Målarbeid i det miljøterapeutisk arbeidet

85
Etter mi meining styrker tendensane kunnskapen om at generalisering og
arbeide med å halda ved lag veremåtar gjennom samordning og spesifikke
tiltak knytt til overføring, ikkje vert spesielt ivareteke gjennom tiltak som
opplæring av nærpersonar og arbeidsformer utøvd direkte i heimemiljøet
(Stokes & Baer 1977; Rønning 1995).
Om det er hald i tendensane er det ikkje råd å konkludera med at samordning
og overføringsarbeidet er forvarleg ivareteke i institusjonen. Innan
dette området står det att store utfordringar med omsyn til praksisutvikling
i institusjonen, før generalisering og vedlikehald av veremåtar i naturleg
miljø er sikra på ein forsvarleg måte (sjå Kazdin 1994, s. 334).
I høve til grunnlaget for mål er det i materialet hald for å seia at livshistorie
og klienten si fungering i eige miljø vert vurdert som viktig. Det er likevel
ikkje råd å seia at dette er nok. Kunnskapane om lokale normer,
normalfungering og veremåtar som fører til suksess for andre (sosial
validering av mål) bør ha større plass i utforming av mål om ein jamfører
med dokumentert kunnskap (Weist, Ollendick & Finney 1991, s. 521;
Kazdin 1985).
3) Korleis involverer ein sentrale nærpersonar i mål, tiltak og
overføringsarbeidet gjennom kontraktar, informert samtykke,
overføringspraksisar med meir
Eit fleirtal (64 prosent) svarar at det vert skrive kontrakt med føresette.
Med bakgrunn i kontrakten sin verdi som styring og evalueringsreidskap
for behandling, er det interessant at ein stor del av respondentane svarar
dei nesten aldri, berre av og til eller har ein varierande praksis med omsyn
til kontraktskriving. Tendensane tyder på at det ikkje er faste rutinar for