Mondiale vorming en wereldburgerschap - Kortlopend ...

38
Met doel 2 (laten zien van honger en ellende in de Derde Wereld)
doe ik niets. Dat laat ik over aan mijn collega’s aardrijkskunde. De
wereld als zodanig zit niet in het geschiedenispakket. Ik ben in tijd
beperkt. Afrika als zodanig komt niet meer aan de orde, hooguit
toevallig. Als ik de kans krijg buiten Europa te treden, besteed ik
aandacht aan doel 3 (geven van politiek inzicht in de verhoudingen
in de wereld), vooral bij WO II. Maar we worden steeds meer
Nederland en Europa gecentreerd. De Nederlandse canon zit eraan
te komen en het examenprogramma is heel erg Europa gericht.
Geschiedenis is erg naar binnen gericht geworden. Een tijdje
geleden zijn de 10 tijdperken ingevoerd voor basisonderwijs,
onderbouw en bovenbouw. Van hunebed tot heden. Het zijn punten
die steeds aan de orde komen, je kunt er steeds dieper op ingaan,
maar ze zijn erg op Europa en Nederland gericht. Maar met het
eindexamen in je achterhoofd, kun je niet teveel uitstapjes maken.
Doel 4 (kennismaken met verre landen en volken) komt in de havo
komt dat minder aan de orde dan in het vwo. We richten ons op het
MO, China en Nederlands Indie, Indonesië en dan houdt het op.
Het is tegenwoordig nog wel de bedoeling dat leerlingen weten dat
geschiedenis relevant is voor het heden, dus je trekt de lijn door
naar de huidige situatie. Je legt uit waarom een bepaalde situatie is
ontstaan.’
Docent maatschappijleer vmbo:
‘Doel 1 (bewust maken van de gelijkwaardigheid van andere culturen)
is nog steeds relevant. Voor het invoeren van WBS moet je
begrip van de ander hebben. Burgerschap gaat uit van de Nederlandse
betrokkenheid en onze eigen normen en waarden. Maar voor
dat dit kan, moet je de normen en waarden van de tegenpartij
kennen om hen beter te begrijpen. Onbekend maakt onbemind.
Invoeren zonder kennis van de bagage van de tegenpartij kan flink
botsen. Dat zie ik bij leerlingen in mijn klas terug. Een andere
benadering, namelijk eerst meer kennis van de tegenpartij
verwerven, is veel beter.
Een concreet voorbeeld hiervan is: Marokkaanse leerlingen hebben
het gevoel dat zij anders behandeld worden, zij hebben het
slachtoffer perspectief. Dat heeft met het straatleven te maken. Ik
probeer dat om te buigen, niet zozeer door dat tegen te spreken,