NJB-1427

Notulen
bepaalde maatregelen het nuttig
effect van andere wegnemen en in
uiterste instantie dat het totaalpakket
als zodanig nieuwe risico’s met
zich brengt (verwachtingen schept
bijvoorbeeld en zo ook weer gedragseffecten
heeft). Ten slotte dreigt,
zoals de Raad van State al heeft
geconstateerd, een ontwikkeling
waarin bestuurlijke slagvaardigheid
voorop staat en wetten enkel worden
beschouwd als instrumenten die veranderingen
kunnen en moeten realiseren.
In deze sterk instrumentele
visie moet de rechter dan maar
bewaken of het ook om recht gaat.
Ruime meerderheid bevestigend
Vraagpunt 2
Prof. mr. dr. E.R. Muller
De wetgever dient te komen tot een
kaderwet Crisisbeheersing.
Toelichting:
De wetgever dient te komen tot een
formele kaderwet Crisisbeheersing
om meer eenduidigheid, transparantie
en duidelijkheid over bevoegdheden
te realiseren, de plannen, processen
en procedures voor, tijdens en na
crises beter vorm te geven, de samenwerking
en communicatie tussen en
het toezicht op de betrokken organisaties
beter te regelen en de rechtsbescherming
en schadevergoedingsmogelijkheden
van burgers nader
vorm te geven. Ten aanzien van lokale,
regionale en nationale crisisbeheersing
moeten de volgende onderdelen
in formeel wettelijke zin
geregeld worden:
-
plichtingen
van betrokken organi-
-
en
lingen.
De kaderwet moet voldoende mogelijkheden
bieden voor maatwerk en
differentiatie op grond van variëteit
in crises. In de kaderwet worden die
zaken wettelijk geregeld die voor alle
(of bijna alle) crises gelden. Er blijft
ruimte voor specifieke regelgeving
voor specifieke crisis indien dit niet
in de kaderwet geregeld kan worden.
Meerderheid ontkennend
Vraagpunt 3
Prof. mr. T. Hartlief
Het systeem van ‘aansprakelijkheid
en verzekering’ kent, zo blijkt bij de
afwikkeling van rampen, ernstige
beperkingen. Om de druk op (vergoeding
door) de overheid te verminderen
zou wetgeving naar Belgisch
en Frans voorbeeld
aanbeveling verdienen.
Toelichting:
Het privaatrecht speelt bij rampen
en crises bepaald geen hoofdrol. Dat
geldt in het bijzonder voor de voorfase
en acute fase maar zeker ook
voor de afwikkelingsfase. De beperkingen
van het systeem van ‘aansprakelijkheid
en verzekering’ hebben
tot gevolg dat vooral naar de
overheid wordt gekeken. Die ontwikkeling
moet volgens officieel regeringsbeleid
worden gekeerd, maar
veel werk wordt hiervan niet
gemaakt. Juist om de druk op de
overheid te verminderen zou de
regering, na ‘Borghouts’ (Solidariteit
met beleid), reële inzet van het aansprakelijkheidsrecht
bevorderen
door verbetering van de solvabiliteit
van potentiële schadeveroorzakers.
Tegelijkertijd zou de eigen verantwoordelijkheid
worden benadrukt,
hetgeen vooral van belang is bij
natuurrampen, door verbetering van
de mogelijkheden voor potentiële
slachtoffers zich op first party-basis
te verzekeren. Invoering van hierop
gerichte wetgeving naar Belgisch en
Frans voorbeeld is daarom een wenkend
perspectief.
Ruime meerderheid bevestigend
1840 NEDERLANDS JURISTENBLAD – 24-07-2014 – AFL. 27