NJB-1427

Rechtspraak
ECLI:NL:HR:2014:1496, houdt omtrent de
beoordeling van cassatieklachten over de
maatstaf die het hof heeft toegepast bij zijn
beslissing inzake een verzoek tot het oproepen
en horen van getuigen onder meer het
volgende in. […] [de Hoge Raad citeert r.o.
2.75-2.77 van voormeld arrest, dat hierboven
is afgedrukt; PHvK].
2.6. Naar de kern genomen strekt het door de
raadsman in de onderhavige zaak gedane
verzoek ertoe ondersteuning te verkrijgen
van de verklaringen van de verdachte en
[betrokkene 1]. De getuigenverklaring van
[betrokkene 2] zou steun kunnen bieden aan
het door de verdachte en [betrokkene 1]
geschetste scenario. Blijkens zijn hiervoor
onder 2.3.3 weergegeven bewijsoverweging
heeft het hof geoordeeld, welk oordeel niet
onbegrijpelijk is, waarom het geen geloof
hecht aan deze verklaringen en het daarin
geschetste scenario. Mede gelet op dit oordeel
en hetgeen het hof daartoe heeft overwogen,
verstaat de Hoge Raad de afwijzing
van dat verzoek aldus dat het hof heeft
geoordeeld dat de noodzaak tot het horen
van [betrokkene 2] als getuige niet is gebleken.
Aldus verstaan heeft het hof de juiste
maatstaf aangelegd. De afwijzing van dat verzoek
is, mede gelet op hetgeen hiervoor
onder 2.5 is overwogen, niet onbegrijpelijk
en toereikend gemotiveerd.
2.7. Het middel faalt.
A-G Machielse, onder meer:
3.5. Het ter terechtzitting in hoger beroep
door de raadsman gedane verzoek tot aanhouding
van de behandeling van de zaak
voor het (doen) ondervragen van getuigen, is
een verzoek in de zin van artikel 331, eerste
lid, in verbinding met artikel 328 Sv om toepassing
te geven aan artikel 315 Sv. Die
bepalingen zijn ingevolge artikel 415 Sv ook
in hoger beroep van toepassing. Maatstaf bij
de beslissing op een zodanig verzoek is of de
noodzaak daarvan is gebleken. Het tijdstip
waarop een verzoek om een getuige op te
roepen wordt gedaan, kan naar mijn mening
op zichzelf niet de grond bieden voor de
afwijzing van zo’n verzoek. 2 Wel zou het naar
mijn mening gewicht in de schaal kunnen
leggen bij de beoordeling van de noodzaak
een dergelijk verzoek te honoreren. In het
licht hiervan is de hierboven weergegeven
afwijzing van het verzoek door het hof - dat
niet heeft aangegeven aan de hand van welke
maatstaf het verzoek is afgewezen -
ontoereikend gemotiveerd. 3 Maar ook vanuit
een ander gezichtspunt schiet mijns inziens
de motivering tekort. Het hof heeft zijn overwegingen
besloten met een verwijzing naar
het ontbreken van voldoende aanknopingspunten
voor het bestaan van deze persoon
en voor de mogelijkheid voor politie en justitie
om nadere gegevens van de gevraagde
getuige te achterhalen. Maar de pleitnota
van hoger beroep besluit met het opgeven
van de precieze gegevens van deze [betrokkene
2], waardoor toetsbare informatie
beschikbaar kwam ter controle van het
bestaan van deze persoon.
Het middel komt mij gegrond voor. 4
2 HR 12 januari 1999, NJ 1999/450 m.nt. tH; HR 14 februari
2012, ECLI:NL:HR:2012:BU7313. Zie ook HR 7 september
2004, ECLI:NL:HR:2004:AP0191 waarin naar mijn
mening deze uitleg ook doorschemert.
3 HR 20 maart 2007, ECLI:NL:HR:2007:AZ4756; HR 22
april 2008, NJ 2008/313 m.nt. Mevis; HR 21 juni 2011,
ECLI:NL:HR:2011:BP8816.
4 De vraag is overigens wel of verdachte uiteindelijk met
cassatie wel gebaat zal zijn. Uit het verhandelde in hoger
beroep zou men immers tot de slotsom kunnen komen
dat het geld door [betrokkene 1] is afgestaan doordat
hem een rad voor ogen is gedraaid en dat verdachte hierdoor
en door valsheid in geschrift - door het onjuist
opmaken van een contract - het geld voorhanden heeft
gekregen.
Hoge Raad (belastingkamer)
Deze rubriek wordt verzorgd door mr. dr.
M.R.T. Pauwels verbonden aan het Fiscaal
Instituut Tilburg van de Tilburg University
en werkzaam bij Rechtbank Zeeland-West-
Brabant.
1358
20 juni 2014, nr. 13/01045
(Feteris, Schaap, Van Loon, Fierstra, Wortel)
ECLI:NL:HR:2014:1461
Redelijke termijn. Immateriëleschadevergoeding.
Verdere verfijningen. Karakter
vuistregels. a. Niet elk gehonoreerd verzoek
om uitstel brengt mee dat de in het algemeen
als redelijk aan te merken termijn
wordt verlengd met de duur van het verleende
uitstel, aangezien in die termijn is
verdisconteerd dat in een niet onaanzienlijk
deel van de gevallen uitstel wordt
verleend. b. Bij overschrijding van de redelijke
termijn worden spanning en frustratie
verondersteld, behoudens bijzondere
omstandigheden; de omstandigheid dat
sprake is van een (zeer) geringe kans op
succes is niet aan te merken als een dergelijke
bijzondere omstandigheid. c. De termijn
tussen de beslissing in de hoofdzaak
en de beslissing op het verzoek om immateriëleschadevergoeding
telt niet mee voor
de bepaling van de redelijke termijn.
(Awb art. 8:73; EVRM art. 6)
Hoge Raad, onder meer:
‘2.1.2. Bij de in cassatie bestreden uitspraak
op de verzoeken heeft het hof zowel de
inspecteur als de Staat (…) veroordeeld tot
een vergoeding van immateriële schade
wegens de lange duur van behandeling van
het geschil, ervan uitgaande dat de redelijke
termijn van berechting was overschreden
met in totaal twee jaar.
2.2. De klachten richten zich tegen de vaststelling
van de hoogte van deze schadevergoeding
door het hof.
2.3.1. Het hof heeft geoordeeld dat een overschrijding
van de redelijke termijn heeft
plaatsgevonden als gevolg van het tijdsverloop
tussen de ontvangst door de inspecteur
op 15 december 2004 van het eerste bezwaarschrift,
betreffende het jaar 2001, en de uitspraak
van de rechtbank op het beroep van
belanghebbende tegen de uitspraken op
bezwaar betreffende de jaren 2001, 2002 en
2003 (8 juni 2010). Daarmee heeft de behandeling
tot aan de uitspraak van de rechtbank
naar het oordeel van het hof drie jaar en zes
maanden langer geduurd dan de termijn van
twee jaar die als regel als redelijk kan worden
beschouwd voor de procedure in bezwaar en
beroep tezamen (zie HR 22 april 2005, nr.
37984, ECLI:NL:HR:2005:AO9006, BNB
2005/337; hierna: het arrest van 22 april
2005).
2.3.2. Van die overschrijding met drie jaar en
zes maanden heeft het hof twee jaar toegerekend
aan de bezwaarfase en een jaar en zes
maanden aan de beroepsfase.
(…)
2.5.1. Het hof heeft wat betreft de aan de
beroepsfase toe te rekenen overschrijding
van de redelijke termijn geoordeeld dat drie
maanden voor rekening van belanghebbende
komen vanwege op haar verzoek verleend
uitstel van de zitting.
2.5.2. Vooropgesteld moet worden dat het
doen van verzoeken om uitstel voor het voldoen
aan uitnodigingen of oproepingen in
onderdeel 4.5, onder b, van het arrest van 22
april 2005 als voorbeeld is gegeven van de
invloed van een belanghebbende of diens
gemachtigde op het procesverloop. Een dergelijke
omstandigheid kan aanleiding geven
om af te wijken van de vuistregels die de
Hoge Raad in de arresten van 22 april 2005
en 22 maart 2013 heeft geformuleerd voor
de beoordeling of een bepaalde fase van het
proces langer heeft geduurd dan redelijk is.
Dit betekent echter niet dat ieder gehonoreerd
verzoek om uitstel van de kant van de
belanghebbende meebrengt dat de volgens
die arresten in het algemeen als redelijk aan
te merken termijn wordt verlengd met de
1862 NEDERLANDS JURISTENBLAD – 24-07-2014 – AFL. 27