NJB-1427

Recommendations

Info

Rechtspraak Aanbevolen citeerwijze: <strong>NJB</strong> 2014/ … (nummer uitspraak) EHRM 1844 Hof van Justitie EU 1845 Hoge Raad (civiele kamer) 1847 Hoge Raad (strafkamer) 1849 Hoge Raad (belastingkamer) 1862 Afd. Bestuursrechtspraak RvS 1867 Centrale Raad van Beroep 1871 College Beroep bedrijfsleven 1878 Europees Hof voor de Rechten van de Mens Deze rubriek wordt verzorgd door onderzoekers van de Universiteit Leiden, de VU Amsterdam en de RU Nijmegen. Onderstaande bewerking is verzorgd door M.A.K. Klaassen (Universiteit Leiden). Alle uitspraken van het EHRM staan op www. echr.coe.int; een selectie verschijnt uiteindelijk in Reports of Judgments and Decisions. De uitspraken van kamers van het EHRM worden drie maanden na de uitspraakdatum definitief, tenzij er intern appel wordt ingesteld bij de Grote Kamer van het Hof. 1344 25 maart 2014, appl. nr. 2607/08 Artikel 8 EVRM. Uitzetting van Turks staatsburger voor strafrechtelijke veroordelingen en schulden. Geen schending van artikel 8 EVRM. (EVRM, art. 8) Palanci vs. Zwitserland A. Feiten De klager is een Turks staatsburger. In 1989 reist hij naar Zwitserland, waar hij asiel aanvraagt. Hij verblijft in Zwitserland, waar hij werkt in de gastronomische sector, tot in 1993 zijn asielaanvraag wordt afgewezen. Hij verlaat Zwitserland vervolgens voor Duitsland, waar hij trouwt met zijn huidige vrouw, eveneens een Turkse staatsburger. Samen krijgen ze drie dochters. Omdat zijn vrouw een verblijfsvergunning in Zwitserland heeft, krijgt ook de klager een verblijfsvergunning aldaar. Tijdens zijn verblijf in Zwitserland wordt de klager negentien keer strafrechtelijk veroordeeld, meestal vanwege verkeersovertredingen. Drie veroordelingen hebben een ander karakter. Eén keer wordt de klager veroordeeld wegens huiselijk geweld en twee keer vanwege het weigeren van het betalen van alimentatie. Vanwege zijn veroordelingen is de klager uitzetbaar binnen het Zwitserse vreemdelingenrecht. Op 7 februari 2005 beslissen de bevoegde autoriteiten dat de verblijfsvergunning van de klager niet wordt verlengd en dat de klager Zwitserland moet verlaten. Bij de procedure tot uitzetting tillen de Zwitserse autoriteiten zwaar aan het feit dat de klager hoge schulden heeft. Zijn schuld was opgelopen tot meer dan € 300 000. De klager gaat in beroep tegen deze beslissing, maar op 24 oktober 2007 wordt het beroep van de klager in hoogste instantie door het Zwitserse Hooggerechtshof afgewezen. Hierop verlaat de klager Zwitserland. Op 10 februari 2010 krijgt de klager opnieuw een verblijfsvergunning in Zwitserland. B. Procedure Op 11 januari dient de klager een verzoekschrift in bij het Hof. Hij klaagt dat hij door het intrekken van zijn verblijfsrecht in Zwitserland slachtoffer is geworden van een schending van artikel 8 EVRM. C. Uitspraak van het Hof (Tweede Kamer: Raimondi (president), Karakaş, Lorenzen, Sajó, Keller, Lemmens, Spano) Het Hof herhaalt de vaste lijn in haar jurisprudentie dat staten in beginsel gerechtigd zijn om de toegang en het verblijf van vreemdelingen te reguleren, maar dat ze hierbij het respect voor familie- en gezinsleven in acht moeten nemen. In dit geval is er door de beëindiging van het verblijfsrecht van de klager sprake van een inmenging in het privé- en gezinsleven van de klager. De vraag is of deze inmenging gerechtvaardigd is. Omdat de klager in 2013 alsnog een nieuwe verblijfsvergunning heeft gekregen, beoordeelt het Hof of er in de jaren dat de klager geen verblijfsrecht in Zwitserland had, sprake was van een schending van artikel 8 EVRM. Hierbij overweegt het Hof dat de strafrechtelijke veroordelingen van de klager, hoewel deze voor het grootste gedeelte geen ernstige strafbare feiten betroffen, een geldige reden zijn voor uitzetting. Naast de strafrechtelijke veroordelingen heeft de klager ook aanzienlijke financiële schulden. Het Hof keurt het goed dat de Zwitserse autoriteiten gezien de financiële problemen van de klager hebben aangenomen dat de klager een gevaar voor de openbare orde is. Over de lange duur van het verblijf van de klager in Zwitserland, hij woonde daar meer dan achttien jaar toen hij werd uitgezet, overweegt het Hof dat hij niet gedurende die hele periode over rechtmatig verblijf heeft beschikt en dat hij op de hoogte moet zijn geweest van het feit dat zijn verblijfsstatus door de strafrechtelijke veroordelingen in gevaar zou zijn gekomen. Over de scheiding van de klager van zijn familie oordeelt het Hof dat hij ondanks de intrekking van zijn verblijfsrecht invulling heeft kunnen geven aan zijn gezinsleven door bezoeken en contact op afstand. Bovendien had zijn familie zich bij hem kunnen voegen in Turkije, mede ook omdat de hele familie sterke sociale en linguistische banden met Turkije had en de kinderen nog dermate jong waren dat zij zich zouden kunnen aanpassen aan het leven in Turkije. Op basis hiervan oordeelt het Hof dat Zwitserland een correcte belangenafweging heeft gemaakt. D. Slotsom Het Hof oordeelt unaniem dat er geen sprake is van een schending van artikel 8 EVRM. 1345 25 maart 2014, appl. nr. 38590/10 Art. 8 EVRM. Toelating van echtgenote in het kader van gezinshereniging. Hechte band vereiste. Geen schending van art. 8 EVRM. Geen schending van art. 14 EVRM in combinatie met art. 8 EVRM. (EVRM art. 8, 14) Biao vs. Denemarken A. Feiten De eerste klager is een Deense man van Togoleese en Ghanese afkomst. De tweede klager is een Ghanese vrouw. De klagers zijn in 2002 in Ghana getrouwd. De klagers dienen in 2003 een aanvraag tot gezinshereniging in om samen in Denemarken te kunnen wonen. De aanvraag wordt op 1 juli 2003 afgewezen. Volgens het Deense recht moet voldaan worden aan de voorwaarde dat de gezamenlijke band met Denemarken groter moet zijn dan de gezamenlijke band met het land van herkomst. Aan deze voorwaarde is onder meer voldaan als een Deens staatsburger voor minstens achtentwintig jaar in Denemarken heeft gewoond. De klagers voldoen niet aan deze eis. De tweede klaagster reist op een toeristenvisum toch naar Denemarken. Na een maand in Denemarken verbleven te hebben verhuist het echtpaar naar Malmö in Zweden, waar het sindsdien woont. Op 27 augustus 2004 wordt het administratief beroep dat de klagers hadden ingesteld afgewezen. De klagers gaan tegen deze uitspraak in beroep en voeren aan dat ze door afwijzing van hun aanvraag slachtoffer wor- 1844 NEDERLANDS JURISTENBLAD – 24-07-2014 – AFL. 27
Rechtspraak den van een schending van art. 8 EVRM en art. 14 EVRM. In een uitspraak van 25 september 2007 wordt hun beroep door de High Court of Eastern Denmark afgewezen. Hierop gaan de klagers in hoger beroep bij het Deens Hooggerechtshof. Dit beslist op 13 januari 2010 unaniem dat er geen sprake is van een schending van art. 8 EVRM en met vier tegen drie stemmen dat er geen sprake is van een schending van art. 14 EVRM in combinatie met art. 8 EVRM. B. Procedure Op 12 juli 2010 dienen de klagers hun verzoekschrift in bij het Hof. De klagers menen dat de weigering van hun aanvraag voor gezinshereniging een schending is van art. 8 EVRM en art. 14 EVRM in combinatie met art. 8 EVRM. C. Uitspraak van het Hof (Tweede Kamer: Raimondi (president), Lorenzen, Sajó, Vučinić, Lemmens, Kūris, Spano) Artikel 8 EVRM Volgens het Hof moet er bij de beoordeling van de vraag of op Denemarken op grond van artikel 8 EVRM de positieve plicht rust om de tweede klaagster toe te laten, een afweging worden gemaakt van het individuele belang ten opzichte van het algemene belang. Het Hof overweegt dat de eerste klager sterke banden heeft met zowel Denemarken als Togo en Ghana. De tweede klager heeft volgens het Hof echter sterke banden met Ghana. Zij heeft tenslotte maar een paar weken in Denemarken verbleven en spreekt bovendien geen Deens. Het echtpaar heeft nooit de legitieme verwachting gehad dat verblijf in Denemarken zou worden toegestaan. Het is voor de eerste klager, zelfs naar eigen zeggen, mogelijk om zijn gezinsleven uit te oefenen in het land van herkomst van zijn echtgenote. Derhalve stelt het Hof vast dat er geen sprake is van een schending van artikel 8 EVRM. Artikel 14 EVRM in combinatie met Artikel 8 EVRM Wat rest is de vraag of Denemarken het discriminatieverbod heeft geschonden bij de toepassing van het hechte band criterium. Aan dit criterium is voldaan als een Deens staatsburger achtentwintig jaar in Denemarken heeft verbleven. Hierbij is volgens de klagers sprake van discriminatie op grond van etnische afkomst, omdat dit meer personen treft die een buitenlandse etnische afkomst hebben dan personen met een Deense etnische afkomst. Het Hof stelt, op basis van de bepalingen uit de Deense vreemdelingenwet, vast dat er geen sprake is van directe discriminatie op grond van etnische afkomst. Wel is er sprake van indirecte discriminatie, omdat de maatregel meer Denen met een niet Deense afkomst treft dan Denen met een Deense afkomst. Deze laatste categorie zal doorgaans vaker voldoen aan het criterium dat gedurende achtentwintig jaar in Denemarken moet zijn gewoond. Toch is er volgens het Hof geen sprake van indirecte discriminatie op grond van etniciteit, maar in plaats daarvan vallen de klagers binnen de bescherming van het verbod op discriminatie op grond van hun ‘other status’ binnen de definitie van artikel 14 EVRM. Het Hof neemt aan dat er sprake is van discriminatie op grond van het feit dat de klagers nog geen achtentwintig jaar in Denemarken hebben gewoond ten opzichte van personen die dit wel hebben gedaan. Over de rechtvaardiging van deze ongelijke behandeling stelt het Hof dat staten voor wat betreft gezinshereniging gunstigere voorwaarden mogen hanteren voor personen die sterke banden hebben met het gastland. Dit wordt als ‘pursuasive social reasons’ door het Hof als legitiem doel geaccepteerd. Over de proportionaliteit van de ongelijke behandeling is het Hof kritisch. De toepassing van de hechte band eis maakt het voor personen die op latere leeftijd het Deens staatsburgerschap hebben gekregen bijna onmogelijk om in aanmerking te komen voor gezinshereniging. Het Hof ziet niet in waarom een persoon die korter in Denemarken heeft verbleven dan achtentwintig jaar bij voorbaat een minder sterke band met Denemarken zou hebben. Toch oordeelt het Hof dat er geen sprake is van een schending van artikel 14 EVRM in combinatie met artikel 8 EVRM. Het komt tot dit oordeel op basis van de individuele omstandigheden van de klagers. De tweede klaagster heeft volgens het Hof een zeer zwakke band met Denemarken en een sterke band met het land van herkomst. Ook had de eerste klager op het moment van de aanvraag tot gezinshereniging slechts twee jaar eerder het Deense staatsburgerschap verkregen. Onder die omstandigheden kan volgens het Hof niet worden gesteld dat de ongelijke behandeling in dit individuele geval disproportioneel is ten opzichte van het legitieme doel. D. Slotsom Het Hof oordeelt unaniem dat er geen sprake is van een schending van artikel 8 EVRM en met vier tegen drie stemmen dat er ook geen sprake is van een schending van artikel 14 EVRM in combinatie met artikel 8 EVRM. Rechters Raimondi en Spano hebben een concurring opinion geschreven, waarin zij aangeven dat volgens hen het Hof had moeten afzien van het bekritiseren van het Deense vreemdelingenrecht voor wat betreft het hechte band vereiste in abstracte zin. Rechters Sajó, Vučinić en Kūris voeren in hun dissenting opinion aan dat zij het niet eens zijn met de rechtvaardiging van de ongelijke behandeling door de meerderheid. Hof van Justitie van de Europese Unie Deze rubriek is verzorgd door M. Bulterman, medewerker van de Directie Juridische Zaken, Afdeling Europees Recht van het Ministerie van Buitenlandse Zaken. De volledige uitspraken van het EU-Hof zijn beschikbaar via www.curia.europa.eu. 1346 Arrest van 1 juli 2014, nr. C-573/12 (Grote Kamer: V. Skouris, president, K. Lenaerts, vicepresident, A. Tizzano, L. Bay Larsen, T. von Danwitz, M. Safjan, C. G. Fernlund, kamerpresidenten, E. Levits, A. Ó Caoimh, A. Arabadjiev, C. Toader, D. Šváby, M. Berger, A. Prechal (rapporteur), E. Jarašiūnas, rechters) Verhandelbare groenestroomcertificaten. Verplichting voor elektriciteitsleveranciers en bepaalde verbruikers om jaarlijks bij bevoegde autoriteit een bepaald aantal groenestroomcertificaten in te leveren. Weigering om groenestroomcertificaten toe te kennen voor buiten betrokken lidstaat gelegen productie-installaties. Richtlijn 2009/28. Vrij verkeer van goederen. (Richtlijn 2009/28, VWEU art. 34, Richtlijn 2001/77/EG, Richtlijn 2003/30/EG) Ålands Vindkraft AB vs. Energimyndigheten Feiten en nationale procedure Ålands Vindkraft verzoekt de bevoegde Zweedse autoriteit om haar windmolenpark Oskar, dat op de Finse eilandengroep Åland is gelegen, te erkennen met het oog op de toekenning van stroomcertificaten. Dit verzoek wordt afgewezen omdat alleen in Zweden gelegen installaties voor groenestroomproductie worden erkend voor de toekenning van stroomcertificaten. In de daarop volgende procedure voor de Zweedse rechter voert Ålands Vindkraft aan dat de Zweedse regeling inzake groenestroomcertificaten in strijd is met het Unierecht. De Zweedse rechter besluit hierover vragen aan het Hof voor te leggen. NEDERLANDS JURISTENBLAD – 24-07-2014 – AFL. 27 1845
Page 1 and 2: NEDERLANDS JURISTENBLAD HAATZAAIEN
Page 3 and 4: Inhoud Vooraf 1335 1813 Prof. mr. P
Page 5 and 6: Vooraf 1335 Omzetting of verdubbeli
Page 7 and 8: zaak laat juist nog veel vragen ope
Page 9 and 10: die beoordeling een politiek voorst
Page 11 and 12: van zijn uitlating. 19 Wilders heef
Page 13 and 14: Focus 1337 Balanceren tussen markt
Page 15 and 16: het beschermen van de gezondheid en
Page 17 and 18: 1.7). Daarin wordt, kort gezegd, ge
Page 19 and 20: © Patrick Post / Hollandse Hoogte
Page 21 and 22: © Marlies Wesdorp ziektes in de ve
Page 23 and 24: ter niet tot verhoging van bedragen
Page 25 and 26: Eigenlijk konden alleen de overkoep
Page 27 and 28: Rede © Marlies Wesdorp van lang ge
Page 29 and 30: Rede In het licht van die toetsende
Page 31 and 32: Notulen 1341 Notulen van de algemen
Page 33 and 34: Notulen Vraagpunt 4 Prof. mr. dr. B
Page 35: In Memoriam 1343 Mr. C.W. Dubbink (
Page 39 and 40: Rechtspraak Hoge Raad (civiele kame
Page 41 and 42: Rechtspraak Feiten en procesverloop
Page 43 and 44: Rechtspraak afbeeldingen zijn waaro
Page 45 and 46: Rechtspraak de verdediging opgegeve
Page 47 and 48: Rechtspraak schriftelijk. De schrif
Page 49 and 50: Rechtspraak van de terechtzitting a
Page 51 and 52: Rechtspraak elders is bepaald dat e
Page 53 and 54: Rechtspraak opgemaakte processen-ve
Page 55 and 56: Rechtspraak duur van het verleende
Page 57 and 58: Rechtspraak is daarvoor niet voldoe
Page 59 and 60: Rechtspraak met betrekking tot de r
Page 61 and 62: Rechtspraak Protocol bij het op 29
Page 63 and 64: Rechtspraak eerste lid, van de Opiu
Page 65 and 66: Rechtspraak rapport blijkt niet van
Page 67 and 68: Rechtspraak dat leidt niet tot een
Page 69 and 70: Rechtspraak contracten met reïnteg
Page 71 and 72: Rechtspraak - Toepassing bagatelbep
Page 73 and 74: Tijdschriften 1373 Burgerlijk (proc
Page 75 and 76: Tijdschriften 2545 werd het verzoek
Page 77 and 78: Tijdschriften oordeelde de Ondernem
Page 79 and 80: Tijdschriften B. Rashkow Immunity o
Page 81 and 82: Tijdschriften teld ‘Harmonieleer
Page 83 and 84: Tijdschriften naar de rechter te vo
Page 85 and 86: Tijdschriften recentelijk voorgeste
Page 87 and 88:
Wetgeving Kinderbijslagwet en het r
Page 89 and 90:
Wetgeving Wet van 04-06-2014, Stb.
Page 91 and 92:
Wetgeving voorwaarden in het kader
Page 93 and 94:
Wetgeving Kamerstukken II en I 2013
Page 95 and 96:
Wetgeving sche mogelijkheden op te
Page 97 and 98:
Wetgeving zaak maakte deel uit van
Page 99 and 100:
Nieuws Generieke verlaging uurtarie
Page 101 and 102:
Nieuws 1410 Aansprakelijkheid voor
Page 103 and 104:
Universitair Nieuws 1413 Wilt u dat
Page 105 and 106:
nisatie samen komen. Ook in het uni
Page 107 and 108:
Burgerlijk Procesrecht Praktisch be
show all

NJB-1427

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?