NJB-1427

Rechtspraak
den van een schending van art. 8 EVRM en
art. 14 EVRM. In een uitspraak van 25 september
2007 wordt hun beroep door de High
Court of Eastern Denmark afgewezen. Hierop
gaan de klagers in hoger beroep bij het
Deens Hooggerechtshof. Dit beslist op 13
januari 2010 unaniem dat er geen sprake is
van een schending van art. 8 EVRM en met
vier tegen drie stemmen dat er geen sprake
is van een schending van art. 14 EVRM in
combinatie met art. 8 EVRM.
B. Procedure
Op 12 juli 2010 dienen de klagers hun verzoekschrift
in bij het Hof. De klagers menen
dat de weigering van hun aanvraag voor
gezinshereniging een schending is van art. 8
EVRM en art. 14 EVRM in combinatie met art.
8 EVRM.
C. Uitspraak van het Hof
(Tweede Kamer: Raimondi (president), Lorenzen,
Sajó, Vučinić, Lemmens, Kūris, Spano)
Artikel 8 EVRM
Volgens het Hof moet er bij de beoordeling
van de vraag of op Denemarken op grond van
artikel 8 EVRM de positieve plicht rust om de
tweede klaagster toe te laten, een afweging
worden gemaakt van het individuele belang
ten opzichte van het algemene belang. Het
Hof overweegt dat de eerste klager sterke
banden heeft met zowel Denemarken als
Togo en Ghana. De tweede klager heeft volgens
het Hof echter sterke banden met Ghana.
Zij heeft tenslotte maar een paar weken in
Denemarken verbleven en spreekt bovendien
geen Deens. Het echtpaar heeft nooit de legitieme
verwachting gehad dat verblijf in Denemarken
zou worden toegestaan. Het is voor
de eerste klager, zelfs naar eigen zeggen,
mogelijk om zijn gezinsleven uit te oefenen
in het land van herkomst van zijn echtgenote.
Derhalve stelt het Hof vast dat er geen sprake
is van een schending van artikel 8 EVRM.
Artikel 14 EVRM in combinatie met Artikel 8
EVRM
Wat rest is de vraag of Denemarken het discriminatieverbod
heeft geschonden bij de
toepassing van het hechte band criterium.
Aan dit criterium is voldaan als een Deens
staatsburger achtentwintig jaar in Denemarken
heeft verbleven. Hierbij is volgens de
klagers sprake van discriminatie op grond
van etnische afkomst, omdat dit meer personen
treft die een buitenlandse etnische
afkomst hebben dan personen met een
Deense etnische afkomst. Het Hof stelt, op
basis van de bepalingen uit de Deense
vreemdelingenwet, vast dat er geen sprake is
van directe discriminatie op grond van etnische
afkomst. Wel is er sprake van indirecte
discriminatie, omdat de maatregel meer
Denen met een niet Deense afkomst treft
dan Denen met een Deense afkomst. Deze
laatste categorie zal doorgaans vaker voldoen
aan het criterium dat gedurende achtentwintig
jaar in Denemarken moet zijn
gewoond. Toch is er volgens het Hof geen
sprake van indirecte discriminatie op grond
van etniciteit, maar in plaats daarvan vallen
de klagers binnen de bescherming van het
verbod op discriminatie op grond van hun
‘other status’ binnen de definitie van artikel
14 EVRM. Het Hof neemt aan dat er sprake is
van discriminatie op grond van het feit dat
de klagers nog geen achtentwintig jaar in
Denemarken hebben gewoond ten opzichte
van personen die dit wel hebben gedaan.
Over de rechtvaardiging van deze ongelijke
behandeling stelt het Hof dat staten voor
wat betreft gezinshereniging gunstigere
voorwaarden mogen hanteren voor personen
die sterke banden hebben met het gastland.
Dit wordt als ‘pursuasive social reasons’
door het Hof als legitiem doel geaccepteerd.
Over de proportionaliteit van de ongelijke
behandeling is het Hof kritisch. De toepassing
van de hechte band eis maakt het voor
personen die op latere leeftijd het Deens
staatsburgerschap hebben gekregen bijna
onmogelijk om in aanmerking te komen
voor gezinshereniging. Het Hof ziet niet in
waarom een persoon die korter in Denemarken
heeft verbleven dan achtentwintig jaar
bij voorbaat een minder sterke band met
Denemarken zou hebben. Toch oordeelt het
Hof dat er geen sprake is van een schending
van artikel 14 EVRM in combinatie met artikel
8 EVRM. Het komt tot dit oordeel op
basis van de individuele omstandigheden
van de klagers. De tweede klaagster heeft volgens
het Hof een zeer zwakke band met
Denemarken en een sterke band met het
land van herkomst. Ook had de eerste klager
op het moment van de aanvraag tot gezinshereniging
slechts twee jaar eerder het Deense
staatsburgerschap verkregen. Onder die
omstandigheden kan volgens het Hof niet
worden gesteld dat de ongelijke behandeling
in dit individuele geval disproportioneel is
ten opzichte van het legitieme doel.
D. Slotsom
Het Hof oordeelt unaniem dat er geen sprake
is van een schending van artikel 8 EVRM en
met vier tegen drie stemmen dat er ook geen
sprake is van een schending van artikel 14
EVRM in combinatie met artikel 8 EVRM.
Rechters Raimondi en Spano hebben een
concurring opinion geschreven, waarin zij
aangeven dat volgens hen het Hof had moeten
afzien van het bekritiseren van het Deense
vreemdelingenrecht voor wat betreft het
hechte band vereiste in abstracte zin. Rechters
Sajó, Vučinić en Kūris voeren in hun dissenting
opinion aan dat zij het niet eens zijn
met de rechtvaardiging van de ongelijke
behandeling door de meerderheid.
Hof van Justitie van de
Europese Unie
Deze rubriek is verzorgd door M. Bulterman,
medewerker van de Directie Juridische Zaken,
Afdeling Europees Recht van het Ministerie
van Buitenlandse Zaken. De volledige
uitspraken van het EU-Hof zijn beschikbaar
via www.curia.europa.eu.
1346
Arrest van 1 juli 2014, nr. C-573/12
(Grote Kamer: V. Skouris, president, K.
Lenaerts, vicepresident, A. Tizzano, L. Bay
Larsen, T. von Danwitz, M. Safjan, C. G.
Fernlund, kamerpresidenten, E. Levits, A. Ó
Caoimh, A. Arabadjiev, C. Toader, D. Šváby,
M. Berger, A. Prechal (rapporteur),
E. Jarašiūnas, rechters)
Verhandelbare groenestroomcertificaten.
Verplichting voor elektriciteitsleveranciers
en bepaalde verbruikers om jaarlijks bij
bevoegde autoriteit een bepaald aantal
groenestroomcertificaten in te leveren.
Weigering om groenestroomcertificaten toe
te kennen voor buiten betrokken lidstaat
gelegen productie-installaties. Richtlijn
2009/28. Vrij verkeer van goederen.
(Richtlijn 2009/28, VWEU art. 34, Richtlijn
2001/77/EG, Richtlijn 2003/30/EG)
Ålands Vindkraft AB vs. Energimyndigheten
Feiten en nationale procedure
Ålands Vindkraft verzoekt de bevoegde
Zweedse autoriteit om haar windmolenpark
Oskar, dat op de Finse eilandengroep Åland
is gelegen, te erkennen met het oog op de
toekenning van stroomcertificaten. Dit verzoek
wordt afgewezen omdat alleen in Zweden
gelegen installaties voor groenestroomproductie
worden erkend voor de toekenning
van stroomcertificaten. In de daarop volgende
procedure voor de Zweedse rechter voert
Ålands Vindkraft aan dat de Zweedse regeling
inzake groenestroomcertificaten in strijd
is met het Unierecht. De Zweedse rechter
besluit hierover vragen aan het Hof voor te
leggen.
NEDERLANDS JURISTENBLAD – 24-07-2014 – AFL. 27 1845