Målarbeid i det miljøterapeutisk arbeidet

13
kom til. Dei mest vanlege teoriargumenta brukt om og for praksis, hadde
eg kjennskap til frå skuletida. I tilspissa diskusjonar handla det om å dela
verda i to. Var ei teoriretning bra, så måtte andre vera mindre bra.
Behaviorisme var frå første stund på skulen umenneskeleg, og høvde best
for dyr. Medan psykodynamisk teori og humanisme var gode og aksepterte
teoriar. Praksis ute i feltet vart noko me gjorde mellom alle retningar og
truer. Ikkje alltid like lett å forstå, oppsummera eller forklara i detalj. Men,
dei rette argumenta dukka opp når det vart krevd at eg skulle gjera greie
for korleis eg tenkte og handla som eg gjorde. Ved hjelp av "teoretisk
akrobatisme" klarte eg oftast å havna innafor teoriramma eg meinte å høyra
til i. Perioden var fri for kritiske haldningar til eigen viten. Oppsummert
praksis (empiri) var eit fjernt og uklårt fenomen. Dei store menn i den
psykologiske historien (nokre få kvinner) hadde etter det me lærte og
forsto, gjort opp kunnskapsstatusen for all framtid. Slik vart det til at nokre
trudde på B.F. Skinner, andre på S. Freud. Dei fleste trudde på J. Piaget og
E.H. Erikson, medan A. Bandura enno ikkje var fødd i mi kunnskapsverd.
Overtydingane vart halde i hevd av sterke kjenslemessige sympatiar og
antipatiar. Parallellen til dei politiske diskusjonane, der eg og hadde lært at
verda var todelt, var openberr. Dei "gode" var på eine sida, og dei "vonde"
på den andre. Slik vart eg i fleire livsarenaer skulert i å "plassera" saker i
den eine eller andre leiren.
Etter fleire år i praksisfeltet, med auka røynsle for at verda er komplisert,
var det underleg å registrera at relativt lite hadde endra seg. Attende i
studiesituasjon opplevde eg at mange av dei same argumenta vart førde i
marka. Med rette var verda meir oppdelt, dvs. at fleire teoriretningar hadde
gjort seg gjeldande og kome inn i varmen. Trass i dette, vart me studentar
og på midten og slutten av - 80 talet mest fyllt med ballast frå historiskfilosofiske
emner. Formaningar om kva ein skulle lika eller halda seg
vekke frå vart enno, i dempa form, delte ut. Behaviorisme var framleis
"vond", medan andre med strev hadde nådd status av å vera "gode". Eit
gode for dei fleste var at ein som utøvar i feltet ikkje lenger berre måtte