NJB-1427

Recommendations

Info

Rechtspraak bank het beroep tegen het bestreden besluit gegrond verklaard, het bestreden besluit vernietigd en de besluiten 1 en 2 herroepen. Zelf voorziend heeft de rechtbank het terugvorderingsbedrag over het vergoedingsjaar 2007 vastgesteld op nihil en het terugvorderingsbedrag over het vergoedingsjaar 2008 vastgesteld op € 53 948,27. Als uitgangspunt voor haar beoordeling heeft de rechtbank het oordeel van de Raad in de uitspraak van 6 juli 2010, ECLI:NL:CRVB:2010:BN1242 (uitspraak van 6 juli 2010) genomen. De rechtbank heeft geconcludeerd dat zich in de voorliggende zaak een situatie heeft voorgedaan als bedoeld in de uitspraak van 6 juli 2010. Appellant was niet bevoegd om tot terugvordering over te gaan van de in 2.2 en 2.4 genoemde bedragen. 4. Appellant heeft zich in hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Kort samengevat betwist hij het oordeel van de rechtbank dat zich in de voorliggende zaak een situatie heeft voorgedaan als bedoeld in de uitspraak van 6 juli 2010. 5. De Raad komt tot de volgende beoordeling. 5.1. Voor het wettelijke kader en voor de wijze van verantwoording van de rechtmatige besteding van het werkdeel WWB, dat plaatsvindt op basis van het kasstelsel, waarbij een strikte benadering van de jaarlijkse verantwoording wordt gevolgd, volstaat de Raad met verwijzing naar de uitspraak van 6 juli 2010. 5.2. De uitspraak van 6 juli 2010 heeft betrekking op het na bezwaar gehandhaafde besluit van 11 juni 2007, waarbij appellant op grond van artikel 70, eerste lid, van de Wet werk en bijstand (WWB) een bedrag van € 486 127 heeft teruggevorderd van het college. Aan dit besluit had appellant ten grondslag gelegd dat het college ten laste van het werkdeel WWB 2004 uitgaven tot een bedrag van € 486 127 heeft gedaan waarvan de rechtmatigheid van de besteding in 2004 en ook in 2005 niet kon worden vastgesteld. Appellant had geen aanleiding gezien om af te wijken van de kenbaar gemaakte beleidslijn dat de rechtmatige besteding van de aangegane verplichtingen in het kader van artikel 7, eerste lid, onder a, van de WWB uiterlijk in het jaar volgend op het jaar van besteding wordt vastgesteld. In de uitspraak van 6 juli 2010 heeft de Raad geoordeeld dat de wetsgeschiedenis aanknopingspunten bevat voor een strikte benadering van de jaarlijkse verantwoording zoals door de staatssecretaris voorgestaan, maar dat dit niet wegneemt dat er bij het college blijkbaar sprake was van een jarenlang daarvan afwijkende uitvoeringspraktijk, die tot aan 2005 werd geaccepteerd door de Inspectie Werk en Inkomen (IWI). Gelet op deze omstandigheden, een geaccepteerde uitvoeringspraktijk en de onmogelijkheid voor appellant om deze uitvoeringspraktijk voor de verleende voorschotten over 2004 nog tijdig aan te passen, had het op de weg van appellant gelegen de onzekerheid over de rechtmatige besteding van deze voorschotten nog te accepteren en had hij aldus niet tot de conclusie kunnen komen dat er ten aanzien van de jaaroverschrijdende verplichting ter hoogte van € 486 127 (reeds) sprake was van onrechtmatige besteding. Appellant was uit hoofde van het verslag over de uitvoering WWB 2005 niet bevoegd om op grond van artikel 70, eerste lid, van de WWB tot terugvordering van het bedrag van € 486 127 over te gaan. 5.3. De rechtbank heeft voor haar beoordeling terecht het in de uitspraak van 6 juli 2010 neergelegde oordeel als uitgangspunt genomen. Appellant heeft wel gesteld dat de uitvoeringspraktijk van het college in feite nooit heeft bestaan en dat de rechtbank en de Raad zijn uitgegaan van onjuist gepresenteerde feiten, maar de door appellant ingebrachte gegevens tonen dit niet aan. 5.4. Het geschil in de voorliggende zaak spitst zich vervolgens toe op de vraag of ten aanzien van de vergoedingsjaren 2007 en 2008 nog steeds heeft te gelden dat de uitvoeringspraktijk van het college, waarbij het reïntegratiebureau in het laatste contractjaar verantwoording aflegt aan de gemeente over de door hem verrichte prestaties, door appellant werd geaccepteerd en of het onmogelijk was voor appellant om deze uitvoeringspraktijk voor de verleende voorschotten over 2006 en 2007 nog tijdig aan te passen. 5.5. Het college betoogt dat het hem pas bij het besluit van 11 juni 2007 duidelijk is geworden dat de tot dan toe door hem gehanteerde uitvoeringspraktijk niet meer werd geaccepteerd en dat het op dat moment niet meer mogelijk was de al eerder afgesloten contracten nog aan te passen. 5.6. Appellant heeft in zijn Verzamelbrief juni 2005, gedateerd 22 juni 2005, onder andere een toelichting op de verantwoording WWB gegeven. Daarbij is de termijn waarbinnen de rechtmatigheid van de uitgaven uit het werkdeel moet zijn vastgesteld aan de orde geweest. Appellant heeft de gemeenten bij jaaroverschrijdende reïntegratieactiviteiten in de gelegenheid gesteld de rechtmatige besteding van deze uitgaven aan te tonen bij de eerstvolgende verantwoording. Dit betekent bijvoorbeeld dat de rechtmatigheid van in het jaar 2004 (jaar t) gedane uitgaven die betrekking hebben op jaaroverschrijdende activiteiten, ten laatste verantwoord kan worden bij het Verslag over de uitvoering WWB 2005 (jaar t+1). Appellant heeft in de verzamelbrief uitdrukkelijk te kennen gegeven dat hij onverkort aan deze termijn vasthoudt. Indien blijkt dat deze uitgaven, waarvan de rechtmatigheid onzeker was, alsnog als onrechtmatig moeten worden aangemerkt, dan heeft dit tot gevolg dat het bedrag van deze onrechtmatige uitgaven wordt toegevoegd aan het bedrag van de onrechtmatige uitgaven in het jaar waarover de controle plaatsvindt. Het bedrag van de onrechtmatige uitgaven wordt vervolgens door SZW van de gemeente teruggevorderd. 5.7. Tussen partijen is niet geschil dat het college bekend was met de inhoud van de Verzamelbrief juni 2005. Anders dan het college heeft gesteld moet hij vanaf 22 juni 2005 hebben kunnen begrijpen dat de door hem gehanteerde uitvoeringspraktijk niet meer zou worden geaccepteerd. De Verzamelbrief juni 2005 is op dit punt duidelijk en had voor het college aanleiding moeten zijn maatregelen te nemen om de uitvoeringspraktijk na 22 juni 2005 aan te passen. Het college heeft de uitvoeringpraktijk eerst na het besluit van 11 juni 2007 aangepast. Uit het voorgaande volgt dat alleen ten aanzien van de contracten die het college heeft afgesloten voor 22 juni 2005 gesproken kan worden van een geaccepteerde uitvoeringspraktijk. De rechtbank heeft dit ten onrechte niet onderkend. Het hoger beroep slaagt in zoverre. De Raad zal vervolgens nagaan welk vervolg daaraan moet worden gegeven. 5.8. De gemeente heeft, zoals blijkt uit de overlegde stukken, vóór 22 juni 2005 elf contracten met reïntegratiebureaus afgesloten. De looptijd van deze contracten bedraagt meer dan een jaar. Het college heeft aannemelijk gemaakt dat het onmogelijk was deze contracten tijdig aan te passen. Daarbij is van belang dat de contracten geen bepalingen bevatten die tussentijdse wijziging van het contract mogelijk maken. Het is voorts onwaarschijnlijk dat de reïntegratiebureaus zouden instemmen met het afschaffen van bevoorschotting omdat dit voor hen financieel nadelig zou zijn. Ook is aannemelijk dat, zoals het college heeft aangevoerd, aanbestedingsregels aan tussentijdse wijziging in de weg staan, omdat na wijziging van het contract een nieuwe aanbestedingsprocedure zou moeten worden gestart. 5.9. Uit 5.7 en 5.8 volgt dat met betrekking tot de vóór 22 juni 2005 gesloten contracten sprake is van een situatie als bedoeld in de uitspraak van 6 juli 2010. Appellant had de onzekerheid over de rechtmatige besteding van deze voorschotten nog te accepteren en was uit hoofde van het verslag over de uitvoering WWB 2007 niet bevoegd om op grond van artikel 70, eerste lid, van de WWB in zoverre tot terugvordering over te gaan. 5.10. In de periode van 22 juni 2005 tot en met 27 juli 2007 heeft het college vijftien 1876 NEDERLANDS JURISTENBLAD – 24-07-2014 – AFL. 27
Rechtspraak contracten met reïntegratiebureaus afgesloten. Voor deze contracten geldt dat de bestaande uitvoeringspraktijk niet meer werd geaccepteerd. Appellant kon bij de jaarlijkse verantwoording de door hem voorgestane strikte benadering volgen. De omstandigheid dat het college de bestaande uitvoeringspraktijk pas na 11 juni 2007 heeft aangepast moet voor zijn rekening en risico worden gelaten. Door aan de reïntegratiebureaus via voorfinanciering vergoedingen te verstrekken waarvan de rechtmatige besteding pas in het laatste contractjaar hoefde te worden verantwoord, heeft het college onzekerheid geschapen ten aanzien van de rechtmatige besteding van die voorschotten. De Raad heeft al eerder geoordeeld dat het jaarlijks vaststellen door een accountant van financiële onzekerheden, die de rapporteringstolerantiegrens te boven gaan, ertoe leidt dat de desbetreffende uitgaven niet, althans niet met zekerheid kunnen worden verantwoord, zodat sprake is van onrechtmatige besteding (uitspraken van 17 april 2012, ECLI:NL:CRVB:2012:BW3514, en van 13 mei 2013, ECLI:NL:CRVB:2013:BZ9775). Appellant is op grond van artikel 70, eerste lid, van de WWB gehouden dergelijke onrechtmatige bestedingen van het college terug te vorderen. 5.11. In 5.7. is reeds aangegeven dat het hoger beroep, gedeeltelijk, slaagt. De aangevallen uitspraak dient te worden vernietigd, behalve de beslissingen over griffierecht en proceskosten. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen zal de Raad het beroep tegen het bestreden besluit gegrond verklaren en dat besluit vernietigen. De Raad zal appellant opdragen opnieuw op de bezwaren van het college te beslissen, met inachtneming van deze uitspraak. Omdat het gaat om een louter financiële uitwerking, wordt afgezien van het toepassen van een bestuurlijke lus. 1370 24 juni 2014, nr. 13/989 WWB (Mr. Roelofs) ECLI:NL:CRVB:2014:2141 Toepassing van art. 13 lid 1 aanhef en onder e, in verbinding met art. 13 lid 4 WWB levert geen strijd op met het verbod op leeftijdsdiscriminatie als bedoeld in art. 26 IVBPR. (WWB art. 13 lid 1, aanhef en onder e en lid 4; IVBPR art. 26) (…) Overwegingen 1.2. Bij besluit van 16 mei 2012 heeft het dagelijks bestuur de bijstand van appellant over de periode van 1 tot en met 16 april 2012 ingetrokken. Daaraan is ten grondslag gelegd dat appellant langer dan vier weken in het buitenland is geweest. Omdat appellant in de brief van 19 december 2011 onjuist is geïnformeerd over de maximaal toegestane periode van verblijf in het buitenland heeft het dagelijks bestuur besloten de verleende bijstand over de periode van 12 februari 2012 tot en met 31 maart 2012 niet te herzien. Bij besluit van 13 augustus 2012 (bestreden besluit) heeft het dagelijks bestuur het bezwaar tegen het besluit van 16 mei 2012 ongegrond verklaard. 2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. 3. In hoger beroep heeft appellant, samengevat, aangevoerd dat de hem toegestane verblijfsduur in het buitenland ten onrechte is beperkt tot een periode korter dan dertien weken, dat aldus is gehandeld in strijd met het verbod op leeftijdsdiscriminatie als bedoeld in artikel 26 van het Internationaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten (IVBPR), dat het beroep op het vertrouwensbeginsel ten onrechte niet is gehonoreerd en dat sprake is van zeer dringende redenen, als bedoeld in artikel 16, eerste lid, van de WWB, die noodzaken tot voortzetting van de bijstand over de in geding zijnde periode. 4. De Raad komt tot de volgende beoordeling. Beperking van verblijfsduur in het buitenland 4.1.1. Artikel 13, eerste lid, aanhef en onder e, van de WWB, bepaalt dat geen recht op bijstand heeft degene die per kalenderjaar langer dan vier weken verblijf houdt buiten Nederland dan wel een aaneengesloten periode van langer dan vier weken verblijf houdt buiten Nederland. 4.1.2. Ingevolge artikel 13, vierde lid, van de WWB, zoals deze bepaling luidde tot 1 januari 2012, gold in afwijking van het eerste lid, onderdeel e: a. voor personen jonger dan 65 jaar, aan wie op grond van artikel 9, tweede lid, ontheffing is verleend van de verplichtingen, bedoeld in artikel 9, eerste lid, onderdelen a en b, een periode van 13 weken; b. voor personen van 65 jaar of ouder, een periode van 26 weken. 4.1.3. Ingevolge artikel 13, vierde lid, van de WWB, zoals deze bepaling luidt met ingang van 1 januari 2012, geldt in afwijking van het eerste lid, onderdeel e, voor personen die de pensioengerechtigde leeftijd hebben bereikt, een periode van dertien weken. 4.1.4. Tussen partijen is niet in geschil dat appellant van 1 tot en met 16 april 2012 verblijf hield in Suriname, terwijl de voor zijn leeftijdscategorie geldende periode van vier weken (van verblijf in het buitenland met behoud van bijstand) en de daarenboven extra toegestane periode inmiddels was verstreken. Gelet op artikel 13, eerste lid, aanhef en onder e, van de WWB, in verbinding met artikel 13, vierde lid, had appellant gedurende deze periode niet langer recht op bijstand. Verbod op leeftijdsdiscriminatie 4.2.1. Volgens vaste rechtspraak van de Raad (uitspraak van 4 maart 2014, ECLI:NL:CRVB:2014:742) levert niet ieder onderscheid naar leeftijd een verboden discriminatie op. Indien daarvoor redelijke en objectieve gronden bestaan is het maken van onderscheid naar leeftijd geoorloofd. In dit verband is het volgende van belang. 4.2.2. Bij wet van 22 december 2011 tot wijziging van de Wet werk en bijstand en samenvoeging van die wet met de Wet investeren in jongeren gericht op bevordering van deelname aan de arbeidsmarkt en vergroting van de eigen verantwoordelijkheid van uitkeringsgerechtigden (Wijzigingswet), gepubliceerd in het Stb. 2011, 650, is artikel 13, vierde lid, van de WWB met ingang van 1 januari 2012 gewijzigd op de wijze als aangegeven in 4.1.3. Uit de Memorie van Toelichting bij deze wet (Kamerstukken II 2010/11, 32815, 3, p.16-17) en de Handelingen (Kamerstukken II, 5 oktober 2011, p. 108) valt af te leiden dat de wetgever met deze wetswijziging heeft beoogd de mogelijkheden om met behoud van bijstand in het buitenland te verblijven aan te scherpen. De norm is vier weken; slechts voor mensen met een onvolledige AOW, en daar bovenop een zogenoemde AIO-aanvulling, geldt een categoriale uitzondering. Voor hen is overigens de voorheen geldende termijn van 26 weken teruggebracht tot dertien weken. In de memorie van toelichting wordt er allereerst op gewezen dat de bijstand is bedoeld als vangnet om te kunnen voorzien in de bestaanskosten in Nederland. Het toestaan van een langdurig verblijf in het buitenland met behoud van bijstand past daar volgens de regering niet bij. De bijstandsgerechtigde moet daarom in Nederland wonen én verblijven om recht op bijstand te hebben. Voorts kan met het toestaan van een langdurig verblijf in het buitenland het gebruik van verzwegen vermogen in het buitenland of het opbouwen en in stand houden van dat vermogen moeilijker worden voorkomen. Daarnaast is van belang dat het beoordelen van het recht op bijstand van mensen die langdurig in het buitenland verblijven voor de NEDERLANDS JURISTENBLAD – 24-07-2014 – AFL. 27 1877
Page 1 and 2:
NEDERLANDS JURISTENBLAD HAATZAAIEN
Page 3 and 4:
Inhoud Vooraf 1335 1813 Prof. mr. P
Page 5 and 6:
Vooraf 1335 Omzetting of verdubbeli
Page 7 and 8:
zaak laat juist nog veel vragen ope
Page 9 and 10:
die beoordeling een politiek voorst
Page 11 and 12:
van zijn uitlating. 19 Wilders heef
Page 13 and 14:
Focus 1337 Balanceren tussen markt
Page 15 and 16:
het beschermen van de gezondheid en
Page 17 and 18: 1.7). Daarin wordt, kort gezegd, ge
Page 19 and 20: © Patrick Post / Hollandse Hoogte
Page 21 and 22: © Marlies Wesdorp ziektes in de ve
Page 23 and 24: ter niet tot verhoging van bedragen
Page 25 and 26: Eigenlijk konden alleen de overkoep
Page 27 and 28: Rede © Marlies Wesdorp van lang ge
Page 29 and 30: Rede In het licht van die toetsende
Page 31 and 32: Notulen 1341 Notulen van de algemen
Page 33 and 34: Notulen Vraagpunt 4 Prof. mr. dr. B
Page 35 and 36: In Memoriam 1343 Mr. C.W. Dubbink (
Page 37 and 38: Rechtspraak den van een schending v
Page 39 and 40: Rechtspraak Hoge Raad (civiele kame
Page 41 and 42: Rechtspraak Feiten en procesverloop
Page 43 and 44: Rechtspraak afbeeldingen zijn waaro
Page 45 and 46: Rechtspraak de verdediging opgegeve
Page 47 and 48: Rechtspraak schriftelijk. De schrif
Page 49 and 50: Rechtspraak van de terechtzitting a
Page 51 and 52: Rechtspraak elders is bepaald dat e
Page 53 and 54: Rechtspraak opgemaakte processen-ve
Page 55 and 56: Rechtspraak duur van het verleende
Page 57 and 58: Rechtspraak is daarvoor niet voldoe
Page 59 and 60: Rechtspraak met betrekking tot de r
Page 61 and 62: Rechtspraak Protocol bij het op 29
Page 63 and 64: Rechtspraak eerste lid, van de Opiu
Page 65 and 66: Rechtspraak rapport blijkt niet van
Page 67: Rechtspraak dat leidt niet tot een
Page 71 and 72: Rechtspraak - Toepassing bagatelbep
Page 73 and 74: Tijdschriften 1373 Burgerlijk (proc
Page 75 and 76: Tijdschriften 2545 werd het verzoek
Page 77 and 78: Tijdschriften oordeelde de Ondernem
Page 79 and 80: Tijdschriften B. Rashkow Immunity o
Page 81 and 82: Tijdschriften teld ‘Harmonieleer
Page 83 and 84: Tijdschriften naar de rechter te vo
Page 85 and 86: Tijdschriften recentelijk voorgeste
Page 87 and 88: Wetgeving Kinderbijslagwet en het r
Page 89 and 90: Wetgeving Wet van 04-06-2014, Stb.
Page 91 and 92: Wetgeving voorwaarden in het kader
Page 93 and 94: Wetgeving Kamerstukken II en I 2013
Page 95 and 96: Wetgeving sche mogelijkheden op te
Page 97 and 98: Wetgeving zaak maakte deel uit van
Page 99 and 100: Nieuws Generieke verlaging uurtarie
Page 101 and 102: Nieuws 1410 Aansprakelijkheid voor
Page 103 and 104: Universitair Nieuws 1413 Wilt u dat
Page 105 and 106: nisatie samen komen. Ook in het uni
Page 107 and 108: Burgerlijk Procesrecht Praktisch be
show all

NJB-1427

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?