NJB-1427

Rechtspraak
van de aangevallen uitspraak blijkbaar uitgaat,
geen ander oordeel dan de Afdeling
Bestuursrechtspraak ter zake heeft neergelegd
in zijn uitspraak van 25 juli 2012,
ECLI:NL:RVS:2012:BX2549.
4.4. De Raad is met appellant van oordeel dat
de situatie dat een niet aangemelde (buitenlandse)
zorgverzekering zoals door betrokkene
is afgesloten voldoet aan de bij en krachtens
de hoofdstukken 2 en 3 van de Zvw
gestelde regels volstrekt theoretisch is en
geen afbreuk doet aan voormeld uitgangspunt.
De Raad wijst er in dit verband op dat
zelfs in het geval dat deze theoretische situatie
zich onverhoopt toch zou voordoen, nog
niet zonder meer kan worden aangenomen
dat sprake is van een zorgverzekering in de
zin van de Zvw. Artikel 25 van de Zvw verplicht
de verzekeraar die tot de Nederlandse
zorgverzekeringsmarkt wenst toe te treden
zich te melden bij de zorgautoriteit. Het is
niet in overeenstemming met de systematiek
van de Zvw om een niet bij de zorgautoriteit
aangemelde buitenlandse zorgverzekering
die voldoet aan meerbedoelde regels als zorgverzekering
in de zin van de Zvw aan te merken.
Dit zou tot het ongerijmde resultaat leiden
dat de (buitenlandse) zorgverzekeraar
die zo’n verzekering aanbiedt en zich niet tot
de Nederlandse markt richt niettemin artikel
25 van de Zvw zou overtreden, op grond
waarvan tegen de aanbieder van deze verzekeraar
maatregelen kunnen worden getroffen
op grond van de Wet marktordening
gezondheidszorg.
4.5. Gelet op hetgeen in 4.1 tot en met 4.4 is
overwogen is voor een onderzoek als door de
rechtbank is opgedragen geen plaats. De aangevallen
uitspraak dient dan ook te worden
vernietigd.
5.1. Uit hetgeen is overwogen in 4.1 tot en
met 4.5 volgt dat appellant in het bestreden
besluit terecht heeft vastgesteld dat betrokkene
niet tijdig een zorgverzekering heeft
afgesloten.
5.2. Nu betrokkene bij brief van 7 juni 2010 is
gewaarschuwd dat zij geen zorgverzekering
heeft en niet tijdig adequate maatregelen
heeft getroffen, is geen sprake van een situatie
waarin betrokkene geen verwijt treft.
1367
20 juni 2014, nr. 12/3939 WIA
(Mrs. Van Dun, Bakker, Akkerman)
ECLI:NL:CRVB:2014:2114
Om appellant niet in een slechtere positie
te brengen dan hij zou zijn geweest als hij
geen bezwaar tegen het besluit in primo
had gemaakt, heeft het UWV, gelet op het
feit dat reeds een loongerelateerde
uitkering was toegekend tot 21 augustus
2014, besloten deze uitkering niet met
terugwerkende kracht maar met ingang
van de dag waarop de loongerelateerde
uitkering eindigt te beëindigen. De rechtbank
heeft, gelet op die omstandigheden,
met juistheid geoordeeld dat er geen sprake
is van een schending van het verbod van
reformatio in peius.
(Wet WIA art. 56 lid 2; Awb art. 7:11)
Overwegingen
1.1. Appellant, laatstelijk werkzaam als projectleider/adviseur,
is op 23 juni 2009 voor
dat werk uitgevallen wegens tinnitus en later
bijkomende psychische klachten en vermoeidheidsklachten.
Na afloop van de wachttijd
is hem bij besluit van 29 juni 2011 ingevolge
de Wet werk en inkomen naar
arbeidsvermogen (Wet WIA) een loongerelateerde
uitkering toegekend van 21 juni 2011
tot 21 augustus 2014. Vastgesteld is dat
appellant de eerste twee maanden een brutouitkering
van € 1564,39 ontvangt. De mate
van arbeidsongeschiktheid is vastgesteld op
41%. Op 30 augustus 2011 heeft het UWV
besloten dat appellant, in afwijking van het
besluit van 29 juni 2011, de eerste twee
maanden een bruto-uitkering van € 2852,88
ontvangt. De duur van de uitkering en de
mate van arbeidsongeschiktheid zijn niet
gewijzigd.
1.2. Het door appellant tegen dit besluit
gemaakte bezwaar is bij besluit van 9 januari
2012 (bestreden besluit) ongegrond verklaard.
Het bestreden besluit berust op het
standpunt dat appellant met ingang van 21
juni 2011 weliswaar beperkingen ondervond
bij het verrichten van arbeid, maar met
inachtneming van die beperkingen geschikt
was voor werkzaamheden verbonden aan de
door de bezwaararbeidsdeskundige geselecteerde
functies. Het UWV heeft de mate van
arbeidsongeschiktheid nader vastgesteld op
34,31%. Omdat echter reeds sprake was van
een toegekende loongerelateerde WGA-uitkering,
brengt artikel 56, tweede lid, van de Wet
WIA volgens het UWV met zich mee dat de
uitkering in principe niet eerder zal eindigen
dan op 21 augustus 2014.
2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank
het beroep van appellant tegen het
bestreden besluit ongegrond verklaard. Naar
het oordeel van de rechtbank berust het
bestreden besluit op een toereikende medische
grondslag en moet appellant in staat
worden geacht de aan de schatting ten
grondslag gelegde functies te vervullen.
Voorts is de rechtbank van oordeel dat, nu de
loongerelateerde WGA-uitkering van appellant
niet is veranderd, er geen sprake is van
reformatio in peius.
3. In hoger beroep heeft appellant zijn eerder
aangevoerde gronden in essentie herhaald.
Appellant blijft van mening dat het UWV,
door het arbeidsongeschiktheidspercentage
in de bezwaarfase te verlagen, heeft gehandeld
in strijd met het verbod van reformatio
in peius, nu hij door dat besluit in een nadeliger
positie is komen te verkeren met
betrekking tot zijn pensioenaanspraken.
Voorts is appellant van mening dat er sprake
is van een onzorgvuldig medisch onderzoek
en dat hij gelet op zijn lichamelijke en psychische
klachten verdergaand beperkt moet
worden geacht. Wat betreft de arbeidskundige
grondslag heeft appellant gesteld dat hij
de geduide functies niet (voltijds) kan verrichten.
4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.
4.1. Om appellant niet in een slechtere positie
te brengen dan hij zou zijn geweest als hij
geen bezwaar tegen het besluit in primo had
gemaakt, heeft het UWV, gelet op het feit dat
reeds een loongerelateerde uitkering was
toegekend tot 21 augustus 2014, besloten
deze uitkering niet met terugwerkende
kracht maar met ingang van de dag waarop
de loongerelateerde uitkering eindigt te
beëindigen. De rechtbank heeft, gelet op die
omstandigheden, met juistheid geoordeeld
dat er geen sprake is van een schending van
het verbod van reformatio in peius. Het UWV
zou immers ook los van het gemaakte
bezwaar op 21 augustus 2014 de loongerelateerde
WGA-uitkering hebben beëindigd. Dat
het bestreden besluit appellant wegens het
gewijzigde arbeidsongeschiktheidspercentage
in een nadeliger positie heeft gebracht
omdat hij niet langer pensioen opbouwt
maakt dat niet anders, omdat voor de beantwoording
van de vraag of het UWV jegens
appellant heeft gehandeld in strijd met het
verbod van reformatio in peius slechts betekenis
toekomt aan mogelijke negatieve gevolgen
voor appellant die zich voordoen in
diens rechtsverhouding tot het UWV met
betrekking tot zijn WIA-uitkering.
1368
24 juni 2014, nr. 12/1032 WWB-T,
(Mrs. Talman, Schut, Van Straalen)
ECLI:NL:CRVB:2014:2135
Appellante kon in de te beoordelen periode
feitelijk beschikken over het bedrag van
€ 10 000. Appellante kan worden
toegegeven dat dit bedrag bij de uiteindelijke
verdeling van de gemeenschappelijke
goederen moest worden betrokken, maar
1874 NEDERLANDS JURISTENBLAD – 24-07-2014 – AFL. 27