Målarbeid i det miljøterapeutisk arbeidet

51
behandlingsutbytte for klientar. Mot denne bakgrunnen synest
behandlingsmål, og måten ein handterer målarbeidet på, særs viktig å
utvikla. Modellar for å arbeida forsvarleg med behandlingsmål og til å
sikra kvaliteten i målarbeid er beskrive på ulike vis (Kanfer & Goldstein
1980; Reichelt & Skjerve 1983; Locke & Latham 1990; Horne og Øyen
1991; Weist, Ollendic & Finney 1991; Høstmark Nilsen & von der Lippe
1993; Kiresuk & Choate 1994).
Den eine hovudtypen er dei såkalla feilsøkingsmodellane der ein
rutinemessig freistar å eliminera kjende feil i målarbeidet ved å bruka
tilgjengleg kunnskap. Den andre hovudmåten er empirimodellen, det vil
sei at ein på ulike vis testar og finn ut om endringsmål i seg, og praksis i
målarbeidet er haldbar i endringsarbeid (sjå Weist, Ollendick & Finney
1991,s. 533).
Eit liknande fokus finn ein i GAS, - Goal Attainment Scaling (Kiresuk,
Smith & Cardillo 1994), kor utgangspunktet er at ein gjennom å vurdera
måloppnåing etter ein femdelt skala skal kunna evaluera utbytte i og av
behandling.
Involvering
Reichelt & Skjerve (1981, s. 22) gjev døme på ein framgangsmåte der
involvering, samordning og semje mellom klient og terapeut står sentralt i
målarbeidet. Modellen er utarbeidd av Rønnberg (1978) og gjev generelle
retningsliner for målarbeidet både med omsyn til klient og
terapeutvurderingar.
1. Klienten rangerer problema ut frå kor vesentleg dei er for han eller
henne å endre.
2. Terapeuten vurderer det forskningsmessige grunnlaget for å endra
problema.
3. Terapeuten vurderer sine eigne føresetnader for å bruka dei einskilde
metodane, og tilviser vidare / lærer seg metodane dersom han / ho ikkje