WOORDENBOEKJE - De Taal van Overijssel

ouder tot ouder uit Deventer en had derhalve klanken gehoord, die in onzen tijd
(1870— 1880 en later) reeds geheel verdwenen waren. Zoo sprak een oudere
generatie de vocaal in „peer” uit als de è van Fr. père, en sprak van een „père” .
Het vorig geslacht werd „eschaoren” (geschoren), terwijl wij trotsch waren toen
wij den eersten keer door den barbier „eschoren” waren (met klank als in het
Nederlandsch.)
5. Ook de woordenschat der onderscheidene stadswijken en volkslagen is
niet dezelfde. Er staan in Draaijers boek uitdrukkingen en woorden, die ondergeteken
de niet kent, of nooit gebruikte; die echter de schrijver met zijn
fijnen speurzin en langjarig onderzoek uit den volksmond opteekende. Zoo
spreken wij — om een enkel voorbeeld te noemen — nooit van wiesder, langerder,
mooier der, gróöterder ,e nz.; ze klinken ons onbeschaafd in de ooren. Evenmin laat
een beschaafd Deventernaar de h weg. Onbeklemde woordjes als het, hem, enz.,
mogen, evenals trouwens in het Nederlandsch, klinken et, em, maar hand, hoed,
hoofd, verliezen hun h niet. Doch vele zijn waardevol omdat ze zijn wat de
Engelschman noemt „ra cy of the soil” , kenschetsend voor het karakter, de eigenaardigheden,
den humor van het volk.
Deze tweede druk moge zich verheugen in veler belangstelling!
Utrecht, September 1936. P. F IJN V A N D R A A T .
dialect zijner geboortestad, dat hem zeer lief was, en de gewoonten, gebruiken
en jongensspelen van oud-Deventer, gaven hem, behalve zijn woordenboekje,
menig waardevol artikel in de pen, dat in het Deventer Dagblad een welkome
plaats vond. Hij overleed vol van jaren, in den zomer van 1933. Zijn Levensbericht
komt voor in het Jaarverslag van 1934 van de Maatschappij der Nederlandsche
Letterkunde, waarvan hij lid was.
IX