NJB-1427

Recommendations

Info

Rechtspraak van de aangevallen uitspraak blijkbaar uitgaat, geen ander oordeel dan de Afdeling Bestuursrechtspraak ter zake heeft neergelegd in zijn uitspraak van 25 juli 2012, ECLI:NL:RVS:2012:BX2549. 4.4. De Raad is met appellant van oordeel dat de situatie dat een niet aangemelde (buitenlandse) zorgverzekering zoals door betrokkene is afgesloten voldoet aan de bij en krachtens de hoofdstukken 2 en 3 van de Zvw gestelde regels volstrekt theoretisch is en geen afbreuk doet aan voormeld uitgangspunt. De Raad wijst er in dit verband op dat zelfs in het geval dat deze theoretische situatie zich onverhoopt toch zou voordoen, nog niet zonder meer kan worden aangenomen dat sprake is van een zorgverzekering in de zin van de Zvw. Artikel 25 van de Zvw verplicht de verzekeraar die tot de Nederlandse zorgverzekeringsmarkt wenst toe te treden zich te melden bij de zorgautoriteit. Het is niet in overeenstemming met de systematiek van de Zvw om een niet bij de zorgautoriteit aangemelde buitenlandse zorgverzekering die voldoet aan meerbedoelde regels als zorgverzekering in de zin van de Zvw aan te merken. Dit zou tot het ongerijmde resultaat leiden dat de (buitenlandse) zorgverzekeraar die zo’n verzekering aanbiedt en zich niet tot de Nederlandse markt richt niettemin artikel 25 van de Zvw zou overtreden, op grond waarvan tegen de aanbieder van deze verzekeraar maatregelen kunnen worden getroffen op grond van de Wet marktordening gezondheidszorg. 4.5. Gelet op hetgeen in 4.1 tot en met 4.4 is overwogen is voor een onderzoek als door de rechtbank is opgedragen geen plaats. De aangevallen uitspraak dient dan ook te worden vernietigd. 5.1. Uit hetgeen is overwogen in 4.1 tot en met 4.5 volgt dat appellant in het bestreden besluit terecht heeft vastgesteld dat betrokkene niet tijdig een zorgverzekering heeft afgesloten. 5.2. Nu betrokkene bij brief van 7 juni 2010 is gewaarschuwd dat zij geen zorgverzekering heeft en niet tijdig adequate maatregelen heeft getroffen, is geen sprake van een situatie waarin betrokkene geen verwijt treft. 1367 20 juni 2014, nr. 12/3939 WIA (Mrs. Van Dun, Bakker, Akkerman) ECLI:NL:CRVB:2014:2114 Om appellant niet in een slechtere positie te brengen dan hij zou zijn geweest als hij geen bezwaar tegen het besluit in primo had gemaakt, heeft het UWV, gelet op het feit dat reeds een loongerelateerde uitkering was toegekend tot 21 augustus 2014, besloten deze uitkering niet met terugwerkende kracht maar met ingang van de dag waarop de loongerelateerde uitkering eindigt te beëindigen. De rechtbank heeft, gelet op die omstandigheden, met juistheid geoordeeld dat er geen sprake is van een schending van het verbod van reformatio in peius. (Wet WIA art. 56 lid 2; Awb art. 7:11) Overwegingen 1.1. Appellant, laatstelijk werkzaam als projectleider/adviseur, is op 23 juni 2009 voor dat werk uitgevallen wegens tinnitus en later bijkomende psychische klachten en vermoeidheidsklachten. Na afloop van de wachttijd is hem bij besluit van 29 juni 2011 ingevolge de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) een loongerelateerde uitkering toegekend van 21 juni 2011 tot 21 augustus 2014. Vastgesteld is dat appellant de eerste twee maanden een brutouitkering van € 1564,39 ontvangt. De mate van arbeidsongeschiktheid is vastgesteld op 41%. Op 30 augustus 2011 heeft het UWV besloten dat appellant, in afwijking van het besluit van 29 juni 2011, de eerste twee maanden een bruto-uitkering van € 2852,88 ontvangt. De duur van de uitkering en de mate van arbeidsongeschiktheid zijn niet gewijzigd. 1.2. Het door appellant tegen dit besluit gemaakte bezwaar is bij besluit van 9 januari 2012 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Het bestreden besluit berust op het standpunt dat appellant met ingang van 21 juni 2011 weliswaar beperkingen ondervond bij het verrichten van arbeid, maar met inachtneming van die beperkingen geschikt was voor werkzaamheden verbonden aan de door de bezwaararbeidsdeskundige geselecteerde functies. Het UWV heeft de mate van arbeidsongeschiktheid nader vastgesteld op 34,31%. Omdat echter reeds sprake was van een toegekende loongerelateerde WGA-uitkering, brengt artikel 56, tweede lid, van de Wet WIA volgens het UWV met zich mee dat de uitkering in principe niet eerder zal eindigen dan op 21 augustus 2014. 2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Naar het oordeel van de rechtbank berust het bestreden besluit op een toereikende medische grondslag en moet appellant in staat worden geacht de aan de schatting ten grondslag gelegde functies te vervullen. Voorts is de rechtbank van oordeel dat, nu de loongerelateerde WGA-uitkering van appellant niet is veranderd, er geen sprake is van reformatio in peius. 3. In hoger beroep heeft appellant zijn eerder aangevoerde gronden in essentie herhaald. Appellant blijft van mening dat het UWV, door het arbeidsongeschiktheidspercentage in de bezwaarfase te verlagen, heeft gehandeld in strijd met het verbod van reformatio in peius, nu hij door dat besluit in een nadeliger positie is komen te verkeren met betrekking tot zijn pensioenaanspraken. Voorts is appellant van mening dat er sprake is van een onzorgvuldig medisch onderzoek en dat hij gelet op zijn lichamelijke en psychische klachten verdergaand beperkt moet worden geacht. Wat betreft de arbeidskundige grondslag heeft appellant gesteld dat hij de geduide functies niet (voltijds) kan verrichten. 4. De Raad komt tot de volgende beoordeling. 4.1. Om appellant niet in een slechtere positie te brengen dan hij zou zijn geweest als hij geen bezwaar tegen het besluit in primo had gemaakt, heeft het UWV, gelet op het feit dat reeds een loongerelateerde uitkering was toegekend tot 21 augustus 2014, besloten deze uitkering niet met terugwerkende kracht maar met ingang van de dag waarop de loongerelateerde uitkering eindigt te beëindigen. De rechtbank heeft, gelet op die omstandigheden, met juistheid geoordeeld dat er geen sprake is van een schending van het verbod van reformatio in peius. Het UWV zou immers ook los van het gemaakte bezwaar op 21 augustus 2014 de loongerelateerde WGA-uitkering hebben beëindigd. Dat het bestreden besluit appellant wegens het gewijzigde arbeidsongeschiktheidspercentage in een nadeliger positie heeft gebracht omdat hij niet langer pensioen opbouwt maakt dat niet anders, omdat voor de beantwoording van de vraag of het UWV jegens appellant heeft gehandeld in strijd met het verbod van reformatio in peius slechts betekenis toekomt aan mogelijke negatieve gevolgen voor appellant die zich voordoen in diens rechtsverhouding tot het UWV met betrekking tot zijn WIA-uitkering. 1368 24 juni 2014, nr. 12/1032 WWB-T, (Mrs. Talman, Schut, Van Straalen) ECLI:NL:CRVB:2014:2135 Appellante kon in de te beoordelen periode feitelijk beschikken over het bedrag van € 10 000. Appellante kan worden toegegeven dat dit bedrag bij de uiteindelijke verdeling van de gemeenschappelijke goederen moest worden betrokken, maar 1874 NEDERLANDS JURISTENBLAD – 24-07-2014 – AFL. 27
Rechtspraak dat leidt niet tot een ander oordeel. (WIJ art. 7) (…) Overwegingen 4.1. Appellante voert in hoger beroep - kort samengevat - aan dat zij aannemelijk heeft gemaakt dat zij in de te beoordelen periode van 14 april 2011 tot en met 25 mei 2011 niet over een vermogen beschikte boven het voor haar geldende vrij te laten vermogen. 4.2. Ingevolge artikel 7 van de WIJ, in samenhang met artikel 34, eerste lid, aanhef en onder a, van de Wet werk en bijstand, wordt onder vermogen verstaan de waarde van de bezittingen waarover de alleenstaande of het gezin beschikt of redelijkerwijs kan beschikken, verminderd met de aanwezige schulden. Bezittingen 4.3. Niet in geschil is dat appellante op 14 april 2011 de beschikking had over een positief saldo op twee bankrekeningen van in totaal € 362,72 (€ 312,79 + € 49,93). Dit bedrag moet tot het vermogen van appellante worden gerekend. 4.4. Partijen verschillen van mening over het antwoord op de vraag of tot het vermogen van appellante ook een bedrag van € 10 000 moet worden gerekend. 4.5. Appellante was in de te beoordelen periode in gemeenschap van goederen gehuwd. Zij heeft op 28 maart 2011 een bedrag van € 10 000 opgenomen van haar spaarrekening en dat bedrag in de kluis van haar ouders gestopt. Niet in geschil is dat dit bedrag tot de huwelijksgoederengemeenschap behoorde. Appellante voert aan dat het college dit bedrag ten onrechte volledig tot haar vermogen rekent. Het bedrag moet voor de helft worden toegerekend aan haar toenmalige echtgenoot, wat volgens appellante inhoudt dat een bedrag van € 5000 en niet € 10 000 tot haar vermogen moet worden gerekend. 4.6. Deze beroepsgrond slaagt niet. Appellante kon - zo is niet in geschil - in de te beoordelen periode feitelijk beschikken over het bedrag van € 10 000. Appellante kan worden toegegeven dat dit bedrag bij de uiteindelijke verdeling van de gemeenschappelijke goederen moest worden betrokken, maar dat leidt niet tot een ander oordeel. Het aanwenden van de € 10 000 voor de kosten van levensonderhoud van appellante zou bij de latere verdeling van de gemeenschappelijke boedel mogelijk tot gevolg hebben gehad dat tussen appellante en haar toenmalige echtgenoot verrekening diende plaats te vinden in verband met overbedeling van appellante. Een eventuele toekomstige verrekening laat onverlet dat appellante in de te beoordelen periode over de volledige € 10 000 kon beschikken. Het college kon het bedrag van € 10 000 daarom tot de bezittingen van appellante rekenen. 4.7. Uit 4.6 volgt dat het gehele bedrag van € 10 000 tot het vermogen van appellante moet worden gerekend. Dit betekent dat, gelet op wat in 4.3 is overwogen, de waarde van de bezittingen waarover appellante op 14 april 2011 kon beschikken € 10 362,72 bedroeg. 1369 24 juni 2014, nr. 12/6586 WWB (Mrs. Talman, Van der Ham, Roelofs) ECLI:NL:CRVB:2014:2138 Het college was bekend met de inhoud van de Verzamelbrief juni 2005 en hij moet vanaf 22 juni 2005 hebben kunnen begrijpen dat de door hem gehanteerde uitvoeringspraktijk niet meer zou worden geaccepteerd. Alleen ten aanzien van de contracten die het college heeft afgesloten voor 22 juni 2005 kan gesproken worden van een geaccepteerde uitvoeringspraktijk. (WWB art. 70 lid 1) (….) Overwegingen 2.1. Op 24 juni 2008 heeft appellant de door het college voor de uitvoering van de Wet werk en bijstand (WWB) over het vergoedingsjaar 2007 bij de Minister van Binnenlandse zaken en Koninkrijksrelaties ingediende verantwoordingsinformatie ontvangen met de bijlage bij de jaarrekening als bedoeld in artikel 58a van het Besluit begroting en verantwoording provincies en gemeenten. Deze bijlage bevat een rapport van bevindingen met bijbehorende accountantsverklaring van Ernst & Young Accountants LLP (Ernst &Young). In het Rapport van bevindingen is, voor zover hier van belang, het volgende opgenomen: ‘In de verzamelbrief van 22 juni 2005 zijn de gemeenten op de hoogte gesteld van het feit dat de rechtmatige besteding van uitgaven die verband houden met jaaroverschrijdende activiteiten mogen worden aangetoond bij de eerstvolgende verantwoording (jaar t + 1). De gemeente Leeuwarden heeft met diverse reïntegratiebureaus contracten met een looptijd van 4 jaar afgesloten. In 2006 zijn vergoedingen op basis van een voorschot uitbetaald. De rechtmatige besteding van het deel van de uitbetaalde voorschotten dat betrekking heeft op ‘plaatsing’ en ‘nazorg’ kan ook per ultimo 2007 nog niet worden vastgesteld, aangezien de prestaties die hiermee samenhangen in het laatste jaar van het contract plaatsvinden. De reïntegratiebureaus leggen, conform de met de gemeente Leeuwarden afgesloten contracten, over dit betreffende onderdeel verantwoording af in het laatste contractjaar. Aangezien de gemeente Leeuwarden in juni 2005 reeds contracten van 4 jaar had afgesloten met de reïntegratiebureaus, was het niet meer mogelijk deze contracten aan te passen. Overigens hebben wij vastgesteld dat de procedures rondom contractbeheer, het tussentijds afleggen van verantwoording door de reïntegratiebureaus en het tussentijds vaststellen van de rechtmatigheid door de gemeente Leeuwarden, toereikend zijn.’ Uit de SiSa bijlage WWB 2007 blijkt dat de omvang van het in 2006 uitgegeven bedrag waarvan de rechtmatigheid niet kan worden vastgesteld € 1 616 540 bedraagt. 2.2. Bij besluit van 28 april 2009 (besluit 1) heeft appellant op grond van artikel 70, eerste lid, van de WWB een bedrag van € 1 616 540 van het college teruggevorderd. Aan dit besluit ligt ten grondslag dat de accountant de rechtmatigheid van de in 2006 gedane uitgaven ook op basis van de verantwoording van 2007 niet heeft kunnen vaststellen. Het bedrag van € 1 616 540 moet dan ook als onrechtmatig worden aangemerkt. 2.3. Op 29 mei 2009 heeft appellant de door het college voor de uitvoering van de Wet werk en bijstand (WWB) over het vergoedingsjaar 2008 bij de Minister van Binnenlandse zaken en Koninkrijksrelaties ingediende verantwoordingsinformatie ontvangen met de bijlage bij de jaarrekening als bedoeld in artikel 58a van het besluit begroting en verantwoording provincies en gemeenten. Deze bijlage bevat een rapport van bevindingen met bijbehorende accountantsverklaring van Ernst & Young Accountants. Uit de SiSa bijlage 2008 blijkt dat de omvang van het in 2007 uitgegeven bedrag waarvan de rechtmatigheid niet kan worden vastgesteld € 404 339 bedraagt. 2.4. Bij besluit van 29 maart 2010 (besluit 2) heeft appellant op grond van artikel 70, eerste lid, van de WWB een bedrag van € 404 339 van het college teruggevorderd. Daaraan heeft appellant ten grondslag gelegd dat de accountant de rechtmatigheid van de in 2007 gedane uitgaven ook op basis van de verantwoording van 2008 niet heeft kunnen vaststellen. Het bedrag van € 404 339 moet dan ook als onrechtmatig worden aangemerkt. 2.5. Bij besluit van 24 maart 2011 (bestreden besluit) heeft appellant de bezwaren tegen de besluiten 1 en 2 ongegrond verklaard. 3. Bij de aangevallen uitspraak heeft de recht- NEDERLANDS JURISTENBLAD – 24-07-2014 – AFL. 27 1875
Page 1 and 2:
NEDERLANDS JURISTENBLAD HAATZAAIEN
Page 3 and 4:
Inhoud Vooraf 1335 1813 Prof. mr. P
Page 5 and 6:
Vooraf 1335 Omzetting of verdubbeli
Page 7 and 8:
zaak laat juist nog veel vragen ope
Page 9 and 10:
die beoordeling een politiek voorst
Page 11 and 12:
van zijn uitlating. 19 Wilders heef
Page 13 and 14:
Focus 1337 Balanceren tussen markt
Page 15 and 16: het beschermen van de gezondheid en
Page 17 and 18: 1.7). Daarin wordt, kort gezegd, ge
Page 19 and 20: © Patrick Post / Hollandse Hoogte
Page 21 and 22: © Marlies Wesdorp ziektes in de ve
Page 23 and 24: ter niet tot verhoging van bedragen
Page 25 and 26: Eigenlijk konden alleen de overkoep
Page 27 and 28: Rede © Marlies Wesdorp van lang ge
Page 29 and 30: Rede In het licht van die toetsende
Page 31 and 32: Notulen 1341 Notulen van de algemen
Page 33 and 34: Notulen Vraagpunt 4 Prof. mr. dr. B
Page 35 and 36: In Memoriam 1343 Mr. C.W. Dubbink (
Page 37 and 38: Rechtspraak den van een schending v
Page 39 and 40: Rechtspraak Hoge Raad (civiele kame
Page 41 and 42: Rechtspraak Feiten en procesverloop
Page 43 and 44: Rechtspraak afbeeldingen zijn waaro
Page 45 and 46: Rechtspraak de verdediging opgegeve
Page 47 and 48: Rechtspraak schriftelijk. De schrif
Page 49 and 50: Rechtspraak van de terechtzitting a
Page 51 and 52: Rechtspraak elders is bepaald dat e
Page 53 and 54: Rechtspraak opgemaakte processen-ve
Page 55 and 56: Rechtspraak duur van het verleende
Page 57 and 58: Rechtspraak is daarvoor niet voldoe
Page 59 and 60: Rechtspraak met betrekking tot de r
Page 61 and 62: Rechtspraak Protocol bij het op 29
Page 63 and 64: Rechtspraak eerste lid, van de Opiu
Page 65: Rechtspraak rapport blijkt niet van
Page 69 and 70: Rechtspraak contracten met reïnteg
Page 71 and 72: Rechtspraak - Toepassing bagatelbep
Page 73 and 74: Tijdschriften 1373 Burgerlijk (proc
Page 75 and 76: Tijdschriften 2545 werd het verzoek
Page 77 and 78: Tijdschriften oordeelde de Ondernem
Page 79 and 80: Tijdschriften B. Rashkow Immunity o
Page 81 and 82: Tijdschriften teld ‘Harmonieleer
Page 83 and 84: Tijdschriften naar de rechter te vo
Page 85 and 86: Tijdschriften recentelijk voorgeste
Page 87 and 88: Wetgeving Kinderbijslagwet en het r
Page 89 and 90: Wetgeving Wet van 04-06-2014, Stb.
Page 91 and 92: Wetgeving voorwaarden in het kader
Page 93 and 94: Wetgeving Kamerstukken II en I 2013
Page 95 and 96: Wetgeving sche mogelijkheden op te
Page 97 and 98: Wetgeving zaak maakte deel uit van
Page 99 and 100: Nieuws Generieke verlaging uurtarie
Page 101 and 102: Nieuws 1410 Aansprakelijkheid voor
Page 103 and 104: Universitair Nieuws 1413 Wilt u dat
Page 105 and 106: nisatie samen komen. Ook in het uni
Page 107 and 108: Burgerlijk Procesrecht Praktisch be
show all

NJB-1427

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?