NJB-1427

Recommendations

Info

Rechtspraak pseudo-eindheffing rekening moet worden gehouden met het in 2008 door de CEO genoten voordeel ter zake van de door belanghebbende aan hem toegekende aandelen. 3.3.1. Het hof heeft die vraag ontkennend beantwoord en daartoe geoordeeld dat artikel 32bb Wet LB 1964 in strijd is met artikel 1 van het Eerste Protocol bij het EVRM (hierna: EP), voor zover bij de bepaling van de omvang van de vertrekvergoeding rekening wordt gehouden met dit in 2008 genoten voordeel. Het hof heeft hiertoe redengevend geacht dat er onvoldoende argumenten zijn gegeven voor de (materiële) terugwerkende kracht voor zover deze zich uitstrekt tot het tijdvak vóór 13 mei 2008 (de datum van indiening van het wetsvoorstel dat heeft geleid tot de invoering van artikel 32bb Wet LB 1964), dat slechts een zeer beperkt aantal inhoudingsplichtigen met de onderhavige heffing te maken krijgt, dat het gaat over een zeer aanzienlijk belang en dat belanghebbende de invoering van artikel 32bb Wet LB 1964 niet verwachtte en ook niet kon voorzien. 3.3.2. Het hof is niet toegekomen aan een beoordeling van de standpunten van belanghebbende a. dat het zevende lid van artikel 32bb Wet LB 1964 ten onrechte onderscheid maakt tussen aandelenregelingen, zoals in het onderhavige geval, en aandelenoptieregelingen en b. dat het ontbreken van een tegenbewijsmogelijkheid in strijd is met artikel 1 EP. 3.4.1. Tegen het hiervoor in 3.3.1 weergegeven oordeel richt zich het middel. 3.4.2. Bij de Wet van 11 december 2008 tot wijziging van enige belastingwetten (Belastingheffing excessieve beloningsbestanddelen), Stb. 2008, 547, is in artikel 32bb Wet LB 1964 een zogenoemde pseudo-eindheffing ingevoerd ter zake van excessieve vertrekvergoedingen. Op grond van artikel IX, lid 1, van de Wet Belastingheffing excessieve beloningsbestanddelen is deze wijziging met ingang van 1 januari 2009 in werking getreden. Het wetsvoorstel is op 13 mei 2008 ingediend bij de Tweede Kamer (Kamerstukken II 2007/08, 31083, 1). 3.4.3. Indien de dienstbetrekking ten minste twee kalenderjaren voorafgaande aan het kalenderjaar waarin die is beëindigd is aangevangen, wordt het bovenmatige bedrag aan vertrekvergoeding bepaald door het loon van de werknemer in zowel het jaar van beëindiging van de dienstbetrekking als het daaraan voorafgaande jaar te vergelijken met het loon dat de werknemer genoot in het tweede kalenderjaar voorafgaande aan het kalenderjaar waarin de dienstbetrekking is beëindigd (hierna: het toetsloon), tenzij het toetsloon niet meer bedraagt dan € 508 500. In het onderhavige geval betekent dit dat het loon dat door de CEO is genoten in de jaren 2008 en 2009, wordt vergeleken met het door hem in het jaar 2007 genoten loon. Voor zover het loon dat door de CEO is genoten in de jaren 2008 en 2009 meer bedraagt dan het toetsloon uit 2007, wordt het in het kader van de toepassing van artikel 32bb Wet LB 1964 aangemerkt als bovenmatige vertrekvergoeding en wordt het gerekend tot de heffingsgrondslag voor de pseudo-eindheffing op basis van die bepaling. 3.4.4. Het geschil in deze zaak betreft een loonbestanddeel in de vorm van een onvoorwaardelijk geworden recht op levering van aandelen dat is genoten voordat artikel 32bb van de Wet LB 1964 in werking trad en voordat de voorgestelde inhoud van deze bepaling bekend werd gemaakt. De omvang van dit loonbestanddeel is mede bepalend voor de hoogte van de pseudo-eindheffing wegens de beëindiging van de dienstbetrekking die heeft plaatsgevonden na de inwerkingtreding van bedoeld artikel 32bb. Ten tijde van de verstrekking van dat loonbestanddeel kon belanghebbende derhalve nog niet voorzien dat de hoogte daarvan invloed zou hebben op de heffing die zij later verschuldigd zou kunnen worden in geval van beëindiging van de dienstbetrekking. Aldus wordt afbreuk gedaan aan haar belang om de fiscale gevolgen van haar (voorgenomen) handelingen tevoren te kunnen overzien. 3.4.5. Deze enkele omstandigheid rechtvaardigt echter nog niet de gevolgtrekking dat de onderhavige heffing een zodanige inbreuk maakt op gerechtvaardigde verwachtingen van belanghebbende dat die heffing in strijd is met artikel 1 EP. Deze bepaling verzet zich niet zonder meer tegen wetswijzigingen waarbij voor de berekening van een belastingschuld gevolgen worden verbonden aan feiten die zich hebben voorgedaan voordat de inhoud van die wetswijziging kenbaar werd. Van een inbreuk op artikel 1 EP is alleen dan sprake als de invloed van dergelijke anterieure feiten ertoe leidt dat bij de belastingheffing geen “fair balance” bestaat tussen de betrokken belangen. 3.4.6. Om te beoordelen of bij de hier ter discussie staande regeling in een overgangssituatie als de onderhavige een dergelijk evenwicht bestaat, moet in de eerste plaats worden vastgesteld dat uit de parlementaire geschiedenis volgt dat artikel 32bb Wet LB 1964 is ingevoerd om het toekennen van vertrekvergoedingen te ontmoedigen die hoger liggen dan de - in 2008 reeds bestaande - norm uit de Nederlandse Corporate Governance Code. Daarmee streeft de regeling een legitiem doel na in het algemeen belang. 3.4.7. De wetgever heeft voor de in onderdeel 3.4.3 beschreven methode van berekening van het excessieve deel van vertrekvergoedingen gekozen om redenen van uitvoerbaarheid en ter voorkoming van ontgaansmogelijkheden. Met die keuze voor de vormgeving van de regeling als zodanig, is de wetgever gebleven binnen de hem onder artikel 1 EP toekomende ruime beoordelingsmarge (“exceptionally wide margin of appreciation” respectievelijk “particularly broad margin of appreciation” als bedoeld in de arresten van het EHRM in de zaken Yukos vs. Rusland d.d. 20 september 2011, nr. 14902/04, par. 566, en N.K.M. vs. Hongarije d.d. 14 mei 2013, nr. 66529/11, par. 49). 3.4.8. Indien deze methode van berekening niet zou kunnen worden toegepast ten aanzien van loon dat is genoten vóór de aankondiging of inwerkingtreding van artikel 32bb Wet LB 1964, zou deze regeling na de inwerkingtreding ervan nog geruime tijd niet of slechts in beperkte mate voor toepassing in aanmerking komen. 3.4.9. Verder dient in aanmerking te worden genomen dat de pseudo-eindheffing slechts is verschuldigd in geval van een beëindiging van de dienstbetrekking na de inwerkingtreding van artikel 32bb Wet LB 1964, en de verschuldigdheid van die heffing daardoor mede afhankelijk is van een na die inwerkingtreding plaatsvindende gebeurtenis. Zo bezien was de heffing voorzienbaar. 3.4.10. Gelet op het belang van een inhoudingsplichtige als bedoeld in onderdeel 3.4.4 enerzijds en de hiervoor in de onderdelen 3.4.6 tot en met 3.4.9 vermelde omstandigheden anderzijds, is de Hoge Raad van oordeel 1. dat de wetgever met de in onderdeel 3.4.3 hiervoor beschreven methodiek de aan hem toekomende beoordelingsmarge onder artikel 1 EP niet heeft overschreden, en 2. dat dit ook geldt voor zover op grond van artikel 32bb Wet LB 1964 rekening wordt gehouden met loonbestanddelen die zijn genoten voorafgaand aan (de bekendmaking van de inhoud van) deze regelgeving. Alle zojuist bedoelde factoren in aanmerking nemende bestaat er geen aanleiding voor het oordeel dat de wetgever met de onderhavige regeling en het daarbij gehanteerde overgangsrecht geen legitiem doel heeft nagestreefd of daarbij de vereiste “fair balance” niet in acht heeft genomen. 3.4.11. Blijkens de gedingstukken heeft belanghebbende geen specifiek voor haar situatie geldende feiten en omstandigheden aangevoerd die zouden kunnen meebrengen dat de regeling in haar geval tot een individuele buitensporige last leidt en op die grond buiten toepassing moet blijven. De enkele omstandigheid dat met betrekking tot de in 2008 door belanghebbende aan de CEO geleverde aandelen een in absolute zin zeer omvangrijk bedrag van haar wordt geheven, 1864 NEDERLANDS JURISTENBLAD – 24-07-2014 – AFL. 27
Rechtspraak is daarvoor niet voldoende. 3.4.12. Uit het vorenstaande volgt dat het hof ten onrechte artikel 32bb Wet LB 1964 wegens strijd met artikel 1 EP buiten toepassing heeft gelaten met betrekking tot het in 2008 door de CEO genoten voordeel uit de toekenning van aandelen. Dit brengt mee dat het middel slaagt. 3.5.1. De uitspraak van het hof kan niet in stand blijven. De Hoge Raad kan de zaak afdoen. 3.5.2. De vraag of de verwerving van aandelen in het onderhavige geval voor de toepassing van artikel 32bb, lid 7, Wet LB 1964 op gelijke wijze moet worden behandeld als een verwerving van aandelenopties, aan welke vraag het hof niet is toegekomen, dient ontkennend te worden beantwoord. In het geval van belanghebbende gaat het om de toekenning door de werkgever van een recht op levering van aandelen, welke toekenning onvoorwaardelijk is geworden in het kalenderjaar voorafgaande aan het kalenderjaar waarin de dienstbetrekking is beëindigd (hierna: het jaar t-1). Als gevolg daarvan wordt die toekenning volgens de normale fiscale regels aangemerkt als loon dat is genoten in het jaar t-1, ongeacht het antwoord op de vraag of de werknemer de aandelen in dat jaar vervreemdt. Belanghebbende maakt een vergelijking met een toekenning van aandelenopties die onvoorwaardelijk wordt voorafgaande aan het jaar t-1, en die wordt gevolgd door uitoefening of vervreemding van die opties door de werknemer in het jaar t-1 of het daarop volgende jaar. Bij toepassing van de normale fiscale regels zou in deze laatste gevallen het loon reeds voorafgaande aan het jaar t-1 zijn genoten, en dus voor de toepassing van artikel 32bb Wet LB 1964 buiten aanmerking blijven. Op grond van de bijzondere regel van artikel 10a, lid 1, Wet LB 1964 wordt echter het door de werkgever verstrekte voordeel in de vorm van optierechten niet als loon aangemerkt, maar knoopt de belastingheffing aan bij het voordeel dat eventueel wordt genoten op het latere tijdstip waarop de optierechten worden uitgeoefend of vervreemd. Deze twee gevallen verschillen zozeer van elkaar in feitelijk en juridisch opzicht, dat ze voor de toepassing van artikel 32bb, lid 7, Wet LB 1964 niet als gelijke gevallen zijn aan te merken. Het stond de wetgever dan ook vrij de bijzondere regel van artikel 10a, lid 1, Wet LB 1964 niet te laten doorwerken naar de berekening van bovenmatige vertrekvergoedingen, en om in dat kader bij loon dat wordt genoten als gevolg van de toekenning van aandelenopties aan te sluiten bij de algemene fiscale regels over het (genieten van) loon, net zoals bij loon op basis van de toekenning van aandelen. 3.5.3. Het hof is evenmin toegekomen aan de vraag of de wetgever in het licht van artikel 1 EP in artikel 32bb Wet LB 1964 een mogelijkheid tot tegenbewijs had moeten opnemen waardoor loonbestanddelen voor de berekening van de heffingsgrondslag buiten aanmerking blijven indien zij niet in verband staan met het vertrek van een werknemer. Ook die vraag dient ontkennend te worden beantwoord. De wetgever heeft ervoor gekozen niet een dergelijke tegenbewijsregeling te treffen, mede om moeizame discussies over de redenen en achtergronden van bestanddelen van het loon te voorkomen (zie Kamerstukken II 2007/08, 31459, 6, p. 12). Met deze keuze is de wetgever niet getreden buiten de hem onder artikel 1 EP toekomende beoordelingsmarge.’ 1360 20 juni 2014, nr. 13/03828 (Mrs. Feteris, Van Loon, Fierstra, Groeneveld, Wortel; na conclusie Wattel tot ongegrondverklaring van beide cassatieberoepen) ECLI:NL:HR:2014:1457 Rechtsvinding; passeren opmerking in wetsgeschiedenis; doelmatige wetstoepassing. Inspecteur is wettelijke rente verschuldigd in verband met niet tijdig vergoeden van heffingsrente. Weigering rente te vergoeden is voor bezwaar vatbaar; beroep bij de fiscale bestuursrechter staat open. Afdeling 4.4.2 van de Awb (Verzuim en wettelijke rente) is van toepassing niettegenstaande (onjuiste) opmerking in wetsgeschiedenis dat het belastingrecht een andere regeling kent en dat de Awbregeling daarop dus niet van toepassing zal zijn. De fiscale beleidsregels inzake coulancerente doen daaraan niet af, nu deze geen wet zijn in de zin van artikel 4:103 Awb. In aanmerking genomen dat 1. de formulering van art. 4:102 lid 2 Awb uitgaat van de situatie dat hetzelfde bestuursorgaan bevoegd is met betrekking tot zowel de vaststelling als de betaling van een bestuurlijke geldschuld, terwijl 2. in belastingzaken zich de bijzonderheid voordoet dat deze bevoegdheden zijn verdeeld over twee bestuursorganen (de inspecteur en de ontvanger), en dat 3. het onwenselijk zou zijn indien een geschil over de wettelijke rente tot afzonderlijke procedures bij verschillende bevoegde rechters (de fiscale bestuursrechter en de burgerlijke rechter) zou leiden, brengt een doelmatige wetstoepassing mee dat het gehele bedrag van de wettelijke rente verschuldigd is en vastgesteld moet worden door de inspecteur, ook voor zover de verschuldigdheid van die rente is veroorzaakt doordat de ontvanger niet tijdig heeft betaald. Declaratoire karakter rechtsontwikkelende jurisprudentie (‘Met deze rechtspraak is tot uitdrukking gebracht hoe het recht luidde in de – eerdere – jaren waarop de desbetreffende gedingen betrekking hadden’). (Awb art. 4:102, 4:103; BW art. 6:119; AWR art. 26) Principaal cassatieberoep staatssecretaris; incidenteel cassatieberoep belanghebbende Hoge Raad, onder meer: ‘2.1.1. De inspecteur heeft de aan belanghebbende voor het jaar 2007 opgelegde voorlopige aanslag in de vennootschapsbelasting op 22 augustus 2009 ambtshalve verminderd. Hij heeft daarbij geen heffingsrente vergoed. 2.1.2. Belanghebbende heeft bezwaar gemaakt tegen het achterwege blijven van een dergelijke rentevergoeding. De inspecteur is aan dit bezwaar tegemoetgekomen naar aanleiding van rechtspraak van de Hoge Raad over vergoeding van heffingsrente, in het bijzonder het arrest van 30 september 2011, nr. 10/02171, ECLI:NL:HR:2011:BP3080, BNB 2012/69 (hierna: het arrest van 30 september 2011). Met inachtneming van die rechtspraak heeft de inspecteur bij uitspraak op bezwaar van 20 december 2011 alsnog besloten om aan belanghebbende een bedrag van € 32 534 aan heffingsrente te vergoeden over de periode 1 juli 2007 tot en met 31 december 2007. De Ontvanger heeft op 21 december 2011 aan belanghebbende een bedrag van € 32 534 betaald. 2.1.3. De inspecteur heeft bij brief van 2 april 2012 geweigerd om aan belanghebbende wettelijke rente te vergoeden over de hiervoor in 2.1.2 bedoelde vergoeding van heffingsrente. De inspecteur is van oordeel dat hij geen wettelijke rente verschuldigd is. 2.2. Voor de rechtbank was in geschil of deze weigering van de inspecteur terecht is. Voor het geval de inspecteur wettelijke rente verschuldigd is, was voorts in geschil vanaf welk moment die rente moet worden berekend en welk rentepercentage daarbij moet worden gehanteerd. 2.3.1. De rechtbank heeft geoordeeld dat de inspecteur niet tijdig heeft voldaan aan de verplichting tot vergoeding van heffingsrente en daarom in verzuim is geweest als bedoeld in artikel 4:97 Awb. Daarom is de inspecteur naar het oordeel van de rechtbank op grond van de artikelen 4:87, 4:98 en 4:100 Awb wettelijke rente verschuldigd. 2.3.2. De rechtbank heeft vervolgens geoordeeld dat de inspecteur de wettelijke rente is verschuldigd over de periode die begint zes NEDERLANDS JURISTENBLAD – 24-07-2014 – AFL. 27 1865
Page 1 and 2:
NEDERLANDS JURISTENBLAD HAATZAAIEN
Page 3 and 4:
Inhoud Vooraf 1335 1813 Prof. mr. P
Page 5 and 6: Vooraf 1335 Omzetting of verdubbeli
Page 7 and 8: zaak laat juist nog veel vragen ope
Page 9 and 10: die beoordeling een politiek voorst
Page 11 and 12: van zijn uitlating. 19 Wilders heef
Page 13 and 14: Focus 1337 Balanceren tussen markt
Page 15 and 16: het beschermen van de gezondheid en
Page 17 and 18: 1.7). Daarin wordt, kort gezegd, ge
Page 19 and 20: © Patrick Post / Hollandse Hoogte
Page 21 and 22: © Marlies Wesdorp ziektes in de ve
Page 23 and 24: ter niet tot verhoging van bedragen
Page 25 and 26: Eigenlijk konden alleen de overkoep
Page 27 and 28: Rede © Marlies Wesdorp van lang ge
Page 29 and 30: Rede In het licht van die toetsende
Page 31 and 32: Notulen 1341 Notulen van de algemen
Page 33 and 34: Notulen Vraagpunt 4 Prof. mr. dr. B
Page 35 and 36: In Memoriam 1343 Mr. C.W. Dubbink (
Page 37 and 38: Rechtspraak den van een schending v
Page 39 and 40: Rechtspraak Hoge Raad (civiele kame
Page 41 and 42: Rechtspraak Feiten en procesverloop
Page 43 and 44: Rechtspraak afbeeldingen zijn waaro
Page 45 and 46: Rechtspraak de verdediging opgegeve
Page 47 and 48: Rechtspraak schriftelijk. De schrif
Page 49 and 50: Rechtspraak van de terechtzitting a
Page 51 and 52: Rechtspraak elders is bepaald dat e
Page 53 and 54: Rechtspraak opgemaakte processen-ve
Page 55: Rechtspraak duur van het verleende
Page 59 and 60: Rechtspraak met betrekking tot de r
Page 61 and 62: Rechtspraak Protocol bij het op 29
Page 63 and 64: Rechtspraak eerste lid, van de Opiu
Page 65 and 66: Rechtspraak rapport blijkt niet van
Page 67 and 68: Rechtspraak dat leidt niet tot een
Page 69 and 70: Rechtspraak contracten met reïnteg
Page 71 and 72: Rechtspraak - Toepassing bagatelbep
Page 73 and 74: Tijdschriften 1373 Burgerlijk (proc
Page 75 and 76: Tijdschriften 2545 werd het verzoek
Page 77 and 78: Tijdschriften oordeelde de Ondernem
Page 79 and 80: Tijdschriften B. Rashkow Immunity o
Page 81 and 82: Tijdschriften teld ‘Harmonieleer
Page 83 and 84: Tijdschriften naar de rechter te vo
Page 85 and 86: Tijdschriften recentelijk voorgeste
Page 87 and 88: Wetgeving Kinderbijslagwet en het r
Page 89 and 90: Wetgeving Wet van 04-06-2014, Stb.
Page 91 and 92: Wetgeving voorwaarden in het kader
Page 93 and 94: Wetgeving Kamerstukken II en I 2013
Page 95 and 96: Wetgeving sche mogelijkheden op te
Page 97 and 98: Wetgeving zaak maakte deel uit van
Page 99 and 100: Nieuws Generieke verlaging uurtarie
Page 101 and 102: Nieuws 1410 Aansprakelijkheid voor
Page 103 and 104: Universitair Nieuws 1413 Wilt u dat
Page 105 and 106: nisatie samen komen. Ook in het uni
Page 107 and 108:
Burgerlijk Procesrecht Praktisch be
show all

NJB-1427

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?