Monografia bibliograficzna - Wiedza i Edukacja

oddzielić. (...) Charakterystyczną cechą tej postawy jest oczekiwanie, Ŝe ubóstwienie isławę moŜna otrzymać bez Ŝadnych zabiegów i bez wykazania własnej inicjatywy.” 11Tak więc, w przypadku Mishimy Yukio zjawisko narcyzmu nie występowało,gdyŜ uświadamiał on sobie doskonale własne zalety oraz wady, i podejmował z własnejinicjatywy konkretne samozdyscyplinowane przedsięwzięcia aby siebie poprawiać iudoskonalać. Poświęcał całe dnie na czytanie czy oglądanie przedstawień teatralnych ifilmów, oraz całe noce na pisanie, aby doskonalić swój warsztat literacki, i aby miećrealne osiągnięcia jako pisarz, za które mógłby dopiero liczyć na pochwały.Analogicznie co do budowy własnego ciała – zdając sobie sprawę z własnejniewydajności fizycznej i słabości, pracował latami podczas regularnych treningów(przez piętnaście lat nie opuszczając ani jednego treningu kulturystycznego), aby mócdopiero kiedyś popatrzeć z dumą w lustro lub teŜ zostać uznanym za sprawnego czypięknego. Zaś pod koniec Ŝycia mówił i pisał o sobie takim jakim był, a był faktyczniesławnym pisarzem czy sprawnym męŜczyzną. Więc Mishima, jako osoba racjonalniepostrzegająca siebie oraz z rozmysłem pracująca nad samym sobą, nie był narcyzem aleantytezą narcyza.Prócz tych irracjonalnych teorii na temat Mishimy Yukio, mamy w Polscepublikację Beaty Kubiak Ho-Chi pt. „Mishima Yukio: estetyka klasyczna w prozie idramacie”. 12 Autorka tej opublikowanej w formie ksiąŜkowej pracy doktorskiej, samaprzyznaje, Ŝe zajęła się tematem pod wpływem prof. Annie Cecchi, która w 1992 roku,na przekór wszystkim uczonym, wysunęła hipotezę Ŝe Mishima był klasycystą. Dla Ho-Chi zagadnienie okazało się równie atrakcyjne jak dla innych uczonych kwestia dziuryozonowej czy efektu cieplarnianego, gdyŜ było to coś nowatorskiego, na co moŜna byzgromadzić spore granty i w czym moŜna by wysunąć hipotezy trudne do obalenia. 13Przez całą pracę Ho-Chi cytuje liczne twierdzenia samego Mishimy i badaczy jegotwórczości, Ŝe był on romantykiem, aŜ w końcu dochodzi do konkluzji, Ŝe „klasycyzm iromantyzm są największymi przeciwieństwami” zaś Mishima „wybrał klasycyzm” bo„wybrał regułę”.Prócz tego, Ŝe Ho-Chi zataja twórczość i działania Mishimy z ostatnich dziesięciu11 K. Horney: Nowe drogi w psychoanalizie. Warszawa 1987 s. 68-77.12 B. Kubiak Ho-Chi: Mishima Yukio. Estetyka klasyczna w prozie i dramacie 1941-1960. Kraków 2004.13 Ho-Chi ciągnie swoje racjonalizowanie, iŜ Mishima Yukio był klasykiem przez wszelkie poświęconemu publikacje, nawet gdy to nie koresponduje z tematem publikacji korporatywnych, jak np. wEstetyce transkulturowej. pod red. Krystyny Wilkoszewskiej, Kraków 2004: rozdział: Klasyczny światMishimy Yukio, s. 291-305.102