Målarbeid i det miljøterapeutisk arbeidet

12
at det nyttar å halda fram med arbeidet sjølv om det ser svart ut (Lageraaen
1984). Bodskapen i historiane er ofte optimistisk på utøvarane eller
klienten sine vegne. Samstundes er historiane lokale erkjenningar, som
strekar under tradisjonar, idear, røynsle og teori utvikla i lokale
kunnskapsrammer. Sogene vert overførte frå generasjon til generasjon i det
lokale "miljøterapeutiske samfunnet." Slik er dei del av meister - elev
læringa innan det miljøterapeutiske fellesskapet, og er viktige for å utvikla
den personlege kompetansen innafor institusjonen (Martinsen 1990).
Sogene held ved like felleskunnskap som kjem til uttrykk i samhandling,
veremåtar og praksisar me har semje om, og kanskje ikkje stiller for mange
spørsmål ved (sjå mellom anna Schein 1980).
Eiga utvikling
I min arbeidskarriere har tilhøvet mellom teori og praksis utfordra og
frustrert. Korleis skulle eg t.d gå fram i omsetjinga mellom teori og
praksis ?
Som nyutdanna førskulelærar baserte eg praksis på prøving og feiling. Dei
mest aksepterte teoriane om barn si utvikling vart eit fallnett med
totalteoriane som mest omfattande. Gode råd og støtte frå eldre og meir
røynde medarbeidarar vart like ofte redninga i vanskelege situasjonar.
Teoriar som mista popularitet, døydde ut og klientar som ikkje passa i
teoribiletet gjorde livet komplisert. Opplevinga av å gå vill på den store
forklaringsmarknaden var til tider total. Den eine teorien,
praksisforklaringa og forståinga etter den andre vart argumentert med som
endeleg og «rett». Som nyutdanna førskulelærar på slutten av 70 talet
hadde eg størst ballast frå innføringskurs i historisk - filosofiske emner for
rett og sætande pedagogisk arbeid med barn.
Kunnskapsskreppa var, etter eiga oppfatting, utstyrt med dugleikar til å
takla dagleglivet med barn, og til å delta i meir vidløftige teoridiskusjonar.
Kombinasjonen førte til vanskelege og lærerike møter ettersom røynsle