Målarbeid i det miljøterapeutisk arbeidet

101
sjonstilpassa” metodikk. Noko som stemmer godt med eiga røynsle i høve
til institusjonsarbeidet.
Dei fleste er samd med at kartlegging både bør vera breidt samansett og
fange variasjon hos den/ dei ein kartlegg, samstundes som tendensar syner
at ein ikkje er særleg oppteken av korkje omsorgssituasjonen eller samspelet
barnet/ den unge er del av.
Den kartlegginga og utgreiinga ein gjer er det viktigaste som vert gjort
med omsyn til å dokumentera kven klientane er, korleis dei fungerar og
kvifor dei nyttiggjer seg institusjonen. Samla utgjer sentrale deler av denne
informasjonen og grunnlaget, om ein vil, til å dokumentera kva for effektar
behandlingsareidet faktisk har (sjå t.d. Rønning & Fyhn 1996).
At så mange seier seg heilt uenig, uenig eller ikkje veit om informasjon bør
gje grunnlag for evaluering står kanskje i samanheng med tendensar ellers
i materialet, der evaluering av tiltak og etterundersøkjingar ikkje skårar
særskild høgt.
Foreldre, lærar, søsken og kameratar er i dag rekna som nokre av dei
viktigaste informantane ein har i høve til barn og unge si fungering (sjå
mellom anna Achenbach 1993). Det er difor interessant at tendensane i
materialet ser ut til å gå i motsett rettning når det gjeld desse informantgruppene.
6) Kva for andre faktorar grunngjev behandlingsmål
Dei fleste respondentane seier seg enig i at behandlingsmål etter deira
meining fokuserer på sosial fungering. I høve til teori svarar eit knapt
fleirtal at dette oftast eller i stor grad gjev grunn for mål, medan nesten like
mange meiner teori ikkje spelar så stor rolle. Meir enn to tredeler legg vekt
på erfaringar dei har gjort med tilsvarande klientar/ klientgrupper. Omlag
ein firedel svarar dei ikkje legg vekt på slike erfaringar.