég zon zin üm in ’t water te gaon zwemmen,
dat ’t dit an de kippe mos zeggen.
„H u krij ’t in u höfd!” zei e. „ ï heb niks te dón, daorümme hei zükke gekke
grillen. Lekt eier of snörre, dan g'eet dat wel aover.”
„M aor ’t is zoo mooi op ’t water te zwemmen,” zei ’t pileken, „zoo lekker d’r
in aover de köp te kökelen en tüt op de grond te düken!”
,,’t Is wat lekkers!” zei de kippe. „ N u gelövik daj hélemaole gek bint ewödden.
Vraog daor de kater is nao — dat is ’t verstandigste schepsel dak kenne — of d'ee
d’r van holt te zwemmen en te dükelen? M in eiges wikter nög buten laoten. Vraog
’t ook maor an de vrouwe, en wisder as d'ee is gin mense. Méni dat d'ee zinnigheid
hef üm in ’t water aover de köp te kökelen en te zwemmen?”
„ ï begript min nieet!” zei ’t endekükentjen.
„Begripe wi u n'eet? Wiee zol u dan wel begripen? ï wilt töch ümsgelik n'eet
wisder wèzen as de kater en de vrouwe — min eiges wikter nög büten laoten. Heb
tóch n'eet zon verbéling, kind! En dankt onze 1'eeven Heer vör al ’t guje, dat u
bewézen wot. Bij n'eet in ’n warm vertrek ekaomen, en hei gin gezelschop daor
i wat van leeren kont? Maor 1 bint ’n praotjesmaker en ’t is lange n'eet plezierig
met u ümme te gaon. G elöf min! Ik ménet gud met u, das gerüst waor. A l zeggik
u ook dingen, d'eej 1'eever n'eet zollen horen, daoran kui z'een, dak ’t gud met u
vorhebbe. D ot u beste is üm eier te leggen, te snorren en vonken te géven.
„ Ik gelöve, dakter maor van dor gao,” zei ’t endeküken.
„G a o t u gang!” zei de kippe.
En ’t endekükentjen gonk weg; ’t zwom op ’t water, 't daok, maor gin mense
kékter nao ümme — ümdat 't zoo lélek was.
’t W ier harfst; de blajen van de boomen in ’t bos wieren gèl en brun; de wind
slug ze d’r öf en slingerden ze in de rondte; en baoven in de lücht was 't vinnig
köld; de wolken waren zwaor van hagel en sné; en op den tün ston de rave au! au!
te schreeuwen van kölde; aj d’r maor an dachten, gingen u de griezels al aover
’t lif. ’t Arme endekükentjen had ’t zwaor te verantwoorden!
Op ’n aovond tu de zünne zoo mooi ondergink, kwam 'n zwarm héle mooie,
gróte vogels üt ’t bos; zükke mooien had ’t pileken nög nooit van zin léven ez'een;
Z'ee wazzen hagelwit, met lange, kromme halzen: ’t waren zwanen. Z'ee schreeuwden
op ’n héle vremde wize, slugen de lange, prachtige vlögels üt en vlaogen üt de
kölde nao warme landen, daor ’t water n'eet bevrüs. O, z'ee vlaogen zoo hooge