NJB-1427

Rechtspraak
eerste lid, van de Opiumwet niet vereist dat
zich daadwerkelijk drugsgerelateerde overlast
in de omgeving voordoet, nu die bepaling
strekt tot het tegengaan van drugshandel.
Voor het oordeel of het I-criterium een proportionele
maatregel is, komt, gelet op het
belang dat is gediend met dat criterium,
evenmin doorslaggevende betekenis toe aan
de omstandigheid dat de gemeente de mogelijkheid
onderzoekt de coffeeshops uit het
centrum te verplaatsen. De burgemeester
heeft zich dan ook op het standpunt mogen
stellen dat het verspreidingsbeleid geen
afdoende alternatief is voor het tegengaan
van drugstoerisme.
Uitgaande van de feiten zoals die zich voordeden
in de zaak die leidde tot het arrest
Josemans, kan worden aangenomen dat het
I-criterium een proportionele maatregel is
voor de bestrijding van drugstoerisme en dat
het legitieme doel waarmee het I-criterium
in het Damoclesbeleid is opgenomen niet
met andere, minder ingrijpende middelen
kan worden bereikt.
Gelet op het niet al te lange tijdsverloop
sindsdien, brengt een redelijke verdeling van
de bewijslast mee dat het vervolgens op de
weg van [appellant sub 1] lag om feiten aannemelijk
te maken die tot de conclusie leiden
dat de situatie dusdanig is gewijzigd dat het
I-criterium niet evenredig is om het daarmee
beoogde doel te bereiken. Naar het oordeel
van de Afdeling heeft [appellant sub 1] dat
standpunt niet met feitelijke gegevens aannemelijk
gemaakt.
(…)
Centrale Raad van Beroep
Deze rubriek wordt verzorgd door mr. A.B.J.
van der Ham, vice-president van de Centrale
Raad van Beroep, en mr. J.E. Jansen, hoofd
Wetenschappelijk bureau van de Centrale
Raad van Beroep.
1364
11 juni 2014, nr. 12/5888 WAO
(Mrs. Van der Vos, Van der Kolk, Riphagen)
ECLI:NL:CRVB:2014:2048
Vast staat dat appellant gedurende de
periode van 1 januari 2005 tot 10 december
2010, en daarmee gedurende een aaneengesloten
tijdvak van ruim vijf jaar,
inkomsten heeft genoten uit de handel in
vuurwerk. Dit betekent dat het UWV de
arbeid waarmee appellant deze inkomsten
genoot op grond van de laatste zin van art.
44 lid 1 WAO kon aanmerken als arbeid,
bedoeld in art. 18 lid 5 WAO.
(WAO art. 44)
(….)
Overwegingen
2.2. Ten aanzien van het besluit de uitkering
per 21 november 2011 te beëindigen heeft
de rechtbank, voor zover in hoger beroep van
belang, het volgende overwogen.
2.2.1. In de laatste zin van het eerste lid van
artikel 44 van de WAO is bepaald dat na
afloop van het in de eerste zin genoemde
tijdvak (van vijf jaar) de arbeid wordt aangemerkt
als arbeid bedoeld in artikel 18, vijfde
lid van de WAO.
2.2.2. Uit de door het UWV overgelegde stukken
blijkt dat appellant op 10 december 2010
is aangehouden terwijl hij bezig was een partij
vuurwerk op te slaan in de door hem
gehuurde loods in Kamerik. Uit het procesverbaal
van het verhoor van appellant op 10
december 2010 blijkt dat hij heeft verklaard
dat hij van plan was het vuurwerk te leveren
aan vrienden en kennissen die hem vooraf
hadden betaald. Het UWV is er, mede gelet
hierop, terecht van uit gegaan dat appellant
tot 10 december 2010 inkomsten heeft genoten
uit de handel in vuurwerk. Appellant
heeft niet betwist dat deze inkomsten, zoals
in het proces-verbaal van 19 april 2011 is vermeld,
met ingang van 1 januari 2005 zijn
aangevangen. Daarmee staat vast dat appellant
gedurende de periode van 1 januari
2005 tot 10 december 2010, en daarmee
gedurende een aaneengesloten tijdvak van
ruim vijf jaar, inkomsten heeft genoten uit
de handel in vuurwerk. Dit betekent dat het
UWV de arbeid waarmee appellant deze
inkomsten genoot op grond van de laatste
zin van artikel 44, eerste lid, van de WAO kon
aanmerken als arbeid, bedoeld in artikel 18,
vijfde lid, van de WAO. Het feit dat appellant
deze arbeid in 2011, vanwege het feit dat hij
toen gedetineerd was, niet heeft verricht,
maakt dit niet anders.
2.2.3. Appellant heeft gesteld dat het UWV
zonder een onderzoek door een verzekeringsarts
niet heeft kunnen vaststellen dat de
door hem verrichte werkzaamheden zijn aan
te merken als arbeid bedoeld in artikel 18,
vijfde lid, van de WAO. Dit betoog slaagt niet.
In geval van toepassing van het eerste deel
van het eerste lid van artikel 44 hoeft niet
vast te staan dat de verrichte arbeid is aan te
merken als arbeid waartoe de werknemer
met zijn krachten en bekwaamheden in staat
is, een onderzoek door een verzekeringsarts
is voor toepassing van het eerste deel van
het eerste lid dan ook niet noodzakelijk. Op
grond van de laatste zin van het eerste lid
van artikel 44 van de WAO wordt de in het
eerste lid bedoelde arbeid na vijf jaren aangemerkt
als algemeen geaccepteerde arbeid
waartoe de werknemer met zijn krachten en
bekwaamheden in staat is. Ook daarvoor is
geen medische beoordeling vereist. Verwezen
wordt in dit verband naar de uitspraak van
de Raad van 20 april 2007
(ECLI:NL:CRVB:2007:BA3495).
3.1. Appellant heeft in hoger beroep aangevoerd
dat hij geen of minder inkomsten genoten
heeft of in aanmerking te nemen arbeid
heeft verricht. Eventuele vermogensaanwas is
volgens hem geen gevolg geweest van loonvormende
arbeid of werkzaamheden. De gestelde
vuurwerkhandel, zo appellant die al verricht
zou hebben, hetgeen hij ontkent, is gebonden
aan het einde van het jaar en levert gedurende
de rest van het jaar geen inkomsten op; het is
geen bestendige bron van inkomsten. Appellant
is bovendien door de strafrechter slechts
veroordeeld voor activiteiten in de periode van
1 november tot 21 december 2010. Appellant
heeft stukken overgelegd uit een fiscale procedure
en uit het hoger beroep in de strafrechtelijke
ontnemingsprocedure.
3.2. Het UWV heeft in hoger beroep met
instemming verwezen naar de aangevallen
uitspraak en verzocht deze te bevestigen.
4. De Raad, oordelend over hetgeen in hoger
beroep is aangevoerd, komt tot de volgende
beoordeling.
4.1. Appellant heeft in hoger beroep deels
herhaald wat hij in beroep heeft aangevoerd.
Op de door appellant in beroep aangevoerde
gronden is door de rechtbank gemotiveerd
beslist. De Raad onderschrijft het oordeel van
de rechtbank en de overwegingen die aan dit
oordeel ten grondslag zijn gelegd, met dien
verstande dat appellant, anders dan door de
rechtbank onder 14 in haar uitspraak heeft
overwogen, de periode waarover hij volgens
het UWV inkomsten heeft gehad - 1 januari
2005 tot 10 december 2010 - wel degelijk
heeft betwist. Hieromtrent overweegt de
Raad het volgende.
4.2. Het moge zo zijn dat de feiten waarvoor
appellant door de strafrechter is veroordeeld
hebben plaatsgevonden in de periode van 1
november tot 21 december 2010, dit neemt
niet weg dat de strafrechter ook bewezen
heeft geacht dat appellant in de periode van
1 januari 2005 tot en met 31 december 2010
een aanzienlijk geldbedrag heeft verworven
uit (verboden) handel in vuurwerk, waarvan
hij een deel heeft omgezet in het kopen van
luxe goederen. Dat hieruit geen veroordeling
is voortgevloeid, vindt zijn oorzaak hierin dat
dit feit ten laste was gelegd als heling en het
volgens de rechtbank niet als zodanig kon
worden gekwalificeerd.
4.3.1. Bij het voorgaande dient voorts niet uit
het oog verloren te worden dat in geval van
schending van de inlichtingenplicht het
NEDERLANDS JURISTENBLAD – 24-07-2014 – AFL. 27 1871