Monografia bibliograficzna - Wiedza i Edukacja

Swoje przekonania na powyŜszy temat Mishima zawarł w formie beletrystycznejw opowiadaniu „Umiłowanie ojczyzny” („Yũkoku”) z roku 1960 i w powieści „Głosyumarłych bohaterów” („Eirei no koe”) z roku 1966. W formie bezpośredniej,publicystycznej, wyraził swoją krytykę wrogiej kultury oraz symbolizm Cesarza wesejach: „Piękna śmierć”, „Wprowadzenie do Hagakure” („Hagakure Nyumon”) z 1967roku, „O obronie kulturowej” („Bunka bõei ron”) oraz „Słońce i stal” („Tayõ to tetsu”)z 1968 roku. 26Na przykład we „Wprowadzeniu do Hagakure” Mishima krytykowałkapitalistyczno-demokratyczne pseudoautorytety, idoli społecznych, którymi stali sięaktorzy, piosenkarze oraz sportowcy, którzy faktycznie nie posiadają ani godnejpodziwu wiedzy, ani Ŝadnych bohaterskich osiągnięć, ani nawet nie mogą sięposzczycić jakąkolwiek kreatywnością, gdyŜ jedynie jak lalki odgrywają teksty idziałania wymyślone przez innych – scenarzystów, kompozytorów czy trenerów, adodatkowo moralnie zazwyczaj leŜą poniŜej średniej społecznej: „Za surowymi,krytycznymi słowami Hagakure, padającymi pod adresem ludzi obdarzonychszczególnymi uzdolnieniami w róŜnych dziedzinach sztuki, kryje się potępienie czasów,w których zapanowała moda robienia z takich ludzi wielkich gwiazd. W dzisiejszychczasach zawodnicy baseballu, gwiazdy telewizji i ludzie im podobni uznawani są zabohaterów. Ideałem stał się człowiek, który, dzięki talentowi w jednej dziedzinie sztuki,przyciąga spojrzenia widzów. Odrzuca on swoją złoŜoną osobowość i staje się zwykłąmarionetką wyszkoloną technicznie w tej jednej umiejętności. Tym sposobem zacierasię róŜnica pomiędzy artystą a rzemieślnikiem.” 27Zdeterminowany do popłynięcia Rzeką Działania, czterdziestotrzyletni MishimaYukio, w 1968 roku zakłada Stowarzyszenie Tarczy (Tate no kai). Nie chodzi o jakąśjego nieuzasadnioną przemianę, jak twierdzą biografowie pisarza, ale o fakt Ŝe stał sięwystarczająco dorosły, dojrzały, majętny, sławny i sprawny fizycznie aby miećwystarczający autorytet by stać się przywódcą paramilitarnej organizacji. Wbrew temuco piszą biografowie Mishimy, jego poglądy nie zmieniły się gwałtownie w 1960 roku;jak sam wielokrotnie pisał, pogardzał kulturą okupantów juŜ od dzieciństwa, zaś wyrazyswoich marzeń o przeciwstawieniu się jej wyraŜał w licznych dziełach sprzed 196026 M. Pinguet: Śmierć z wyboru w Japonii. Kraków 2007 s. 353-355.27 Y. Mishima: Wprowadzenie do Hagakure. W: Estetyka japońska. T. 3: Estetyka... s. 134.85