NJB-1427

Rechtspraak
Feiten en procesverloop
Partijen zijn in 2005 gescheiden. In de echtscheidingsbeschikking
is bepaald dat de man
een bijdrage in de kosten van verzorging en
opvoeding van de vier kinderen zal voldoen
van € 60 per kind per maand. De man is
gehuwd met X.
In dit geding heeft de vrouw wijziging van de
kinderalimentatie verzocht. De rechtbank en
het hof hebben de kinderalimentatie gewijzigd.
Het hof heeft overwogen dat ‘wat er ook
zij van het al dan niet samenwonen van de
man en X, de man voldoende aangetoond
heeft dat hij en X voor twee huizen woonlasten
hebben’, en vervolgens beslist om daarom
rekening te houden ‘met de helft van de totale
woonlasten van de man en X’.
Hoge Raad
De man heeft in hoger beroep slechts de
woonlasten met betrekking tot zijn eigen
woning opgevoerd, terwijl hij de informatie
over de woonlasten van X met betrekking tot
haar huurwoning uitsluitend in het geding
heeft gebracht ter onderbouwing van zijn
betoog dat X niet in staat is bij te dragen in
de woonlasten van de man en dat zijn woonlasten
derhalve niet mogen worden gehalveerd.
Anders dan het hof kennelijk tot uitgangspunt
heeft genomen, heeft de man het
bedrag van de woonlasten van X met betrekking
tot haar huurwoning derhalve niet
opgevoerd als woonlasten die van invloed
zijn op zijn draagkracht. Aldus is het hof buiten
de grenzen van de rechtsstrijd getreden.
Voorts heeft de man in hoger beroep aangevoerd
dat hij niet met X samenwoont. De
vrouw heeft deze stelling betwist. Volgens de
vrouw is X in staat bij te dragen in de woonlasten
van de man en mag het aanhouden
van de huurwoning door X niet ten laste
komen van de draagkracht van de man; daarom
moet volgens de vrouw slechts rekening
worden gehouden met de helft van de woonlasten
van de man. Bij die stand van zaken
had het hof niet in het midden mogen laten
of de man met X samenwoont.
Volgen vernietiging en verwijzing, overeenkomstig
de conclusie van de A-G.
1351
27 juni 2014, nr. 13/05083
(Mrs. A.M.J. van Buchem-Spapens, C.E.
Drion, G. Snijders; A-G mr. J. Wuisman)
ECLI:NL:HR:2014:1557
Uitleg gedingstukken. HR: De uitleg die het
hof aan de stellingen van de appellant in
de memorie van grieven heeft gegeven, is
niet onbegrijpelijk.
(RO art. 79 lid 1)
A c.s., adv. mrs. R.L. Bakels en A. van Staden
ten Brink, vs. B, niet verschenen.
Feiten en procesverloop
Partijen hebben met elkaar onderhandeld
over de mogelijke koop van een pand van A
door B. Op 9 november 2007 spraken partijen
voor het eerst met elkaar hierover. Op 31
december 2007 heeft B laten weten het pand
niet te willen kopen.
In dit geding heeft A gevorderd dat B wordt
veroordeeld tot nakoming van de volgens A
tot stand gekomen koopovereenkomst. De
rechtbank heeft de vordering toegewezen. In
het hoger beroep van B heeft het hof de vordering
alsnog afgewezen.
Hoge Raad
Het onderdeel klaagt dat het hof, door te
overwegen dat B heeft aangevoerd dat op 9
november 2007 nog slechts sprake was van
een uitnodiging om in onderhandeling te
treden, een onbegrijpelijke uitleg heeft gegeven
aan grief I van B, nu die grief niet anders
kan worden begrepen dan dat daarin naar
voren wordt gebracht dat er tussen partijen
een koopovereenkomst onder opschortende
voorwaarde tot stand is gekomen. Deze
klacht faalt. De uitleg van de processtukken
en van de standpunten van partijen is van
feitelijke aard en kan in cassatie dan ook niet
op juistheid worden onderzocht. Kennelijk
heeft het hof de stellingen van B onder 7-10
van de memorie van grieven uitgelegd als
mede behelzende een herhaald beroep op de
impliciet door de rechtbank verworpen stelling
van B in eerste aanleg dat bij het eerste
overleg op 9 november 2007 nog slechts
sprake was van een uitnodiging om in onderhandeling
te treden. Onbegrijpelijk is die uitleg
niet.
Volgt verwerping.
De A-G concludeert tot vernietiging en verwijzing.
Hij meent dat het hof een onbegrijpelijke
uitleg heeft gegeven aan grief I met toelichting
daarop (2.4-2.5).
Hoge Raad (strafkamer)
Deze rubriek wordt verzorgd door prof. mr.
P.H.P.H.M.C. van Kempen, hoogleraar
straf(proces)recht Radboud Universiteit
Nijmegen.
1352
24 juni 2014, nr. 13/03066
(Mrs. A.J.A. van Dorst, J. de Hullu, E.S.G.N.A.I.
van de Griend)
(Na conclusie van A-G mr. F.W. Bleichrodt,
strekkende tot vernietiging van het
bestreden arrest voor zover aan het oordeel
van de Hoge Raad onderworpen en in
zoverre tot terugwijzing; adv. mr. J.S. Nan,
Dordrecht)
ECLI:NL:HR:2014:1522
Medeplichtigheid aan art. 48 Sr: hoewel de
verdachte de bereidheid heeft getoond op
de uitkijk te staan en te waarschuwen als
iemand langs zou komen, is sprake van een
ontoereikende motivering nu verdachte is
weggegaan voordat het slachtoffer werd
bestolen, zodat uit de bewijsvoering anders
dan is bewezenverklaard niet volgt dat de
verdachte ‘ten tijde van het plegen van het
feit’ op de uitkijk heeft gestaan en aldus
daarbij behulpzaam is geweest.
(Sr art. 48)
Inleiding:
Verdachte is veroordeeld wegens – kort
gezegd – ‘medeplichtigheid aan diefstal, voorafgegaan
en vergezeld van geweld tegen personen,
gepleegd met het oogmerk om die
diefstal voor te bereiden en gemakkelijk te
maken, terwijl het feit wordt gepleegd door
twee of meer verenigde personen’.
Het middel klaagt over de motivering van de
bewezenverklaring voor zover inhoudende
dat de verdachte bij de daarin omschreven
diefstal met geweld opzettelijk behulpzaam
is geweest door ten tijde van het plegen van
dat feit op de uitkijk te staan.
Hoge Raad, onder meer:
3.2. Het middel is terecht voorgesteld. De
bewijsvoering houdt weliswaar in dat de verdachte
de bereidheid heeft getoond op de
uitkijk te staan en te waarschuwen als
iemand langs zou komen maar houdt tevens
in dat hij, voordat [slachtoffer] werd bestolen
zoals bewezenverklaard, al is weggegaan. Uit
de bewijsvoering volgt derhalve niet, zoals
wel bewezen is verklaard, dat de verdachte
‘ten tijde van het plegen van het feit’ op de
uitkijk heeft gestaan en aldus daarbij behulpzaam
is geweest. De bewezenverklaring is
NEDERLANDS JURISTENBLAD – 24-07-2014 – AFL. 27 1849