NJB-1427

Rechtspraak
gemeenten moeilijk vast te stellen en slecht
handhaafbaar is. Ten slotte geldt dat voorkomen
moet worden dat de band met de
Nederlandse arbeidsmarkt en de eventuele
(re-)integratie en inburgering in de Nederlandse
samenleving van bijstandsgerechtigden
tot 65 jaar die tijdelijk zijn ontheven van
zowel de sollicitatieplicht als de re-integratieplicht,
verder onder druk komt te staan.
Immers een ontheffing van de sollicitatieen/of
re-integratieplicht is op grond van artikel
9, tweede lid, van de WWB altijd tijdelijk.
De WWB schrijft dus niemand af. Daarom
vervalt voor deze groep bijstandsgerechtigden
de van de normale en gebruikelijke
vakantieperiode afwijkende periode van
dertien weken. Voor de groep van bijstandsgerechtigden
van 65 jaar en ouder wil de
regering wel een uitzondering op de standaardtermijn
van vier weken laten gelden
omdat bij deze groep definitief geen arbeidsverplichtingen
aan het op de WWB gebaseerde
recht op AIO-aanvulling zijn verbonden.
4.2.3. Naar het oordeel van de Raad vormen
de in 4.2.2 genoemde, en aan de memorie
van toelichting op het gewijzigde artikel 13,
vierde lid, van de WWB ontleende, uitgangspunten
tezamen en in onderlinge samenhang
bezien redelijke en objectieve gronden
voor het hier bedoelde onderscheid.
4.2.4. Appellant heeft betoogd dat hij weliswaar
niet formeel was ontheven van de verplichtingen
als bedoeld in artikel 9, eerste
lid, van de WWB maar dat hij in feite kan
worden gelijkgesteld met iemand die duurzaam
is vrijgesteld van arbeidsverplichtingen.
Hij is immers volledig arbeidsongeschikt
en het college laat al jaren iedere re-integratie-inspanning
jegens hem achterwege. Daargelaten
de juistheid van deze stelling, kan dit
betoog niet worden gevolgd. In dit verband is
allereerst van belang dat, anders dan appellant
kennelijk meent, niet alleen de vrijstelling
van arbeidsverplichtingen als argument
ter rechtvaardiging van de langere verblijfsduur
in het buitenland voor pensioengerechtigden
is genoemd. Daarnaast geldt dat de
ontheffing van de verplichtingen als bedoeld
in artikel 9, eerste lid, van de WWB voor personen
beneden de pensioengerechtigde leeftijd
ingevolge artikel 9, tweede lid, van de
WWB - anders dan voor hen die de pensioengerechtigde
leeftijd hebben bereikt - een tijdelijk
karakter heeft. Volgens vaste rechtspraak
van de Raad (uitspraak van 12 oktober
2010, ECLI:NL:CRVB:2010: BO0490) is bijstandsverlening
erop gericht degenen die
daartoe in staat zijn te stimuleren om
betaald werk te vinden en wordt voor degenen
die dat nog niet kunnen gezocht naar
mogelijkheden om hun kansen op de
arbeidsmarkt te vergroten. Mede gelet op de
in artikel 18, eerste lid, van de WWB neergelegde
opdracht aan het college tot afstemming
van aan de bijstand verbonden verplichtingen
zal bij heronderzoeken dan ook
periodiek bezien moeten worden of, en zo ja
in hoeverre, aanleiding bestaat om tot
arbeidsinschakeling strekkende verplichtingen
(opnieuw) aan de bijstand te verbinden
of om voor een bepaalde periode verleende
ontheffingen van deze verplichtingen voort
te zetten, in te trekken of te wijzigen. Een
besluit om deze verplichtingen voorgoed
niet aan een betrokkene op te leggen of om
zonder tijdsbepaling ontheffing te verlenen
van verplichtingen gericht op inschakeling
in de arbeid, zou daarmee in strijd zijn. De
door appellant voorgestane gelijkstelling met
personen die de pensioengerechtigde leeftijd
hebben bereikt, staat - daargelaten dat hij
formeel niet van arbeidsverplichtingen is
ontheven - dus haaks op de uitgangspunten
en doelstelling van de WWB.
College van Beroep voor het
bedrijfsleven
Deze rubriek wordt verzorgd door mw. mr.
J.M.M. Bancken, auditeur bij het College
en mw. mr. A. Bruining, voorheen
gerechtsauditeur bij het College.
1371
10 april 2014, nr. 10/828, 10/829, 10/830
(Mrs. Aerts, Dijt, Fierstra)
ECLI:NL:CBB:2014:118 en 119
Boete; kartel; schending rechten van
verdediging? systeeminbreuk; merkbaarheid,
interstatelijk effect; werking gewijzigde
bagatelbepaling; lex mitior; toerekening;
verval sanctiebevoegdheid.
(Mededingingswet (Mw) art. 6, 7 (gewijzigd
per 3 december 2011), 64; WEU art. 101; Awb
art. 5:25)
Hoger beroep tegen de uitspraken van
Rechtbank Rotterdam (hierna: rechtbank)
van 1 juli 2010, kenmerk AWB 09/1868 en
AWB 09/1924 MEDED-T1, ACM vs. twee
bedrijven 10.828 en 829.
Deze twee uitspraken (één met de nummers
10/828 en 10/829 en de tweede met nr.
010/830) hebben betrekking op boetes opgelegd
door ACM voor overtreding van het kartelverbod
door ondernemingen, actief in de
boomkwekerijsector. Aan de boetes ligt een
door ACM uitgevoerd onderzoek ten grondslag
op grond waarvan een redelijk vermoeden
bestond dat een achttal ondernemingen,
voorafgaand aan de inschrijving op aanbestedingen,
door het maken van afspraken in
wisselende samenstelling het kartelverbod
hadden overtreden. Een naar aanleiding
daarvan opgemaakt rapport is aan de betrokkenen
gezonden. De boetes waren (na
bezwaar) nog alleen gebaseerd op overtreding
van art. 6 Mw. Tegen de beslissingen op
bezwaar is beroep bij de rechtbank ingesteld.
De rechtbank heeft de beroepen gegrond verklaard
en de bestreden boetes gematigd.
Voor zover van belang heeft de rechtbank
(ambtshalve) geoordeeld dat de twee bedrijven
tevens art. 101 WEU hadden overtreden.
Voorts heeft de rechtbank geoordeeld dat
ACM ten onrechte de omzet voorafgaand aan
13 november 2002 bij de berekening van de
boetegrondslag heeft betrokken, omdat de
overtredingen voor die datum waren verjaard.
Er wordt hoger beroep bij het College
ingesteld.
Oordeel College:
- Rechten van verdediging:
Het College oordeelt dat bij de bewijsvoering
door ACM geen sprake is geweest van vooringenomenheid
van ACM. De gebruikte bewijsmiddelen
(ook de nadere) zijn tijdig ter
kennis van de betrokkenen gebracht. De verklaring
die door een getuige is afgelegd met
het oog op het verkrijgen van clementie
mocht ACM als wettig bewijsmiddel hanteren.
Het stond aan de betrokkenen vrij tegenbewijs
te leveren. Zij zijn niet in hun verdediging
geschaad (r.o. 4.2.3).
- Bewijs van de overtreding:
Het College dat ACM zich terecht op het
standpunt heeft gesteld dat alle betrokkenen
hebben deelgenomen aan het kartel (r.o. 4.3.3).
- Systeeminbreuk:
Het College acht een ‘systeeminbreuk’ aanwezig.
Er is een zodanig inhoudelijke samenhang
en continuïteit in de tijd van de in aanmerking
genomen gedragingen dat deze
moeten worden gekwalificeerd als één enkele
inbreuk. Er is vooroverleg gevoerd over -
onder meer - de te hanteren inschrijfprijzen
en ter bepaling van de onderneming die voor
de opdracht in aanmerking zou komen. Het
College acht de gestelde overtreding voldoende
bewezen. ACM was bevoegd de boete op te
leggen In zoverre bevestigt het College eveneens
het oordeel van de rechtbank (r.o.4.4.3.).
- Ambtshalve toepassing door de rechtbank
van art. 101 WEU:
Van een zgn ‘interstatelijk effect’ van de overtreding
kan niet worden gesproken. Art. 101
WEU is niet van toepassing. De vraag of de
rechtbank ten onrechte ambtshalve toepassing
heeft gegeven aan dit verdragsartikel
blijft buiten beschouwing.
1878 NEDERLANDS JURISTENBLAD – 24-07-2014 – AFL. 27